Σινεμά και Χριστούγεννα, μια ιστορία σχεδόν τόσο παλιά όσο κι εκείνη του ίδιου του κινηματογράφου. Η πρώτη χριστουγεννιάτικη ταινία γυρίστηκε το 1898, μόλις τρία χρόνια μετά τις δοκιμαστικές εκείνες προβολές των αδερφών Lummiere στο Παρίσι στις 22 Μαρτίου του 1895. Πρόκειται για την ταινία Santa Claus του Βρετανού σκηνοθέτη (και αστρονόμου και ταχυδακτυλουργού κτλ) George Albert Smith, και πέραν από πρώτη χριστουγεννιάτικη ταινία το φιλμάκι αυτό, διάρκειας μόλις ενός λεπτού και δεκαέξι δευτερολέπτων, όπου ο Άγιος Βασίλης επισκέπτεται το σπίτι δυο παιδιών κι αφήνει τα δώρα τους προτού εξαφανιστεί από το τζάκι διεκδικεί κι άλλες πρωτιές, όπως η πρώτη ταινία όπου παρακολουθούμε παράλληλες δράσεις (τα παιδιά κοιμούνται – ο Άγιος κάνει τα δικά του), η πρώτη μικρού μήκους με πλοκή κ.α.
Έκτοτε ξετυλίχτηκε ένα ατέλειωτο (κυριολεκτικά) κινηματογραφικό κουβάρι που συνεχίζει με απαραμείωτη ένταση να μας προσφέρει άφθονο κινηματογραφικό Χριστούγεννο ή χριστουγεννιάτικο κινηματόγραφο, σε βαθμό που τείνει να αποκτήσει ξεχωριστή ειδολογική κατηγοριοποίηση· άσχετα με το που κατατάσσεται η κάθε ταινία με βάση την πλοκή, το story και λοιπές παραδοσιακές συμβάσεις. Ρομαντικά μελοδράματα, γλυκανάλατα musicals και αισιόδοξες dramedies του παλιού καλού Χόλιγουντ που περιστρέφονται γύρω από το αυθεντικό νόημα των εορτών όπως τα υπερ-κλασικά It’s a wonderful life του Frank Capra, aka η απόλυτη χριστουγεννιάτικη ταινία και με διαφορά η πιο επιδραστική στην αισθητική του genre, το Miracle on 34th street του George Seaton, το Holiday Inn του Mark Sandrich (η ταινία που ο Bing Crosby πρωτοτραγούδησε το White Christmas) ή το An Affair to Remember του μεγάλου Leo McCarey, που με την σειρά του επηρέασε σύγχρονες κλασικές Χριστουγεννιάτικες κομεντί όπως τα When Harry met Sally και Sleepless in Seattle της Nora Ephron.
Aιματοβαμμένα slasher που εκτυλίσσονται τις άγιες τούτες μέρες, άλλοτε με ειλικρινά τρομακτικές διαθέσεις, ενίοτε σατυρικά και υπονομευτικά των γιορτών, καμία φορά σαν δυνατές κοινωνικοπολιτικές αλληγορίες, όπως το θρυλικό πια Black Christmas του Bob Clark με το εκρηκτικό μίγμα exploitation και φεμινιστικής ενδυνάμωσης που γνώρισε ήδη δύο (απαράδεκτα) remake, το Better watch out aka Christmas Evil του Lewis Jackson που αγγίζει κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς παρόμοιους με ταινίες αστικού δρόμου του New Hollywood των 70s και το Silent night, Deadly night του Charles Sellier, ίσως την καλύτερη και πιο αιματοβαμμένη της υποκατηγορίας.
Από ταινίες «για όλη την οικογένεια» (ανάθεμα αν κατάλαβε ποτέ κανείς τι σημαίνει αυτό σινεματικά, πέρα από μαρκετίστικο τέχνασμα για άρμεγμα του οικογενειακού πορτοφολιού) όπως ο ορυμαγδός ταινιών στο Netflix, το Ertflix και σε κάθε άλλο streaming platform που έγκωσε ο τόπος και νομίζουν τα έρμα ότι θα αντικαταστήσουν την σκοτεινή αίθουσα, ή τις ελεεινά πανομοιότυπες και προκάτ παραγωγές του αμερικανικού κολοσσού ευχετηρίων καρτών Hallmark, μέχρι προσεχώς κλασικές (αυστηρά) βρετανικές η βρετανοτραφείς ρομαντικές κομεντί όπως το σπονδυλωτό Love actually του Richard Curtis, το οιωνεί παρεξηγημένο Bridget Jones diary της Sharon Maguire και το χαριτωμένο The Holiday της Nancy Myers.
