Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κατσιμίρης
Παίζουν: Γιώργος Γερωνυμάκης, Ηλέκτρα Γεννατά, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Γιάννης Κότσιφας, Θανάσης Χαλκιάς, Χάρης Τσιτσάκης, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη
Διάρκεια: 74′
Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Δημήτρη Κατσιμίρη ξεχειλίζει από ένταση και κλειστοφοβία. Η συνάντηση τριών αδερφών υπό την άηχη εποπτεία του πατέρα τους, ο οποίος έχει προσβληθεί από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, σύντομα μετατρέπεται από οικογενειακή επανασύνδεση σε μία αρένα όπου βασιλεύουν τα κατά Μάικ Λι «μυστικά και ψέματα». Ο Έλληνας δημιουργός αφουγκράζεται με ακρίβεια το πλήθος και την εγγενή αντίφαση των συναισθημάτων που γεννούν την έκρυθμη συνθήκη. Οι κοινές μνήμες αντιπαραβάλλονται με τα διαφορετικά μονοπάτια που ακολουθούν οι ενήλικες ζωές, ο εξωραϊσμός των αναμνήσεων στην πρώτη πράξη ξεφλουδίζεται για να έρθουν στην επιφάνεια οι οξυμένες αντιθέσεις που πιέζουν για τη λήψη δύσκολων αποφάσεων. Το πεδίο προετοιμάζεται μεθοδικά για μία μάχη στην οποία είναι εξαρχής φανερό ότι θα υπάρξουν μόνο χαμένοι.
Τα δάνεια του δημιουργού είναι παραπάνω από πασιφανή στο κείμενο της ταινίας, τόσο στη φόρμα όσο και περιεχόμενό της. Από τον οικονομιδικό «πόλεμο σε τέσσερις τοίχους» και το Σπιρτόκουτο μέχρι τη χειροποίητη φτιαξιά της Οικογενειακής Γιορτής του Τόμας Βίντεμπεργκ, ο Κατσιμίρης μεταβολίζει πλείστες αναφορές, χωρίς ποτέ να εκπίπτει στις στείρες ατραπούς της μίμησης. Το Με Αξιοπρέπεια διατηρεί τον προσωπικό του χαρακτήρα και επικοινωνεί με αφτιασίδωτη αμεσότητα με τα θέματα που θίγει, συνθέτει ευλαβικά τον κόμπο που αρχίζει να σχηματίζεται από τις ήπιες αντιπαραθέσεις και γιγαντώνεται στις εκρήξεις. Το θεμελιώδες ερώτημα που οδηγεί την πλοκή είναι άρρηκτα συνυφασμένο με την ελληνική πραγματικότητα: η φροντίδα του ηλικιωμένου, ανήμπορου γονέα είναι ένα φορτίο δυσβάσταχτο για αμέτρητες οικογένειες. Είναι κάτι σαν συναισθηματικός κρυπτονίτης, δρα εξοντωτικά ακόμα και απέναντι στους πλέον εχέφρονες και φέρνει στο φως τις πιο καταπιεσμένες συναισθηματικές αποκρίσεις. Αυτόν τον σύνθετο πυρήνα εντοπίζει ο Κατσιμίρης και καταφέρνει να αναδείξει τον δραματουργικό του πλούτο, ο οποίος βρίσκεται ακριβώς στη συνύπαρξη της αγάπης με την απογοήτευση, του ακατάλυτου οικογενειακού δεσμού με την πιο βαθιά πίκρα.
Το καστ καλείται να συν-δημιουργήσει μαζί με το κείμενο σύνθετους ανθρώπινους χαρακτήρες, τρωτούς, εγωιστές, μη δυνάμενους να επικοινωνήσουν χωρίς βαρίδια, με τις δύο βασικές γυναικείες ερμηνείες των Ηλέκτρα Γεννατά και Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου να διακρίνονται ως προς τη συνέπειά τους σε ένα συνολικά αποτελεσματικό ensemble. Αντίστοιχα, ο τρόπος που ο Κατσιμίρης αντιλαμβάνεται τον περίκλειστο χώρο του δράματος προκύπτει συνταρακτικός, σαν να απαγορεύει στους χαρακτήρες να πάρουν την παραμικρή ανάσα, και αντιπαραβάλλεται με τα υψηλής δραματουργικής αξίας υπερβατικά διαλείμματα που απεικονίζουν σύντομες ονειρώδεις περιπλανήσεις του πατέρα. Τα όποια προβλήματα εντοπίζονται στη ανάπτυξη του έργου, καθώς ενώ ο δημιουργός έχει φροντίσει να στήσει εύστοχα τους σεναριακούς όρους των αλλεπάλληλων συγκρούσεων, η ταινία αρχίζει να χάνει καύσιμα λίγο πριν τη στιγμή της κορύφωσής της, ενδίδοντας σε υπερβολές που αφήνουν έκθετη τη λύση της ιστορίας.
Στο Με Αξιοπρέπεια, η υποκρισία έχει μολύνει σε τέτοιο βαθμό τις ανθρώπινες σχέσεις, ώστε να επικρατεί εμφατικά επί των δεσμών αίματος. Αποτέλεσμα της είναι η χρόνια υποδούλωση στα ανείπωτα μαράζια, στην οργή που σιγοβράζει και απειλεί να τινάξει κάθε ισορροπία στον αέρα. Αν και οι περιορισμοί του μπάτζετ δεν είναι δυνατόν να κρυφτούν ολότελα από τη δημιουργική προσήλωσή του, το πρωτόλειο του Κατσιμίρη θίγει ζητήματα ακανθώδη με αφήγηση παλλόμενη, ανυποχώρητη και ευφάνταστη. Η φωνή του ακούγεται δυνατά και γεννά σημαντικές υποσχέσεις για μια αξιοσημείωτη παρουσία στα ελληνικά κινηματογραφικά πράγματα.
