Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το 1996 κυκλοφoρεί από τον Nick Cave και τους Bad Seeds ένας εκπληκτικός δίσκος που τιτλοφορείται Murder Ballads. Πρόκειται για ένα δίσκο με 10 (+1) τραγούδια, μπαλάντες αν θέλετε, κάποιες μελωδικές και στενάχωρες, όπως το διασημότερο (αλλά όχι καλύτερο) τραγούδι Where the wild roses grow στο οποίο συμμετέχει και η Kylie Minogue, και κάποιες άλλες διαβολικές και πρόστυχες όπως το Stagger Lee. Όλα τα τραγούδια γραμμένα σε στιλ πρόζας σαν μικρά διηγήματα αφηγούνται μακάβριες ιστορίες δολοφονιών, με αποκορύφωμα το… 14λεπτο O’Malley’s Bar στο οποίο χάνεται η μπάλα.
Ωραία. Συνεχίζουμε. Το 1999 ο Πολωνός μουσικοσυνθέτης και ποιητής Ρομάν Κολακόφσκι μεταφράζει 10 τραγούδια του Nick Cave στα πολωνικά, τα οποία ερμηνεύουν διάφοροι Πολωνοί καλλιτέχνες. Τέσσερα από αυτά ανήκαν στο δίσκο Murder Ballads, ένα εκ των οποίων είναι αυτό που μας ενδιαφέρει, το The curse of Millhaven (“Η κατάρα του Μιλχέιβεν”).
Το 2010 ο ανερχόμενος τριαντάχρονος Πολωνός Μπάρτεκ Κούλας βασιζόμενος στην Πολωνική εκδοχή του τραγουδιού φτιάχνει ένα εκπληκτικό εξάλεπτο animation. Αν και θα μπορούσε κάποιος να το αποκαλέσει βίντεο κλιπ, εγώ θα το ονομάσω ταινία μικρού μήκους, αφού αν και το μόνο που ακούγεται είναι μια Πολωνική εκδοχή του τραγουδιού, οι στίχοι έχουν ξεκάθαρη αφήγηση που δένει άψογα με το σκοτεινό όραμα του σκηνοθέτη.
“Η κατάρα του Μιλχέιβεν” είναι μια εξιστόρηση σε πρώτο πρόσωπο από την 14χρονη Λορέτα (προτιμάει το Λότι) που έχει πράσινα μάτια, κίτρινα μαλλιά κι έχει βαλθεί να σκοτώσει ό,τι κινείται στη μικρή πόλη του Μιλχέιβεν. Η Πολωνή τραγουδίστρια δίνει μια ανατριχιαστική έως και ψυχεδελική ερμηνεία, με παιδική φαινομενικά αθώα φωνή που ενίοτε φλερτάρει με την παράνοια, η οποία ενισχύεται από τον εξίσου επαναλαμβανόμενο, απλοϊκό και παρανοϊκό ήχο της μουσικής. Το δε animation, μίνιμαλ και με μικρές ανατροπές και ατμοσφαιρικές λεπτομέρειες (π.χ. η μύγα στο πρόσωπο της Λότι και ο τρόπος με τον οποίο αλληθωρίζει το βλέμμα της), όχι μόνο υποστηρίζει την εκπληκτική εκτέλεση, αλλά αφήνει ξεκάθαρα το στίγμα του. Αγαπημένη στιγμή στο 4:29 όταν απότομα τα φώτα σβήνουν, η μουσική σταματάει, και η Λότι επιστρέφει πιο παράφρων από ποτέ μ’ έναν αλλόκοτο χορό, ενώ λίγο αργότερα, στο 5:04 χάνει απότομα την ορμή της και η φωνή της γίνεται ακίνδυνη και λυπητερή από τα αμέτρητα ηρεμιστικά με τα οποία την φλομώνουν.
Απολαύστε το.
Εδώ έχετε την αυθεντική εκτέλεση από το δίσκο του 1996.