Arthouse κομψοτεχνήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου όπως το 2046 του Wong Kar Wai και το Fanny & Alexander του Ingmar Bergman, καλό σύγχρονο γαλλικό σινεμά όπως το τίμια συγκινητικό Joyeux Noël του Christian Carion, που εξιστορεί την περίφημη Εκεχειρία των Χριστουγέννων στα πεδία των μαχών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, και το ανατρεπτικό murder mystery/musical 8 femmes του François Ozon, ξεκαρδιστικές κωμωδίες όπως τα δύο πρώτα Home Alone του Chris Colombus όπου η Χριστουγεννιάτικη θαλπωρή και η ίδια η έννοια της οικογένειας πετσοκόβονται διακριτικά μα ανελέητα, τα θρυλικά Gremlins του Joe Dante και το National Lampoon’s Christmas Vacation του Jeremiah S. Chechik, biopics του ίδιου του Άγιου Βασίλη αυτοπροσώπως σαν το απροσδόκητα αντικαπιταλιστικό Santa Claus του Jeannot Szwarc ή το (σωστά μαντέψατε τον τίτλο) The Santa Claus του John Pasquin όπου μαθαίνουμε τι προβλέπεται όταν ο Άη Βασίλης αποσύρεται από την ενεργό δράση ή πεθαίνει ηρωικά πάνω στο καθήκον.
Ξεχωριστή μνεία αξίζει το, επίσης αστείρευτο, πεδίο του animation που συνήθως κομίζει μία διαφορετική διάσταση στο υπέρ-κορεσμένο genre· από κλασικουριές όπως τα σύντομα ταινιάκια του Disney και της Warner στις σειρές Silly Symphonies και Merry Melodies (σ’ άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα καπιταλιστικής πρωτοτυπίας & καινοτομίας) και τα κυριολεκτικά υπέροχα, τρυφερά και σχετικά άγνωστα μικρού μήκους του σπουδαίου Dave Fleischer (δημιουργού της Betty Boop μεταξύ άλλων): Christmas Comes But Once a Year και Somewhere in Dreamland, που σε αντίθεση με τα συμπαθητικά αλλά άνευρα δημιουργήματα των δύο κολοσσών τιμούν ουσιαστικά το περιλάλητο πνεύμα των Χριστουγέννων, μέχρι τον θαυμαστό σκοτεινό κόσμο του Tim Burton στο The Nightmare before Christmas ή του Robert Zemeckis σε μια ιδιαίτερα gothic, για παιδικό animation πάντα, εκδοχή του Ντικενσιανού Scrooge στο A Christmas Carol, ενώ το The Polar Express του ίδιου σκηνοθέτη αναζητά μια επιστροφή σε πιο ασφαλή παραμυθένια νερά διαμέσου της παιδικής αθωότητας. Βέβαια, ειδική μνεία αξίζει στο Mickey’s Christmas Carol του 1983, μια από τις καλύτερες διασκευές του αριστουργήματος του Τσαρλς Ντίκενς με τον Θείο Σκρουτζ να “ενσαρκώνει” τον ομώνυμο χαρακτήρα (που συν τοις άλλοις ενέπνευσε και τον δημιουργό του, Καρλ Μπαρκς) και με όλο το βασικό ντισνεϊκό επιτελείο καρτουνίστικων χαρακτήρων να παρελαύνει σε πρώτους και δεύτερους ρόλους.
