Σκηνοθεσία: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος
Παίζουν: Μάκης Παπαδημητρίου, Έλλη Τρίγγου
Διάρκεια: 104’
Ο Κωστής πασαλείβεται νευρικά με αντιηλιακό. Μία μάταιη απόπειρα να νιώσει ασφαλής και προστατευμένος. Το μπογιατισμένο λευκό του πρόσωπο τον κάνει να μοιάζει με φάντασμα. Σαν να έχει μόλις χάσει επαφή με τον κόσμο και τη λογική. Το ασπριδερό και πλαδαρό του κορμί είναι πέρα για πέρα αταίριαστο με τα κορμιά της νέας του παρέας. Το ίδιο και η γαλανή χλωμή ματιά του. Δεν είναι ακριβώς ρωμαλέος, δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση άτολμος. Κατά βάθος, ήταν ήδη αποφασισμένος να τα παίξει όλα για όλα, απλώς δεν το ήξερε.
Αυτός, ένας 40άρης γιατρός, μοναχικός, φειδωλός, συγκρατημένος. Με ένα βίο γεμάτο δυσκολίες και ματαιώσεις, όπως μαθαίνουμε γενικόλογα. Αυτοί, ένα τσούρμο από μούλτι – κούλτι φιλήδονους και σφριγηλούς νεαρούς. Δίχως μία έγνοια στον κόσμο, δίχως αποσκευές και βαρίδια. Αυτή, ναζιάρα και σεξουαλική. Η Άννα γνώρισε τον Κωστή πριν λίγες ώρες στο ιατρείο του, στην Αντίπαρο. Δεν φοβάται όλους τους γιατρούς, αλλά μονάχα αυτόν. Τον καλύτερο γιατρό του κόσμου, που της έσωσε τη ζωή. Γλυκιά λόγια ειρωνικής προοικονομίας.
Το καλοκαίρι ξεσπά. Είχε προηγηθεί για τον Κωστή ένας ψυχοπλακωτικός χειμώνας. Με μοναξιά, ανεκτικότητα στη γραφικότητα του τοπικού περίγυρου και βουβά στιγμιότυπα απόγνωσης. Ξάφνου, η υπόσχεση του ξέφρενου καλοκαιριού μοιάζει με απειλητική μέγγενη παρά με δέλεαρ. Ορισμένες καρδιές και κράσεις είναι αδύναμες και δεν αντέχουν τις αναπάντεχες συγκινήσεις. Η ψευδαίσθηση του ονείρου και της νιότης καιροφυλακτεί και στήνει παγίδα. Τα πάντα δείχνουν ειδυλλιακά. Τόσο ειδυλλιακά που η καταστροφή μοιάζει αναπόφευκτη.
Το Suntan του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου είναι μία αυτό-εκπληρούμενη προφητεία. Εκκολάπτει μέσα του την έκρηξη και την κατάρρευση. Σε οδηγεί στον γκρεμό χωρίς να σου αποκρύπτει τον τελικό προορισμό. Και πάνω απ’ όλα, σε εκπλήσσει ξανά και ξανά με το πόσο απολαυστικά άβολα σε κάνει να νιώθεις, γεννώντας σου οικειότητα μέσα από την αμηχανία. Ντρέπεσαι και συμπάσχεις παράλληλα. Δυσανασχετείς και κατανοείς την ίδια στιγμή. Παράλληλα, εντάσσεσαι πλήρως κι ανεπιφύλακτα σε έναν πλήρως αναγνωρίσιμο, αλλά σε καμία περίπτωση φολκλορικά κατασκευασμένο, μικρόκοσμο ελληνικού καλοκαιριού.
Όλα όσα γράφτηκαν παραπάνω αφήνουν πάντως απ’ έξω το βασικό χαρακτηριστικό της ταινίας. Διότι το Suntan, πέρα και πάνω από οτιδήποτε άλλο, είναι το απόλυτο one man show του Μάκη Παπαδημητρίου (με τα θετικά και τα αρνητικά που μπορεί να συνεπάγεται μία τόσο προσωποπαγών διαστάσεων αρετή για μια ταινία). Ναι, ο ρόλος του πατάει για πολλοστή φορά στις βάσεις του δυσπροσάρμοστου αιθεροβάμονα. Αυτή τη φορά όμως, η βαλίτσα πηγαίνει πολύ μακρύτερα.
Ο Κωστής είναι με τον τρόπο του ένας απόλυτος οικείος και δικός μας άνθρωπος, όσο και να τραβήξει σε απεχθή όρια τη συμπεριφορά του. Τα βλέμματά, οι σιωπές κι οι ανεπαίσθητες κινήσεις του θαρρείς και περικλείουν τα πάντα. Την έξαψη, την ταραχή, την προσμονή, τη διάψευση. Το σαλτάρισμα και τη βία. Την ικεσία για συγχώρεση, την αδήλωτη επιθυμία για λυτρωτική φυγή, όπως το σιωπηλό ανάσκελα κολύμπι που δραπετεύει εκτός κάδρου.
Ο Κωστής είναι ο αιωνίως εξόριστος, που έχει όμως πολύ συχνά κάθε λόγο να νιώσει προσκεκλημένος. Και έχει εκείνη την πάστα των καλύτερων προθέσεων που είναι πανεύκολο να εκτραπούν σε παραληρηματική κακία. Δεν είναι όμως κακός, το κάθε άλλο. Και την ύστατη στιγμή, θα παλεύει κλαίγοντας να μπαλώσει μάταια την τεράστια τρύπα που άνοιξε. Το Suntan έχει τη γοητεία του καλοκαιριού. Είναι ολίγον βουκολικό, είναι μία ανάμνηση όχι ακριβώς του παραδείσου, αλλά της εκδίωξης από αυτόν. Είναι ένα κάψιμο που κατά βάθος απολαμβάνεις.
