Σκηνοθεσία: Άντριου Χέι
Παίζουν: Σάρλοτ Ράμπλινγκ, Τομ Κόρτνι
Διάρκεια: 95’
O Τζεφ και η Κέιτ. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που ετοιμάζεται να γιορτάσει 45 χρόνια γάμου, σε ένα μεγάλο πάρτυ με όλους τους κοινούς φίλους μαζεμένους. Δυο άνθρωποι στο λυκόφως της ζωής, που απολαμβάνουν τη μακαριότητα που προσφέρουν οι γλυκές αναμνήσεις και η απουσίας πίκρας ή απωθημένων. Χωρίς παιδιά κι εγγόνια, χωρίς φωτογραφίες ή κορνίζες, ο Τζεφ και η Κέιτ δεν χρειάζονται αφορμές και σκονάκια για να θυμούνται την κοινή τους διαδρομή: τα πάντα βρίσκονται αποθηκευμένα στο μυαλό και στην καρδιά τους.
Δύο άνθρωποι που έζησαν ο ένας πλάι στον άλλο, με εφόδια τα κοινά γούστα, τις αγαπημένες συνήθειες, την αναπολογητική διάθεση για τον χρόνο που πέρασε, τον λατρεμένο τους σκύλο. Όλα αυτά ωσότου ένα φάντασμα από το παρελθόν επιστρέφει από το πουθενά με τρόπο ουρανοκατέβατο. Μακρινές και άσχημες ιστορίες που έχουν μείνει -κυριολεκτικά- αναλλοίωτες και αποθηκευμένες στον πάγο, σε έναν έξοχο συμβολισμό που μας θυμίζει ότι το παρελθόν είναι πολύ συχνά απέθαντο και σπανίως νεκρό. Τώρα λοιπόν που ο πάγος έλιωσε, έρχεται στο φως μια αλλοτινή ζωή. Ταριχευμένη κι όπως αποδεικνύεται ουδόλως ξεχασμένη. Ικανή να διαβρώσει όχι μόνο το παρόν, αλλά κι όλη τη μακρά και εξιδανικευμένη διαδρομή μέχρι το σήμερα.
Το αληθινά ευφυές στο σενάριο είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα θαμμένο μυστικό, ούτε με κάποια ανομολόγητη ενοχή, αλλά με κάτι πολύ χειρότερο: το τέρας της αμφιβολίας. Τον επίμονο εκείνο ψίθυρο πως τίποτα δεν είναι όπως φαινόταν. Ξάφνου, τα λουλούδια μαραίνονται, οι ετοιμασίες της γιορτής μοιάζουν με καταναγκαστικά έργα, η συντροφικότητα γίνεται εύθραυστη, καθώς ξεπροβάλλει ο πιο ύπουλος φόβος. Μήπως τα κεκτημένα μιας ολόκληρης ζωής έχουν πάει στράφι; Μήπως η μοναξιά κι η απόσταση ήταν πάντα εκεί, απλώς είχαν καμουφλαριστεί; Σταδιακά, οι στίχοι του τραγουδιού που υποτίθεται ότι συμπυκνώνει σχεδόν μισό αιώνα έρωτα, νοιαξίματος και αγάπης αποκτούν ένα νόημα σχεδόν τρομακτικό. They said someday you’ll find all who love are blind / When your heart’s on fire / You must realize, smoke gets in your eyes. Ναι, πολλές φορές ο καπνός θολώνει τα μάτια και το βλέμμα μας, ρίχνοντας ομίχλη στη σκέψη και στην καρδιά μας.
Ο Άντριου Χάι φτιάχνει μια ταινία που αγκαλιάζει με αυταπάρνηση όλα τα μικρά και αδιόρατα. Τα ανείπωτα, τις λεπτομέρειες, τις μικρές δόσεις από τίποτα που περιέχουν το ζουμί της ζωής. Μια ταινία που αναμοχλεύει και διερωτάται, βασανίζεται και πληγώνεται στους διαδρόμους του χρόνου. Που εντοπίζει τις στιγμές εκείνες που χτίζουν με κόπο και διαλύουν αυτοστιγμεί τις γέφυρες ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Τελικά, ισως και να μη γνωρίζουμε ποτέ στ’ αλήθεια τους ανθρώπους που γίνονται συνοδοιπόροι μας. Τελικά, ίσως και να είμαστε άγνωστοι και φιλοξενούμενοι ακόμη και στη δική μας ζωή.
Η Σαρλότ Ράμπλινγκ, αγέρωχη και συντετριμμένη την ίδια στιγμή, κραυγάζει σιωπηλά μέσα από βλέμματα, παύσεις, μορφασμούς και ανάσες. Μια γυναίκα που σκοτείνιασε απότομα, σαν ολική έκλειψη, αποκαμωμένη από τις δεύτερες σκέψεις. Πλάι της ο Τομ Κόρτνι, σε ένα tour de force από συγκινητικές αδυναμίες. Ανήμπορος να εκφράσει όσα τον βαραίνουν, ανίκανος να αντιληφθεί τον βουβό πόνο της συντρόφου του. Με τελικό προορισμό ένα φινάλε χαμηλόφωνης μεγαλοπρέπειας, που κουβαλά μέσα του τις χαρές και τα κρίματα μιας ολόκληρης ζωής, τη συντριβή και την απορία μιας μοιραίας στιγμής.
