Σκηνοθεσία: Mathieu Amalric
Με τους: Jeanne Balibar, Mathieu Amalric, Vincent Peirani, Fanny Imber
Διάρκεια: 107′
Η Monique Andrée Serf (γεννημένη στις 9 Ιουνίου του 1930 – απεβίωσε στις 24 Νοεμβρίου του 1997), ήταν μια διάσημη Γαλλίδα τραγουδίστρια γνωστή με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Barbara. Το ψευδώνυμό της το πήρε από τη γιαγιά της, μια Ρωσίδα από την Οδησσό. Το τραγούδι της «L’Aigle noir» πούλησε ένα εκατομμύριο κόπιες μέσα σε 12 ώρες! Ήταν γνωστή για τη σχέση της με τον Jacques Brel.
Ο Ιβ είναι ένας σκηνοθέτης τρελαμένος με την Barbara και αποφασίζει να γυρίσει μια ταινία για τη ζωή της. την Μπριζίτ, μια ηθοποιό – τραγουδίστρια κι αρχίζουν οι πρόβες και τα γυρίσματα. Η Μπριζίτ δουλεύει τον χαρακτήρα, τη φωνή, τα τραγούδια, τις παρτιτούρες, τις χειρονομίες, το… πλέξιμο, μπαίνει στο πετσί του ρόλου. Σύντομα, θα αρχίσει να ζηλεύει τον χαρακτήρα που θα ενσαρκώσει όσο αυτός μεγαλώνει μέσα της και την καταλαμβάνει, μέχρι που κανείς δεν θα μπορεί να ξεχωρίσει πια την ηθοποιό από τον ρόλο. Και ο Ιβ, μαγεμένος από το ίνδαλμά του, δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στη συγκίνηση που νιώθει καθώς κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.
Κάτι σαν τη «Dalida», έτσι; Καμία σχέση! Η Dalida και πιο γνωστή τραγουδίστρια ήταν από την Barbara και η κινηματογραφική βιογραφία που της επιφύλαξε η Lisa Azuelos είχε ολοφάνερα το βλέμμα στραμμένο στο κοινό μεν, χωρίς να κάνει συμβιβασμούς δε. Ήταν μια ταινία που είτε σου άρεσε είτε δεν σου άρεσε, μπορούσες τουλάχιστον να την παρακολουθήσεις. Ο Amalric κάνει κάτι τόσο μπερδεμένο, τόσο διανοουμενίστικο, τόσο επιτηδευμένο, τόσο… βαρετό εντέλει, που είναι να απορείς. Πάει χαράμι η παρουσία και η ερμηνεία της για άλλη μια φορά εξαιρετικής Jeanne Balibar.
Βλέπουμε ολόκληρες σκηνές και φαίνεται ότι είναι σκηνές από γυρίσματα, από τα γυρίσματα της ταινίας (ταινία μέσα στην ταινία δηλαδή). Αυτοσχεδιασμοί, αδιάφορες σεκάνς, μοντάζ ότι να’ναι, και καλά στο όνομα μιας προχωρημενιάς. Κι αν δεν ανατρέξεις τελικά στη wikipedia ή αλλαχού διαδικτυακώς, δεν βγαίνεις σοφότερος σχετικά με το ποια ήταν η Barbara! Θέλω να πω: είναι κάποιος θεατής και πάει να δει αυτήν την ταινία με τον τίτλο Barbara. Δεν γνώριζε πριν δει την ταινία ποια ήταν η Barbara. Ε, μετά το πέρας της θα συνεχίζει να μην γνωρίζει ποια ήταν η Barbara! Επομένως, σε ποιους απευθύνεται ο Amalric; Μόνο σε όσους γνώριζαν την Barbara; Και οι υπόλοιποι;
Αποσπασματικότητα και το γνωστό πια ερώτημα περί του τι είναι ζωή και τι αναπαράσταση και πόσο το σινεμά μπορεί να «συλλάβει» την αλήθεια. Να κλείσει τη ζωή ενός ανθρώπου σε κάτι κοντά στις δύο ώρες μιας ταινίας. Ωραία όλα αυτά αλλά τελικά… μηδέν εις το πηλίκον! Ας γυρίσει κάποιος μια… κανονική βιογραφία για τη γυναίκα, που φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα και ως προσωπικότητα και ως βίος (ομολογώ πως δεν την γνώριζα). Μέχρι και με το Aids τα έβαλε. Αλλά ο Amalric το λέει χαρακτηριστικά σε μια από τις ειλικρινείς σκηνές της ταινίας. Όχι τις… ποιητικές. Όταν τον ρωτάει η Balibar «τελικά αυτή η ταινία είναι για την Barbara ή για εσάς;» εκείνος απαντάει: «το ίδιο δεν είναι;». Ε, όχι ρε φίλε μου, δεν είναι το ίδιο…
