Η Τσέλα και η Τσικίτα, δύο γυναίκες που προέρχονται από ευκατάστατες οικογένειες της Ασουνσιόν στην Παραγουάη, συμβιώνουν για πάνω από 30 χρόνια. Κάποτε ζούσαν τον έρωτά τους, πλέον είναι όπως κάθε ζευγάρι μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης. Το τελευταίο διάστημα η οικονομική τους κατάσταση δεν είναι καλή κι αρχίζουν να πουλάνε κάποια από τα αντικείμενα που έχουν κληρονομήσει. Όταν η Τσικίτα καταδικάζεται για απάτη λόγω των συσσωρευμένων χρεών τους και φυλακίζεται, η Τσέλα αναγκάζεται να βγει από το καβούκι της.
Xρησιμοποιώντας την παλιά Μερσεντές του πατέρα της, καταλήγει να κάνει την οδηγό για μια παρέα ηλικιωμένων και πλούσιων κυριών. Κι ας μην είναι το δίπλωμα οδήγησής της σε ισχύ. Η Τσέλα συνηθίζει σε ένα καινούριο τρόπο ζωής. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο ενδιαφέροντα για την Τσέλα όταν γνωρίσει την Άντζι, μια πολύ πιο νέα γυναίκα. Κάτι ξυπνάει μέσα στην Τσέλα, κάτι κοιμισμένο εδώ και πολύ καιρό. Κάτι που θα την οδηγήσει σε αποφάσεις και κινήσεις τις οποίες ούτε που φανταζόταν λίγο καιρό πριν.
Η Παραγουάη, που μαζί με τη Βραζιλία και τη Βολιβία φέρουν τον χαρακτηρισμό «Καρδιά της Αμερικής», έχει βιώσει μία μια από τις πιο μακρόχρονες παραμονές δικτατορικού καθεστώτος στην εξουσία! Ο Alfredo Stroessner Matiauda, γιος Γερμανού μετανάστη, εγκατέστησε χούντα στη χώρα και κυβέρνησε με στρατιωτικό νόμο από το 1954 έως το 1989, για 35 ολόκληρα χρόνια! Και εννοείται ότι δεν έφυγε από την εξουσία μόνος του, αλλά τον έριξε μια άλλη χούντα..
Τέλος πάντων, πλέον υπάρχει δημοκρατία στη χώρα, με ορισμένα διαλείμματα δικτατορίας… Τα τόσα πολλά χρόνια στρατιωτικής διακυβέρνησης, όμως, άφησαν βαθιά τα σημάδια τους στην κοινωνία της Παραγουάης. Λέγεται πως στη χώρα μπορεί ακόμα να διακρίνει κανείς τις χαώδεις διαφορές ανάμεσα στις κοινωνικό-οικονομικές τάξεις. Η ανώτερη τάξη απολάμβανε και συνεχίζει να απολαμβάνει απίστευτα προνόμια, την ίδια ώρα που οι φτωχοί ζουν σε άθλιες συνθήκες.
Σ’ αυτή την παράξενη χώρα, λοιπόν, και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα Ασουνσιόν, τοποθετεί τη δράση της ταινίας του ο Marcelo Martinessi. Ένα χαμηλότονο δράμα χαρακτήρων, με περισσή φροντίδα στις λεπτομέρειες, που υμνείται παντού από τους κριτικούς, πιστεύω όμως πως δεν θα έχει την ίδια δοξαστική αντιμετώπιση και από τους θεατές. Ιδίως τους ανυπόμονους.
Σε πρώτο επίπεδο έχουμε την παρουσίαση του πορτρέτου μιας γυναίκας, της Τσέλα. Στη σχέση της με τη σύντροφό της Τσικίτα, αυτή είναι η καλομαθημένη του ζευγαριού. Ή καλύτερα, η κακομαθημένη. Ακολουθεί καθημερινά, ευλαβικά τη ρουτίνα της και δεν της αρέσουν οι αλλαγές. Ακόμα και ο δίσκος σερβιρίσματός της περιέχει πάντοτε τα ίδια πράγματα, στην ίδια θέση!
