Σκηνοθεσία: Peter Landesman
Με τους: Liam Neeson, Diane Lane, Marton Csokas, Ike Barinholtz
Διάρκεια:
Για πάνω από 30 χρόνια κανείς δεν γνώριζε την πραγματική ταυτότητα του ανθρώπου που ουσιαστικά έδωσε όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να γραφτούν τα περίφημα άρθρα στην Washington Post, ώστε να αποκαλυφθεί το σκάνδαλο Watergate και εντέλει να έχουμε για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ παραίτηση ενεργού Προέδρου από το αξίωμά του, ακριβώς λόγω της αποκάλυψης του σκανδάλου. Και μιλάμε βεβαίως για τον Nixon. Τελικά, ο Mark Felt, το 2005, αποκάλυψε πως αυτός ήταν ο ανώνυμος πληροφοριοδότης, μέσω ενός άρθρου στο Vanity Fair. Το έκανε σε ηλικία 91 ετών! Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να γραφτεί ένα βιβλίο και μέσω αυτού να μπορέσει να δώσει μια γερή «προίκα» στα εγγόνια του. Η ιστορία αγοράστηκε από την εταιρία Playtone του Tom Hanks και εντέλει αποτέλεσε την πρώτη ύλη για να γυριστεί τούτη η ταινία, στην οποία συμμετέχει και η Scott Free Productions του Ridley Scott.
Δεκαετία του ’70. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ είναι μια πραγματικότητα από την οποία οι ΗΠΑ είτε δεν θέλουν είτε απλώς δεν μπορούν να ξεφύγουν. Ο πρόεδρος Nixon είναι πανίσχυρος και εκβιάζει όποιον αντιτίθεται μέσω του δεξιού του χεριού, του J. Edgar Hoover, ο οποίος διευθύνει το FBI από το 1935, όταν και ουσιαστικά το δημιούργησε. Νούμερο δύο στην ιεραρχία είναι ο Mark Felt. Ο Felt γνωρίζει επακριβώς τα παιχνίδια του Hoover κι ενώ δεν τα εγκρίνει, τα θεωρεί απαραίτητο κακό για τη σωστή λειτουργία τόσο της Υπηρεσίας όσο και της Κυβέρνησης. Στις 2 Μαΐου του 1972 ο Hoover πεθαίνει. Όλοι αναμένουν πως ο Felt θα πάρει τη θέση του. Ο Nixon επιλέγει κάποιον άλλον.
Ο Felt νιώθει απογοητευμένος. Πέρα από τη μη αναγνώριση της αξίας του έχει να αντιμετωπίσει τη δράση της οργάνωσης Weather Underground, τον αλκοολισμό της συζύγου του, που τον στηρίζει συνέχεια αλλά της λείπει και πολύ, καθώς και την παράξενη «εξαφάνιση» της κόρης του. Ο Felt συνεχίζει να εργάζεται στο FBI παρά τον παραγκωνισμό του. Όταν όμως ξεσπάει το σκάνδαλο Watergate καταλαβαίνει πως διακυβεύεται η ανεξαρτησία του FBI. Και με κίνδυνο να χαρακτηριστεί προδότης, αποκαλύπτει όλα όσα γνωρίζει στο δημοσιογράφο της Washington Post, Bob Woodward. Χωρίς να αναφέρεται το όνομά του. Το κωδικό όνομα που του δίνεται είναι Βαθύ Λαρύγγι…
