Σκηνοθεσία: Ρομπέν Καμπιγιό
Παίζουν: Ναχουέλ Περέζ Μπισκαγιάρ, Αρνό Βαλουά, Αντέλ Ενέλ.
Διάρκεια: 140′
Ο Ρομπέν Καμπιγιό ξέρει όπως ελάχιστοι να δημιουργεί ιστορίες που ισορροπούν με ζηλευτή ακρίβεια ανάμεσα στην ανθρωποκεντρική αφήγηση και τις κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του τόσο ως σεναριογράφος του Λοράν Καντέ, υπεύθυνος για τα εξαιρετικά «L’ Emploi du Temps» και «Entre les Murs», αλλά και ως auteur με το εξαιρετικό «Les Revenants». Το «120 Battements par minute» αποτελεί την πιο προσωπική του δημιουργία και συνάμα ένα μεγάλο κινηματογραφικό στοίχημα.
Στη Γαλλία του 1990, όπως και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, το AIDS βρίσκεται σε τεράστια έξαρση. Η Act up είναι μία ακτιβιστική οργάνωση που μάχεται δυναμικά για τα δικαιώματα των οροθετικών. Ο Καμπιγιό, κινηματογραφώντας εν πολλοίς προσωπικές εμπειρίες καθώς ήταν ο ίδιος μέλος της οργάνωσης, μας μεταφέρει τον παλμό του αγώνα μέσα από τα μάτια ενός νέου μέλους της οργάνωσης, του νεαρού ομοφυλόφιλου Νατάν, που δεν έχει προσβληθεί από τον ιό.
Ο Νατάν μέσα από τις δράσεις της οργάνωσης βιώνει την ουσιαστική ενηλικίωσή του. Βρίσκει τον έρωτα στο πρόσωπο του Σων, ενός νεαρού οροθετικού ιδρυτικού μέλους της Act up, που πολεμάει με όλες του τις δυνάμεις για την οργάνωση και είναι υπέρ των ριζοσπαστικών δράσεων. Γνωρίζει άτομα που ορίζουν την ίδια τους την ύπαρξη μέσω του αγώνα κατά του AIDS και της απανθρωπιάς μέρους της πολιτείας και της κοινωνίας. Σταδιακά, αρχίζει να νιώθει την καρδιά του να χτυπάει στους ρυθμούς της αντίστασης. Αντίστασης που στρέφεται τόσο εναντίον της αδικίας και των προκαταλήψεων που βιώνουν οι οροθετικοί, κυρίως οι ομοφυλόφιλοι, όσο και της παραίτησης εκ μέρους των ίδιων των προσβεβλημένων από τον ιό.
Μία νόσος που θερίζει νεαρούς ανθρώπους, γεμάτους ζωή, χτυπώντας συχνά στην απόλυτη αποθέωση της ίδιας της ζωής: τον έρωτα και την ασύγκριτη ηδονή που αυτός προσφέρει. Απέναντι στον τρόμο που καιροφυλακτεί σε μία τέτοια συνθήκη, ο Καμπιγιό προτάσσει το θρίαμβο της ζωής, τον αδιάκοπο και ανένδοτο αγώνα. Ακόμη και αν το AIDS φαντάζει ανίκητο, οι πρωταγωνιστές της ταινίας αποδεικνύουν περίτρανα ότι δε δίνουν μία μάχη εκ των προτέρων καταδικασμένη. Γιατί αυτή η μάχη γεννιέται από την ομοψυχία που νιώθουν μεταξύ τους και είναι η συλλογική της υπόσταση που αποτελεί το ύψιστο αγαθό. Μια συλλογικότητα που αποτελείται από ανθρώπους ενωμένους σαν μια γροθιά, παθιασμένους και δοσμένους στο σκοπό τους μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός τους.
Ο Καμπιγιό σκηνοθετεί με το δέοντα σεβασμό. Δεν υποκρύπτει βολικά τα αδιέξοδα που γνωρίζει η οργάνωση ως προς τη χάραξη των βασικών της δράσεων και πολιτικών επιλογών. Οι διαφωνίες και οι διαφορετικές φιλοσοφίες των μελών παρουσιάζονται τεκμηριωμένες και ολοκληρωμένες, χωρίς εμφανή μεροληψία εκ μέρους του δημιουργού. Εξαιρετικά χρήσιμη για το σκοπό αυτό είναι η επιμονή του στην εκτενή παρουσίαση των συνελεύσεων. Επιπλέον, αποφεύγει μαεστρικά να δημιουργήσει συναισθήματα οίκτου στο θεατή, αποφεύγοντας όμως και την ωραιοποίηση των συνθηκών διαβίωσης των οροθετικών. Ο μετασχηματισμός των προσωπικών του βιωμάτων σε μυθοπλαστικές εικόνες που συνθέτουν την αφηγηματική δομή του έργου είναι συνολικά εξαιρετικός.
Στο μεγαλύτερό της μέρος και παρά τη μεγάλη διάρκειά της, η ταινία διαθέτει σφιχτό ρυθμό, ποτέ βιαστικό, που εξυπηρετεί την ψυχαναλυτική οπτική του σκηνοθέτη. Παράλληλα, ο Καμπιγιό, σίγουρος ότι έχει διαφύγει του μελοδραματισμού, δίνει το χώρο σε κάποιες νότες λυρισμού να απαλύνουν το συνολικό δράμα, χαρίζοντας έτσι ιδιαιτερότητα στην ούτως ή άλλως στιβαρή συνολική εικόνα. Καταφέρνει να αποσπάσει μια σειρά από σπουδαίες ερμηνείες, ιδίως από τον Ναχουέλ Περέζ Μπισκαγιάρ στο ρόλο του Σων, που αποδίδει χωρίς υπερβάλλοντα συναισθηματισμό έναν ιδιαίτερα συναισθηματικό χαρακτήρα.
120 χτύπους ανεβάζει μια παθιασμένη καρδιά, αλλά και μια φοβισμένη. Οι καρδιές των πρωταγωνιστών της ταινίας είναι γεμάτες πάθος για αντίσταση, για έρωτα, για ανθρώπινη επαφή. Πάθος για όλα εκείνα που διακρίνουν τη ζωή από την επιβίωση. Οι συγκεκριμένοι ήρωες, παρότι βλέπουν παντού τριγύρω τους την ασθένεια να αυξάνει τον αριθμό των θυμάτων της με γεωμετρική πρόοδο, επιλέγουν συνειδητά τη ζωή έναντι του παραλυτικού φόβου. Και αυτό συνιστά έναν πραγματικό θρίαμβο, σε προσωπικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο.