Το λοιπόν, το παγκόσμιο σινεμά, με πρωτεργάτρια πάντα τη χολιγουντιανή του ναυαρχίδα, προσφέρει κυριολεκτικά αμέτρητες επιλογές χριστουγεννιάτικων ταινιών για όλα τα γούστα. Αλλά επειδή εδώ στα CineDogs μας αρέσει να το ψειρίζουμε το πράγμα λιγάκι παραπάνω, κι επειδή είμαστε σίγουροι/ες πως όλες σχεδόν οι προαναφερθείσες ταινίες έχουν παίξει τουλάχιστον άπαξ στην λίστα των απανταχού κινηματογραφόφιλων, αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε πέντε συν μία λιγότερο γνωστές ταινίες χριστουγεννιάτικης θεματολογίας που αξίζουν οπωσδήποτε μια θέση στην καρδιά σας.
Merry Christmas Mr. Lawrence (1983)
Του Nagisa Osima, με τους Tom Conti, Takeshi Kitano, David Bowie, Ryuichi Sakamoto
Ιάβα, Φιλιππίνες, 1942. Σ’ ένα ιαπωνικό στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων πολέμου, ο συνταγματάρχης Lawrence, γνώστης της ιαπωνικής γλώσσας και κουλτούρας, προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ Ιαπώνων φρουρών και δυτικών αιχμαλώτων, άρα και το χάσμα μεταξύ δυτικού και ιαπωνικού πολιτισμού, προκειμένου να αποφεύγεται άσκοπη αιματοχυσία. Κύριος συνομιλητής του είναι ο αρχιλοχίας Hara, μέθυσος, βάναυσος, περιφρονητικός απέναντι στην νοοτροπία επιβίωσης των δυτικών, αλλά ταυτόχρονα αναπάντεχα συμπονετικός.
Οι ευαίσθητες ισορροπίες που προσπαθούν να διατηρήσουν οι δύο άντρες, και μάλιστα κόντρα στις ηγεσίες τους που τους κατηγορούν για προδοσία και συνεργασία με τον εχθρό, θα διασαλευτούν όταν θα καταφτάσουν στο στρατόπεδο ο νέος διοικητής, ο νεαρός λοχαγός Yonoi, ένας ευγενικής καταγωγής και αυστηρά αυτοπειθαρχημένος στρατιωτικός, και ο ταγματάρχης Selliers, ένας νοτιοαφρικανικής καταγωγής Βρετανός καταδρομέας, εξεγερτικός και ατίθασος, ο εφιάλτης κάθε δεσμοφύλακα.
Τόσο ο Selliers όσο και ο Yonoi κουβαλούν έντονα ενοχικά φορτία από το παρελθόν τους, γεγονός που διαισθάνονται ο ένας για τον άλλον χωρίς ποτέ να τα μοιραστούν, με αποτέλεσμα ο αρχικά αμοιβαίος θαυμασμός να μετατραπεί σε ερωτική επιθυμία, που όσο ανομολόγητη κι αν παραμένει οδηγεί σύσσωμο το ήδη τεταμένο κλίμα στο στρατόπεδο σε επικίνδυνες εντάσεις.
Nagisa Osima στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Jeremy Thomas στην θέση του παραγωγού. Ένα all-star ερμηνευτικό επιτελείο που απογειώνει το άψογο σενάριο, ένα μουσικό score ήδη κλασικό, μια θεματική που ακόμα και στις μέρες μας προκαλεί αμηχανία, ένας απαράμιλλος ύμνος στο τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος ενώ ο κόσμος τριγύρω καίγεται στις φλόγες του πολέμου και του μίσους και η σπαρακτικότερη χριστουγεννιάτικη ευχή που έχει αποτυπωθεί ποτέ σε φιλμ, καθιστούν αυτό το αριστούργημα απαραίτητο μεν για κάθε εποχή του χρόνου, αλλά λίγο παραπάνω την περίοδο των εορτών.
In search of a midnight kiss (2006)
Του Alex Holdridge, με τους Scoot McNairy, Sara Simmonds
Los Angeles, παραμονή πρωτοχρονιάς. Την ώρα που η ανθρωπότητα προετοιμάζεται να υποδεχθεί το νέο έτος, ο άφραγκος, καταθλιπτικός και αποτυχημένος Wilson σκοπεύει να απομονωθεί στο σπίτι του και να βυθιστεί στην μελαγχολία που λέγαμε προηγουμένως. Μόνο που υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο: ο κολλητός του Jake και η κοπέλα του Min δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια και τον πείθουν να αναζητήσει διαδικτυακά συντροφιά για την παραμονή.
