Top-5 David Bowie movie appearances

5. The Man Who Fell to Earth, του Νίκολας Ρεγκ

Από τον λατρεμένο Νίκολας Ρεγκ, που μας έχει χαρίσει το υποδειγματικό Don’t Look Now, δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο. Ο Thin White Duke, η περσόνα δηλαδή που κατοικεί στο σώμα του Μπόουι εν έτει 1976, πραγματοποιεί το κινηματογραφικό του ντεμπούτο κι ενσαρκώνει ένα εξωγήινο ανθρωποειδές, που πασχίζει να βρει νερό για τον πλανήτη του, ο οποίος κινδυνεύει με αφανισμό λόγω ξηρασίας. Πιο ταιριαστό ρόλο για τον Μπόουι δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Ένας δανδής φτιαγμένος από μία πάστα αιθέρια, που μοιάζει αρκούντως ανθρώπινη, ούτως ώστε να μην απομακρυνθούμε τρομαγμένοι. Ακολουθούν τρία και κάτι λεπτά αδιανόητα καλογυρισμένης απόκοσμης αύρας.

4. The Prestige (2006), του Κρίστοφερ Νόλαν

Βρισκόμαστε ακόμη στο σημείο, όπου ο Νόλαν δεν έχει κυριευτεί από μεγαλεπήβολα σχέδια ή από μεγαλομανείς εμμονές, ανάλογα με την οπτική του καθενός. Μία μονομαχία μεταξύ μάγων, που θα φτάσει ως τα έσχατα άκρα του νου και της θέλησης. Μία πραγματεία για το αληθινό, το ψεύτικο, το φευγαλέο που πάντα διαφεύγει από το μάτι ως πλήρης εικόνα, αλλά επιβιώνει ως ψήγμα διαίσθησης και υπόνοιας. Μέσα σε όλα αυτά, ο Μπόουι ερμηνεύει τον οραματιστή και πρωτοπόρο επιστήμονα Νίκολα Τέσλα, ο οποίος περιβάλλεται από μία χάρη εφάμιλλη με αυτή του Μπόουι. Είναι ένας θαυματοποιός που θα αναγκάσει την εποχή του να τρέξει από πίσω του για να μην μείνει χιλιόμετρα πίσω, λαχανιασμένη.

3. Just a Gigolo (1978), του Ντέιβιντ Χέμινγκς

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να λατρέψει κανείς αυτό το φιλμ. Πρώτον, γιατί το σκηνοθετεί ο θεσπέσιος Ντέιβιντ Χέμινγκς, ο πρωταγωνιστής δηλαδή του μαγευτικού Blow Up του Μικελάντζελο Αντονιόνι. Δεύτερον, γιατί αποτελεί την τελευταία εμφάνιση της Μαρλένε Ντίτριχ, η οποία πραγματοποίησε μία έκτακτη και απρόοπτη επανεμφάνιση (καθώς είχε ήδη ανακοινώσει την αποχώρησή της από το σινεμά) με το αζημίωτο, καθώς φημολογείται πως εισέπραξε 250.000 δολάρια αμοιβή για τον ρόλο της. Τρίτον, επειδή είναι μία καλτ παρωδία της εποχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, μία νότα φάρσας δηλαδή σε μία θεματική που παραδοσιακά δεν σηκώνει πολλά αστεία. Και τέλος, επειδή ο Μπόουι υποδύεται ένα Πρώσσο αξιωματικό που το γυρίζει στο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, αδυνατώντας να βρει δουλειά στο καθημαγμένο Βερολίνο.

2.  Merry Christmas, Mr. Lawrence (1983), του Ναγκίσα Οσίμα 

Μία ταινία που λειτουργεί σαν παραμορφωτική αντανάκλαση της Γέφυρας του ποταμού Κβάι, του Ντέιβιντ Λιν. Συστήματα αξιών, κοσμοθεωρίες, η βία ως σύγκρουση, η βία ως ενδιάθετη ανθρώπινη συνθήκη, η βία ως αδυναμία επιβολής. Οι ταυτότητες και οι ρόλοι σε καθεστώς πνιγηρού προκαθορισμού, ο ερωτισμός που μπορεί να γίνει πιο σαρωτικός από ποτέ κι από οτιδήποτε ως λανθάνουσα εμμονή. Και μία θρυλική σκηνή, στο πάνθεον αυτής της τέχνης. Ένα φιλί. Ούτε του Ιούδα ούτε του Χριστού, αλλά αυτής της ανδρόγυνης θεότητας.

1. The Hunger (1983), τoυ Τόνι Σκοτ

Μία στιλιζαρισμένη -στα όρια του pulp- vampire movie από τον αυτόχειρα αδερφό του Ρίντλεϊ Σκοτ. Ιστορικό τεκμήριο μιας αλλοτινής, όχι ακριβώς εποχής, αλλά υπόστασης. Η υπέροχη εναρκτήρια σεκάνς που σε αφήνει με τα σάλια να τρέχουν. Ο Ντέιβιντ Μπόουι ανελήφθη στους ουρανούς και εξαϋλώθηκε σε αστερόσκονη, αφήνοντάς μας αντιμέτωπους με ένα αβάσταχτο φορτίο κανονικότητας.