Σκηνοθεσία: Κλερ Ντενί
Παίζουν: Ζουλιέτ Μπινός, Ξαβιέ Μποβουά
Διάρκεια: 95’
Δέκατη τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας είναι για την 71χρονη Γαλλίδα σκηνοθέτιδα, που κατά βάση το έργο της είναι αταξινόμητο. Είναι η πρώτη της ταινία που κερδίζει διανομή για τη χώρα μας, παρά το γεγονός ότι διάφορες ταινίες της έχουν προβληθεί σε κινηματογραφικά φεστιβάλ στην Ελλάδα! Μεταξύ μας κυκλοφορούν πολλοί φανατικοί οπαδοί της, που πίνουν νερό στο όνομά της. Δεν είμαι από αυτούς, ομολογώ πως έχω δει μόνο το «Ερωτική διαστροφή» (Trouble Every Day, 2001) από τα προηγούμενά της φιλμ, ταινία την λες ενδιαφέρουσα – και διαστροφική! – και διαθέτει κι ένα εξαιρετικό σάουντρακ από τους Tindersticks, από τα λίγα που έχω στη cd-θήκη μου (αλήθεια, τι έχει απογίνει ο Vincent Gallo;)!
Τούτη η ταινία φτιάχτηκε για να είναι η πιο εμπορική της. Κωμωδία (υποτίθεται πως) είναι, (υποτίθεται πως) βασίζεται στα «Αποσπάσματα ενός ερωτικού λόγου» του Ρολάν Μπαρτ, δυνατό καστ έχει (εντάξει, ο Depardieu λειτουργεί ως κράχτης παρά έχει κάποιον σοβαρό ρόλο, όπως επίσης και η Bruni-Tedeschi, που εμφανίζεται για ένα – δύο λεπτά), πήρε και πολύ καλές κριτικές στις Κάννες όπου προβλήθηκε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» κερδίζοντας εκεί και το βραβείο SACD εξ ημισείας με το «L’amant d’un jour» του Philippe Garrel. Η ταινία στην πρώτη βδομάδα προβολής της στη Γαλλία (βγήκε στις αίθουσες εκεί στις 27 Σεπτεμβρίου, πριν μια βδομάδα χοντρικά δηλαδή) έκοψε 130 χιλιάδες εισιτήρια. Για να δούμε τι θα κάνει στη χώρα μας…
Εντάξει, πραγματικά αν δεν έπαιζε η Juliette Binoche και αν δεν υπήρχε η σκηνή με το «At Last» της Etta James, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να δει κανείς αυτήν την ταινία! Θαρρείς και δεν πρωταγωνιστούν ενήλικοι άνθρωποι εδώ αλλά 16χρονα! Θα μου πεις, εμείς οι μεσήλικες δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε χαζομαρούλες στον έρωτα; Και να συμπεριφερόμαστε σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι, που λέει και το άσμα; Δεν αντιλέγω. Απλώς, η λογική της Denis δεν (θα μπορούσε να) είναι εκείνη μιας ρομαντικής κομεντί τύπου Nancy Meyers, που επίσης έχει στο κάδρο ερωτικά πάθη ενηλίκων (και βάλε) αλλά τα παρατηρεί από την… αμερικάνικη πλευρά. Η Denis πλησιάζει το θέμα της με τη λογική φεστιβαλικής ταινίας σε συνδυασμό με ρομαντική κομεντί γαλλικής κοπής. Το τελικό αποτέλεσμα δεν τη δικαιώνει. Γιατί υπάρχει μπόλικη επανάληψη. Και βαρεμάρα.
