Σκηνοθεσία: Σταύρος Τσιώλης
Παίζουν: Κωνσταντίνος Τζούμας, Ερρίκος Λίτσης, Ελένη Ουζουνίδου, Ελλη Τρίγγου, Κωνσταντία Τάκαλου, Ρόζα Προδρόμου, Μιχάλης Σαράντης, Νίκος Σεβαστόπουλος, Τάκης Χρυσικάκος
Διάρκεια: 80′
Δύο ηλικιωμένοι στέκουν στέκουν παράμερα μίας οικοδομής στην οποία εκτελείται κάποιο έργο. Σταματημένοι σε κομβικό σημείο, πωλούν κουλούρια και καφέ στους περαστικούς. Στην πραγματικότητα βέβαια η αποστολή τους είναι άλλη: φυλούν τσίλιες για τυχόν έφοδο της πολεοδομικής υπηρεσίας καθώς εργασίες εκτελούνται χωρίς τη σχετική άδεια.
Στη διάρκεια μίας ημέρας και μίας νύχτας, οι δύο άνδρες θα έρθουν σε επαφή με μια σειρά περαστικών που κουβαλούν τα δικά τους φορτία, πότε ελαφρά κ πότε ασήκωτα, θα αποπειραθούν να γίνουν μέρος της λύσης των συχνά άλυτων προβλημάτων τους, θα αποτελέσουν ευήκοα ώτα για κάθε λογής διαβάτη. Ένα πράγμα μόνο δε θα κάνουν ποτέ: δε θα μετακινηθούν από τη θέση τους.
Η διαδρομή του Σταύρου Τσιώλη στην ιστορία του ελληνικό σινεμά ε χρειάζεται συστάσεις. Ο άνθρωπος είναι ένας ζωντανός θρύλος, παρότι προσπαθεί συνεχώς να ξεγλιστρήσει του ίδιου του μεγέθους του. Το κλείσιμο της τριλογίας των γυναικών δεν είναι η πιο πυκνή ταινία του και σε καμία περίπτωση η πιο μεστή. Είναι όμως και αυτή μία ακόμα σημαντική στάση στην αναζήτηση στην οποία έχει επιδοθεί εδώ και δεκαετίες ο Τσιώλης. Στην αναζήτηση μιας Ελλάδας που είναι γεμάτη αντιφάσεις, καλές προθέσεις και οικτρές εκτελέσεις, μίας χώρας που διασκεδάζει τα προβλήματά της για να μπορεί να κλάψει άηχα όταν τα φώτα σβήσουν.
Γυναίκες -αλλά και άντρες- περνούν από το μέρος του μπεκετικού διδύμου που αποτελεί τον κεντρικό άξονα του φιλμ. Γίνονται μάρτυρες εξομολογήσεων, βλέπουν τραύματα ολάνοιχτα και οι ίδιοι παραμένουν έμπλεοι στα νερά της αδυναμίας τους να προσφέρουν καταφύγιο. Γιατί η συναντήσεις είναι εξ ορισμού εφήμερες. Εφήμερος όμως είναι και ο πόνος της ψυχής και αυτό ο Τσιώλης το ξέρει καλά. Η ζωή η ίδια άλλωστε, είναι μία συλλογή συμπτώσεων και ματαιωμένων ονείρων, που αν κανείς τη δει σοβαρά, κάηκε.
Η ημερήσια παρέλαση απίθανων τύπων μπροστά στα έκθαμβα μάτια των Λίτση και Τζούμα περιλαμβάνει αρκετούς ορεξάτους, νέους ή λιγότερο νέους Έλληνες ηθοποιούς. Αυτοί, παρά τα βραχύτατα περάσματα τους, είναι που κουβαλούν και τις συναισθηματικές διακυμάνσεις της ταινίες. Η σύντομες παρουσίες τους δίνουν σ’ ένα φιλμ καθ’ όλα στατικό μία αέναη αίσθηση κίνησης -άρα και συνέχειας της ζωής- και οδηγούν το φιλμ καθολικά, σε βαθμό που του δίνουν την αντιφατική πλην κινηματογραφικά πολύτιμη αίσθηση του ακίνητου road movie.
Οι «Γυναίκες που Περάσατε Από Δω» είναι ένα γλυκό κατευόδιο σε μία φιλμογραφία τόσο προσωπική, όσο και βαθύτατα φολκλορική (με την καλύτερη δυνατή έννοια). Στο σινεμά του Σταύρου Τσιώλη μπορεί κανείς να βρει ετερόκλητα στοιχεία, θυμοσοφίες, αποθεωτικούς τραγέλαφους, χαμηλωμένα μάτια, αδικαιολόγητες εντάσεις και μία μελαγχολία που όσο και αν κάνει ότι δεν τη βλέπει αποτελεί το αφηγηματικό χαλί πάνω στα οποία όλα εκτυλίσσονται. Όλα βρίσκονται εδώ ∙ οι χαρακτήρες είναι ολοζώντανοι, οι αυτοαναφορές συγκινητικές. Ενυπάρχει και ένας χαρακτήρας φιλμικής διαθήκης, που ελπίζουμε να διαψευστεί. Γιατί αυτή την απλότητα -που καμώνεται την εύπεπτη, αλλά κουβαλά ωκεανούς άδολης συναισθηματικής φόρτισης- την έχουμε ανάγκη.