Την πληγώνει πολύ το γεγονός ότι πρέπει να ξεπουλήσουν πράγματα από την περιουσία τους για να επιβιώσουν. Δεν μπορεί όμως να στερηθεί και πράγματα, όπως οι υπηρεσίες μιας οικιακής βοηθού, η οποία αναγκαστικά είναι άβγαλτη και άπειρη, καθώς αν ήταν πιο έμπειρη, δεν θα την άντεχε η τσέπη της. Η Τσέλα είναι μια γυναίκα «παγωμένη», στεγνή συναισθηματικά, που αγαπάει την Τσικίτα με μια αίσθηση καθήκοντος περισσότερο παρά με ερωτικό πάθος, που δεν βγαίνει έξω στον κόσμο, που προτιμά την αδράνεια χίλιες φορές από οποιαδήποτε ενεργητική προσπάθεια αλλαγής των δεδομένων της. Είναι κοινωνικά παράλυτη. Η Τσικίτα είναι πιο πρακτική. Πιο προσαρμοστική. Δεν αφήνει το περιβάλλον να την επηρεάζει. Ακόμα και στη φυλακή εντάσσεται μια χαρά. Φροντίζει ώστε όσο βρίσκεται στη φυλακή να μην αλλάξουν και πολύ τα πράγματα για την Τσέλα. Να έχει όση βοήθεια χρειάζεται. Και χρειάζεται πολλή βοήθεια.
Ευτυχώς για την Τσέλα, όμως, ένα τυχαίο γεγονός θα την αλλάξει. Το κουβεντολόι με τις γηραιές κυρίες που μεταφέρει, την φέρνει σε επαφή με ένα πρωτόγνωρο αίσθημα. Η αστική της ανατροφή δεν της επιτρέπει αρχικά να αμείβεται για τις υπηρεσίες της, μετά την πρώτη άρνηση, όμως, αποδέχεται τη νέα κατάσταση. Διασκεδάζει, βγαίνει από το σπίτι, ακούει κουτσομπολιά, κοινωνικοποιείται και βγάζει και χρήματα! Αυτό που την ταρακουνάει περισσότερο, όμως, είναι η επαφή της με την Άντζι.
Μια γυναίκα απολύτως αισθησιακή, μια γυναίκα που την ξυπνά ακόμα περισσότερο, μια γυναίκα που της υπενθυμίζει πως είναι ζωντανή κι όχι μια ζωντανή νεκρή. Εννοείται ότι συνεχίζει να επισκέπτεται την Τσικίτα στις φυλακές, αλλά πλέον αποσταθεροποιείται. Μέχρι και τις μέρες του επισκεπτηρίου μπερδεύει! Η Τσέλα αρχίζει να προσέχει λίγο περισσότερο τον εαυτό της, να καλλωπίζεται, κυρίως αυτό: να αδημονεί να συναντήσει την Άντζι. Τι θα κάνει, όμως, στο (πρώτο) κρίσιμο σημείο; Και τι θα κάνει όταν η Τσικίτα βγει από τη φυλακή; Τίποτα πλέον δεν θα είναι το ίδιο.
Ο σκηνοθέτης (που υπογράφει και το σενάριο) επιχειρεί το δικό του «Gloria». Και μπορεί ο Sebastián Lelio (από μια άλλη, μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής, τη Χιλή) να έφτιαξε μια καλύτερη ταινία, πιο ζωντανή, πιο ενεργητική, αυτό δεν σημαίνει πως ο Martinessi δεν δικαιούται επαίνων για τη δουλειά του. Βγάζει μια τρομερή, εσωτερική ερμηνεία από την Ana Brun στο ρόλο της Τσέλα, κι ας είναι το ερμηνευτικό της ντεμπούτο! Έχει, επίσης, στη φαρέτρα του την καταπληκτική κι όντως εντελώς sensual Ana Ivanova, η οποία βάζει φωτιά στην οθόνη υποδυόμενη την Άντζι.
Κι αν προσέξετε, αυτή είναι μια ταινία από την οποία λείπουν εντελώς οι άνδρες! Ούτε καν στους δρόμους θαρρείς δεν κυκλοφορούν. This is a woman’s world! Οι ρυθμοί είναι ήσυχοι χωρίς να είναι κουραστικοί. Και σε δεύτερο επίπεδο το πορτρέτο της συγκεκριμένης γυναίκας γίνεται το πορτρέτο μιας ολόκληρης κοινωνίας, μιας ολόκληρης χώρας. Που μένει προσκολλημένη στα περασμένα μεγαλεία και δεν κάνει κάτι για να αλλάξει, να βρεθεί συντονισμένη στα νέα δεδομένα. Όμορφη, γλυκιά ταινία, που ανταμείβει τους υπομονετικούς θεατές.