Η Ιζαμπέλ γνωρίζει έναν άντρα. Συζητάει μαζί του. Τον… ερωτεύεται (;). Κάνουν έρωτα. Και χωρίζουν. Και πάλι από την αρχή. Τη μια είναι ένας ξεκάθαρος στα θέλω του τραπεζίτης. Την άλλη ένας μπερδεμένος και ανώριμος ηθοποιός. Την τρίτη ένας άγνωστος, με τον οποίο χορεύει σε μια εκδήλωση. Την άλλη ένας γκαλερίστας που τη γουστάρει. Την παράλλη ο πρώην σύζυγός της, με τον οποίο συνευρίσκονται κι ας έχουν χωρίσει. Ατελείωτο, ατέρμονο ερωτικό γαϊτανάκι, η δικιά μας να διεκδικεί τον έρωτα και ο έρωτας πουθενά! Και να κουβέντες με τη φίλη στις τουαλέτες: «με φτιάχνει ο τραπεζίτης γιατί τον φαντάζομαι ως άθλιο τύπο κι έτσι τελειώνω!». Όντως, βαθιά αποσπάσματα ερωτικού λόγου! Θα μου πεις, γιατί ντε και καλά πρέπει το όλον να είναι βαθύ; Όχι, δεν πρέπει. Αλλά εντέλει είναι τόσο ελαφρύ το όλον, και τόσο… κλασικά γαλλικά πολυλογάδικο, που δεν στέκει σε καμία κριτική αποτίμηση.
Όλη η ταινία θα μπορούσε να είναι η πρώτη ιστορία, με το σεξ με τον τραπεζίτη. Όλα τα άλλα είναι επανάληψη της επανάληψης, ω επανάληψη! Σκετς ατάκτως ερριμμένα, που δεν βγάζουν πουθενά. Εν τω μεταξύ, δεν υπάρχει καμία αναφορά στο κοινωνικό γίγνεσθαι – δεν την ενδιαφέρει την Denis αυτό. Αστοί και μεγαλοαστοί είναι οι ήρωές της, καλλιεργημένοι και κενοί κατά βάση, που έχουν λυμένο το οικονομικό τους οπότε έχουν την πολυτέλεια να γυρίζουν από κρεβάτι σε κρεβάτι. Ακόμα και την κόρη της Ιζαμπέλ την βλέπουμε ελάχιστα – γιατί υπάρχει στο σενάριο; Δεν βλέπουμε κάποιο ιδιαίτερο μητρικό φίλτρο. Μήπως απλώς αποτελεί μια αφορμή για να βρίσκεται και ερωτικά με τον πρώην σύζυγό της;
Και αφού καταθάψαμε την ταινία, καθώς δεν έχει κάτι να μας πει και δεν διαθέτει και το απαραίτητο, λυτρωτικό χιούμορ για να μας το πει αυτό το τίποτα έστω, ερχόμαστε να αποθεώσουμε την Juliette. Τι ερμηνευτικός οδοστρωτήρας είναι η γυναίκα; Πόσο όμορφα έχει ωριμάσει; Την προτιμώ τώρα, έτσι όπως είναι, και ερμηνευτικά και εμφανισιακά, σε σχέση με το παρελθόν της. Πχ, εκείνο το «Μοιραίο πάθος», τι κακή ταινία και τι κακή που ήταν η ίδια σε αυτήν; Κι εκεί περί έρωτος το ανάγνωσμα, σε πιο… τρίγωνη κατάσταση, αλλά εκεί ο Louis Malle το είχε παρακάνει με το μελόδραμα. Εννοείται ότι προτιμάμε τούτη την ταινία συνολικά από εκείνη. Εδώ, η Binoche πραγματικά λάμπει. Μια γκριμάτσα της, ένα μειδίαμα, και σε μαγεύει. Το κορμί της είναι σούπερ, κανένα σφίξιμο, καμία ανάγκη να προστατέψει το… image της, καμία ανασφάλεια ως ηθοποιός εν αντιθέσει με την ανασφάλεια του χαρακτήρα που ερμηνεύει. Είναι πραγματικά σπουδαία και λάμπει σε ένα φιλμ που δεν φτάνει στο ύψος της. Ούτε των περιστάσεων.
Όσο δε (και κλείνουμε με αυτό) με το φινάλε, με την κουβέντα της Binoche με τον θεραπευτή-γκουρού-ψυχολόγο-σκιτζή που ερμηνεύει ο Depardieu, θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι ο τρόπος της Denis να υπονομεύσει όλη της την ταινία. Εκείνος ολοφάνερα προσπαθεί να γίνει ο επόμενος άντρας στη σειρά που θα τη γευτεί κι εκείνη τον ακούει γοητευμένη, ενώ συνάμα πέφτουν οι τίτλοι τέλους! Εντάξει, σ’ ωραία φίλτατη Denis μου, αλλά λίγο μας πούλησες φύκια για μεταξωτές κορδέλες, έτσι; Να τα λέμε αυτά…
- Αναδημοσίευση από MoviesLtd