Σχεδόν ακαριαία απαντά στην αγγελία του η Vivian, η οποία κι αυτή ψάχνει ένα «ιδανικό ραντεβού» για την καλύτερη μέρα και νύχτα του έτους, οπότε κανονίζουν σύντομα να συναντηθούν. Στο ραντεβού, ο συνεσταλμένος και επιφυλακτικός Wilson συναντά μια σαρωτική και υπερενθουσιώδη (και πανέμορφη) Vivian και οι διαφορές χαρακτήρων και δείχνουν να επιβεβαιώνουν τις αρχικές προβλέψεις.
Έλα όμως που η ζωή τα φέρνει διαφορετικά, και οι δυο μοναχικοί μας ήρωες εκκινούν για ένα ταξίδι στην καρδιά του L.A. που θα κρατήσει όλο το 24ωρο και θα περιλαμβάνει εκ βαθέων εξομολογήσεις, φιλοσοφικές αναζητήσεις για τον έρωτα και το νόημα της ζωής, περιπλανήσεις στα ερειπωμένα μεγαλοπρεπή κινηματοθέατρα της χρυσής εποχής του αμερικανικού κινηματογράφου πέριξ της Sunset blvd. και διαρρήξεις σε ξένα σπίτια, μέχρι να ‘ρθει η πολυπόθητη στιγμή του πρώτου εκείνου φιλιού με την αλλαγή του χρόνου…
Μια απ’ αυτές τις ταινίες που μονάχα η ορμητική, μα συνάμα χαμηλών αποχρώσεων, δύναμη του αμερικανικού ανεξάρτητου σινεμά μπορεί να προσφέρει, σε υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία, μια τρυφερή ιστορία δύο υπάρξεων σε αναζήτηση νοήματος, ενός ώμου να στηριχτείς, ενός φιλιού, με το αληθοφανές φινάλε να μας υπενθυμίζει τις διαφορές της αληθινής ζωής με εκείνη που επιβάλλει το σινεμά στις πιο τετριμμένες του στιγμές, κι ένας πλάγιος φόρος τιμής στην ίδια την 7η τέχνη.
Tangerine (2017)
Του Sean Baker, με τους Kitana Kiki Rodriguez, Mya Taylor, Mickey O‘Hagan, Karren Karagulian
Παραμονή Χριστουγέννων, πάλι στο Los Angeles. Η Sin Dee Rella, μια τρανς πόρνη, αποφυλακίζεται για να μάθει από την κολλητή της, επίσης τρανς sex-worker αλλά με βλέψεις για τον χώρο του θεάματος, Alexandra ότι ο προστάτης και εραστής της Chester την απατούσε όσο ήταν μέσα στην στενή με μια ξανθιά cis κοπέλα, την Dinah.
Έξαλλη με την προδοσία του Chester, η Sin Dee αποφασίζει να βρει την αντίζηλό της και τον ίδιο για να ζητήσει εξηγήσεις, εξορμώντας στους δρόμους του καθόλου, μα καθόλου, χριστουγεννιάτικου L.A. Μόνο που δεν έχει πολύ χρόνο στην διάθεσή της, καθώς το ίδιο βράδυ η Alexandra κάνει την παρθενική της εμφάνιση σ’ ένα νυχτερινό κέντρο και η κολλητή επιβάλλεται να είναι παρούσα.
Στην διαδρομή θα εμπλακεί στην όλη περιπέτεια ένας παντρεμένος Αρμένιος ταξιτζής με πολύ συγκεκριμένα γούστα στο κρεβάτι, ένα μαγαζί με donut πλάι σ’ έναν αυτοκινητόδρομο, μια αξιοπρεπής ποσότητα makeup και crystal meth, και σχεδόν όλα τα κλιμάκια του underground κόσμου της αμερικανικής μητρόπολης.
