Σκηνοθεσία: Νίκος Γραμματικός
Παίζουν: Γιούκι Κροντηρά, Βαγγέλης Μουρίκης, Τάσος Νούσιας, Σοφία Βογιατζάκη, Αντώνης Αντωνίου, Μηνάς Χατζησάββας, Γιάννης Ζουγανέλης, Δήμητρα Χατούπη, Γιώργος Γιαννόπουλος
Αναζητώντας τη Μήδεια!
Στηριζόμενος στην παραδοχή του Ευριπίδη πως «το θυμικό είναι ισχυρότερο από τη λογική», ο Νίκος Γραμματικός βυθίζεται, με αλαζονεία, όπως ομολογεί ο ίδιος, στην τραγωδία της Μήδειας για να ξεπεράσει ένα προσωπικό θλιβερό γεγονός. Χωρίς σενάριο στην αρχή και ύστερα από μια «μάχη» επτά χρόνων, καταθέτει μια ταινία όπου τα όρια μεταξύ μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και έρευνας, διαρκώς μετατοπίζονται. Πρόκειται κατά μία έννοια για μία κινηματογραφική περιπέτεια βασισμένη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη.
Διαδραματίζεται κατά ένα μέρος στους δρόμους της σύγχρονης Αθήνας και παίρνει τη μορφή μιας συναρπαστικής, σχεδόν αστυνομικής έρευνας, στην οποία ντετέκτιβ δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον σκηνοθέτη. Τον Χορό απαρτίζουν μαθήτριες της Δραματικής Σχολής «Δήλος», ενώ επιστημονικός σύμβουλος είναι ο Καθηγητής Φιλολογίας στο ΑΠΘ, Νίκος Χ. Χουρμουζιάδης, ο οποίος και εμφανίζεται στην ταινία. Μεγάλο μέρος των γυρισμάτων έγιναν στη Σαλαμίνα, τόπο καταγωγής του σκηνοθέτη, τόπο γέννησης του Ευριπίδη, τόπο όπου ακόμη υπάρχει η σπηλιά την οποία επισκέπτονταν ο αρχαίος τραγωδός.
Αυτό που σε «πιάνει» από τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας είναι η ανάγκη. Η ανάγκη του δημιουργού να γυρίσει αυτήν την ταινία. Δεν ξέρει τι ταινία ακριβώς θα κάνει, δεν έχει πλάνο, δεν έχει σχέδιο, βαδίζει αρχικά «κουτουρού». Πάμε κι ότι μας βγάλει! Επτά χρόνια μετά (!), μας το παρουσιάζει το πόνημά του έτοιμο. Τη χρονιά ολοκλήρωσής της, το 2014, η ταινία συμμετέχει στις υποψηφιότητες της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Δύο χρόνια μετά, δοκιμάζεται επιτέλους και στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ή την αίθουσα καλύτερα. Μία και μοναδική στην Αθήνα. Ούτε που ξέρω αν και πότε θα προβληθεί στη Θεσσαλονίκη –το εύχομαι πάντως. Γιατί; Ρε παιδιά, 7 ολόκληρα χρόνια από τη ζωή του αφιέρωσε ένας από τους καλύτερους Έλληνες σκηνοθέτες για να «απαλλαγεί» από τα φαντάσματα που τον στοίχειωναν!
Ο δημιουργός δύο από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών –και μιλάω τόσο για τους Απόντες όσο και για τον Βασιλιά –παλεύει με Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, με Συμπληγάδες Πέτρες και Χρυσόμαλλο Δέρας, για να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Μια δημιουργία που ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί, που ανά πάσα στιγμή φαίνεται έτοιμη να ναυαγήσει, να μην μπορεί να καταφέρει να ολοκληρωθεί για να δώσει τον αγώνα τον καλό. Οι διάλογοι Γραμματικού – Μουρίκη για το αν πρέπει να συνεχιστεί η ταινία ή να διακοπεί είναι απίστευτα φορτισμένοι, κι ας τους βλέπουμε εμείς, οι θεατές με κάπως σκωπτική διάθεση! Έλλειψη χρημάτων (κλασικό αυτό), ψυχικό άδειασμα, αμφιβολίες για το πού πάει η ταινία και το… σκάφος κινδυνεύει.
Αλλά όχι. Με πείσμα και against all odds ο Γραμματικός τα καταφέρνει. Κι όχι μόνον αυτό: μας παραδίδει μια εξαιρετικά γοητευτική ταινία, έναν κινηματογραφικό άθλο που όμοιό του δεν έχουμε ξαναδεί από Έλληνα δημιουργό. Ναι, μπορούμε να μιλήσουμε για το θεϊκό επίτευγμα του Ευριπίδη μέσα σε μια καντίνα! Ναι, μπορούμε να σχολιάσουμε την φοβερή και τρομερή Μήδεια έξω από το σταθμό του Μετρό στο Μοναστηράκι. Ναι, ο καθένας μπορεί να κάνει τις αναγωγές του με το σήμερα, να φέρει την τραγωδία στα μέτρα του και να βρει φράσεις να χαρακτηρίσει το έργο λέγοντας πχ «Ο Ιάσονας είναι ο γαμπρός μου»!
Η μεγάλη τέχνη είναι εκείνη η τέχνη που γίνεται κτήμα μας κι όχι εκείνη που μας κάνει να νιώθουμε υποδεέστεροι, η μη προσπελάσιμη, η μη απτή, η μη προσβάσιμη. Η τέχνη «βλέπετε αλλά μην αγγίζετε». Υπάρχει απίστευτος σεβασμός στο πρωτότυπο έργο, βγαίνει αβίαστα συγκίνηση σε σκηνές όπως εκείνη με τον Χουρμουζιάδη να κλαίει στη σπηλιά ή εκείνη με τη συζήτηση με τον Γιώργο Γαννόπουλο στο πλοίο από Αθήνα για Σαλαμίνα. Υπάρχει και μπόλικο χιούμορ: «Ο Δίας φταίει. Γαμήθηκε ο Δίας!»
Υπάρχει ο αίλουρος υποκριτικά Μουρίκης στο ρόλο του… Μουρίκη αλλά και του Ιάσονα. Υπάρχει η εξαιρετική Γιούκι Κροντηρά που υποδύεται τη Μήδεια στα δραματοποιημένα μέρη. Υπάρχει η φοβερή και παρεξηγημένη Σοφία Βογιατζάκη. Υπάρχει πάθος. Υπάρχει δέος. Υπάρχει ανάγκη. Αν νιώσετε κι εσείς την ανάγκη να δείτε την ταινία δεν θα το μετανιώσετε. Μπράβο στον Γραμματικό και τώρα που επιτέλους απαλλάχθηκε (;) καιρός είναι να δούμε και μια ακόμα ταινία μυθοπλασίας από αυτόν, σωστά; Έντεκα χρόνια έχουν περάσει από την Αγρύπνια! Α, δεν πειράζει, κι εγώ λίγο «κουτουρού» γράφω: θα πρέπει να επισημάνω τη χρήση και κινουμένων σχεδίων και σκηνών από άλλες ταινίες του σκηνοθέτη και πως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και πάλι έκανε το θαύμα του με τη μουσική και με το τραγούδι στους τίτλους τέλους με το ένα σανδάλι…
*Αναδημοσίευση από το site MoviesLtd