Είναι πολύ πρόσφατο το The Post του Steven Spielberg και οι συγκρίσεις είναι μοιραίες. Για να μην πάμε πίσω, στο All the President’s Men (1976) του Alan J. Pakula, το οποίο ξεκινά ουσιαστικά εκεί απ’ όπου τελειώνει η ταινία του Spielberg. Εκεί κι αν είναι μοιραίες οι συγκρίσεις… Στην πρώτη ταινία παρουσιάζεται το χρονικό του πώς οι αποκαλύψεις ενός ανθρώπου, του Daniel Ellsberg, ο οποίος διέρρευσε τα περίφημα «Pentagon Papers» στους New York Times και στην Washington Post, κλυδώνισαν την κυβέρνηση Nixon. Στη δεύτερη ταινία παρουσιάζεται το χρονικό του πώς οι αποκαλύψεις ενός ανθρώπου, γνωστού μόνο με το κωδικό όνομα «Βαθύ Λαρύγγι», έριξαν εντέλει την κυβέρνηση Nixon ως επακόλουθο του σκανδάλου Watergate. Όταν γύριζε ο Pakula την ταινία του, κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν το «Βαθύ Λαρύγγι». Μόνο εικασίες υπήρχαν. Κι αν θυμάστε την αριστουργηματική εκείνη ταινία, οι συναντήσεις των δημοσιογράφων με τον «whistleblower» γινόταν στα κρυφά, χωρίς ποτέ εκείνος να αποκαλύπτεται. Το παρατσούκλι εννοείται ότι οι εμπνευστές του το «δανείστηκαν» από την γνωστή πορνοταινία – σύμβολο με τον ίδιο τίτλο, η οποία είχε βγει στις αίθουσες το 1972 και έσπειρε παντού τον πανικό!
Ωραιότατα όλα αυτά και ναι, υπάρχει μπόλικο ζουμί και παρασκήνιο για να προκύψει μια εν δυνάμει σπουδαία ταινία, ένα πολιτικό θρίλερ, με βασικό ήρωα ακριβώς αυτόν τον άνθρωπο, τον Mark Felt, που τα είπε όλα χωρίς να αποκαλυφθεί η ταυτότητά του. Και για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα: εννοείται πως όταν αποκαλύπτεις βρομιές δεν είσαι… Αρτέμης Μάτσας: δεν μπορεί να είσαι κατάπτυστος, δεν μπορεί να κουβαλάς την ρετσινιά του προδότη, του καταδότη. Περίπου ανάλογη είναι η περίπτωση του Snowden. Εννοείται ότι τους χρειαζόμαστε αυτούς τους ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν υπολογίζουν το προσωπικό κόστος και προχωράνε σε αποκαλύψεις, όχι για ίδιον όφελος αλλά για το καλό της πατρίδας τους, των συνανθρώπων τους, του κόσμου ολόκληρου. Οπότε, ναι, η πρώτη ύλη για τούτη την ταινία είναι φανταστική! Πώς λοιπόν κατάφερε ο σκηνοθέτης και μας παρέδωσε κάτι τόσο χλιαρό;
Μια ταινία χωρίς ένταση, χωρίς πάθος, χωρίς ζωή εντέλει. Μια ταινία που αφηγείται χωρίς ημιτόνια, ισιάδι, σαν να οδηγείς σε autobahn που πάει μόνο ευθεία. Καμία έκπληξη, τίποτα που να προκαλεί καρδιοχτύπια, όλα τυπικά, όλα by the book. Τούτο το φιλμ, που εννοείται ότι καταλαβαίνεις πως κάτι δεν πάει καλά από τον τίτλο του ακόμα, παραπέμπει ακριβώς σε αυτό που υποτίθεται πως θα έπρεπε να βρίσκεται μίλια μακριά του: σε τηλεταινία! Πάρα πολλοί καλοί ηθοποιοί αναλώνονται σε ρόλους που ερμηνεύουν φλατ. Λέγεται πως η Diane Lane έδωσε μια πραγματικά σπουδαία ερμηνεία, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της κόπηκε στο μοντάζ, γιατί διαφορετικά η ταινία θα είχε πρόβλημα χρόνου! Τι να πει κανείς. Κρίμα. Εννοείται πως το Χόλιγουντ θα επανέλθει. Και με καλύτερο σενάριο θα μπορεί να δώσει την ταινία που ταιριάζει στον βιογραφούμενο…
- Αναδημοσίευση από MoviesLtd