Λίγο μετά το εκκωφαντικό του ντεμπούτο με το Starlet και λίγο πριν κουρσέψει, δίχως υπερβολή, το Χόλιγουντ με το The Florida Project, ο ταλαντούχος Sean Baker παρέδωσε αυτό το ταπεινό στην όψη αλλά μεγαλειώδες στην εντύπωση που αφήνει στην ψυχή, ακατέργαστο διαμάντι. Γυρισμένο εξ’ ολοκλήρου με ένα κινητό τηλέφωνο, σε φυσικό φωτισμό και αληθινά τοπία, με μεθόδους guerilla filmmaking και μπλεξίματα από αστυνομίες μέχρι αληθινούς νταβατζήδες κι εμπόρους ναρκωτικών για το συνεργείο και το επιτελείο, το Tangerine φαινομενικά μιλάει για μια πάρα πολύ συγκεκριμένη και ιδιαίτερη ιστορία, ενώ στην πραγματικότητα μιλάει για τα πάντα· όπως κάθε αυθεντικό αριστούργημα. Τα πιο αναπάντεχα τρυφερά Χριστούγεννα που θα συναντήσεις σε ταινία.
Metropolitan (1990)
Του Whit Stillman, με τους Chris Eigeman, Carolyn Farina, Edward Clements
Νέα Υόρκη, παραμονές των εορτών κι εποχή των κοινωνικών δεξιώσεων και χορών όπου συστήνονται στην κοινωνία, κατά το έθιμο, οι νεαροί/ες απόγονοι της αμερικανικής αριστοκρατίας. Ο Tom, ένας φτωχός νεαρός φοιτητής του πανεπιστημίου του Princeton, παρότι καλεσμένος στα σουαρέ των πλουσίων, νιώθει σαν ξένος.
Από μία μικρή παρεξήγηση γνωρίζεται με μια παρέα πλούσιων debutantes που αυτοαποκαλούνται The Rat Pack, σαν φόρος τιμής στην παρέα του Sinatra, οι οποίοι τον προσκαλούν στο καθιερωμένο τους after στο διαμέρισμα μιας συμφοιτήτριάς τους. Στην παρέα ξεχωρίζουν η αθεράπευτα ρομαντική Audrey, ο βαθιά καλλιεργημένος και σωστός gentleman Charlie και ο κυνικός Nick.
Παρά την αρχική του επιφύλαξη λόγω της χαώδους ταξικής τους διαφοράς, ο Tom διαπιστώνει ότι τα παιδιά είναι οκέι, ενώ δεν αργεί να γοητευτεί από την Aubrey. Η παρέα επίσης δεν αργεί να εντυπωσιαστεί από την ευρυμάθεια και το ευγενικό πνεύμα του Tom, καθώς μέχρι τότε πίστευαν ότι αυτά τα γνωρίσματα απαντώνται αποκλειστικά στην τάξη τους. Σύντομα γίνονται φίλοι και αμφότερες πλευρές γνωρίζουν, για πρώτη φορά, τον κόσμο του άλλου όταν μετά τις χοροεσπερίδες κουβεντιάζουν για πολιτική, οικονομία, λογοτεχνία, αλλά και τα απλά θέματα που απασχολούν κάθε 20χρονο ανεξαρτήτως ταξικής καταγωγής όπως η φιλία και ο έρωτας.
Η ταινία με την οποία μας συστήθηκε ο υπέροχος Whit Stillman. Το διαλογικό σινεμά στα καλύτερά του από την εποχή του Eric Rohmer, μια βαθιά ανατομία της ματαιότητας του πλούτου, που μπορεί να ανοίγει πόρτες ερμητικά κλειστές για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά ποτέ δεν αρκεί για να θεραπεύσει το υπαρξιακό angst του ατόμου, μία διακριτική αλλά ευστοχότατη σάτιρα του κοινωνικού ντετερμινισμού και η στολισμένη Νέα Υόρκη πιο σαγηνευτική από ποτέ.
Rare exports: a Christmas Tale (2010)
Του Jalmari Helander, με τους Onni Tommila, Jorma Tommila, Rauno Juvonen, Per Christian Ellefsen
Λαπωνία, Ρωσοφινλανδικά σύνορα. Ο μικρός Pietari ζει με τον πατέρα του στην άγρια, αφιλόξενη, μα και πανέμορφη ερημιά του φινλανδικού βορρά, στην σκιά του επιβλητικού λόφου Korvatunturi, ιερό τόπο για τους ιθαγενείς Suomi. Ξαφνικά, ακριβώς 24 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, στην κορυφή του λόφου θα εμφανιστούν γεωτρύπανα κι εκσκαφείς που σκάβουν ασταμάτητα και υπό άκρα μυστικότητα.
Για τον Piettari όμως κάτι κρύβεται πίσω απ’ αυτή την ιστορία. Γνωρίζει τον θρύλο της περιοχής για τον Άγιο Βασίλη κι αρχίζει να ξεψαχνίζει την βιβλιοθήκη για να μάθει τα αληθινά κίνητρα των ξένων. Ανακαλύπτει πως όχι απλά ο Άη Βασίλης κατάγεται από τα μέρη τους, αλλά είναι και θαμμένος ακριβώς κάτω από τον λόφο, που στην πραγματικότητα είναι τεχνητός και χρειάστηκε αιώνες για να φτάσει σε τόσο μεγάλο ύψος. Μόνο που δεν πρόκειται για τον καλόκαρδο άγιο που φέρνει δώρα στα παιδιά, αλλά για έναν μοχθηρό και σαδιστικό δαίμονα που δουλειά του είναι κάθε Χριστούγεννα να τιμωρεί τα άτακτα παιδιά με τα πιο φριχτά βασανιστήρια.
Πεπεισμένος ότι η γεώτρηση αποσκοπεί στο να ξαναφέρει τον «άγιο» στην ζωή, ο Piettari προετοιμάζεται για μάχη με το στοιχειό. Τι κρίμα που κανένας δεν τον παίρνει στα σοβαρά, μέχρι που διάφορα ανεξήγητα αρχίζουν να συμβαίνουν στο χωριό και ο εφιάλτης του μύθου μοιάζει να ζωντανεύει…
Ένα απολαυστικό σκοτεινό παραμύθι από την πατρίδα του αυθεντικού αγαπημένου αγίου των παιδιών, μετρονομικά αλφαδιασμένο ρυθμικά κι αφηγηματικά, με πρωταγωνιστή έναν αξιολάτρευτο και τετραπέρατο πιτσιρικά που κάνει τον Kevin McAllister του Home Alone να μοιάζει με νεοσύλλεκτο γιωτόμπαλο, μια ιστορία επούλωσης οικογενειακού τραύματος πατέρα και γιου και παράλληλα ένα οξύ σχόλιο για τους ξεχασμένους ανθρώπους της άγριας παραμεθορίου και τα ευαίσθητα οικοσυστήματα απ’ τα οποία εξαρτάται η ίδια τους η επιβίωση· αυτό το άγνωστο κινηματογραφικό στολίδι εγγυάται την πιο ευχάριστη Χριστουγεννιάτικη έκπληξη.
Anna and the Apocalypse (2017)
Του John McPhail, με τους Ella Hunt, Malcolm Cumming, Sarah Swire, Mark Benton
Η Anna είναι μια 17χρονη τελειόφοιτη στο Little Heaven, μια μικρή κωμόπολη της Σκωτίας. Και όπως όλα τα έφηβα κορίτσια κι αγόρια της ηλικίας της, κάνει όνειρα. Όνειρα για τις σπουδές της, το μεγάλο ταξίδι που σκοπεύει να πραγματοποιήσει πριν το κολλέγιο, για την σχέση με το αγόρι της, για το πώς θα βοηθήσει τον σκληρά εργαζόμενο πατέρα της που την ανέθρεψε ολομόναχος. Στο νεανικό μυαλό της, τίποτα δεν δείχνει ικανό να απειλήσει το πώς οραματίζεται το μέλλον της.
Μέχρι που, εντελώς απροειδοποίητα, η συμφορά χτυπάει αδυσώπητα την μικρή της πόλη, και μάλιστα παραμονές Χριστουγέννων· οι νεκροί, για κάποιο λόγο, αρνούνται να παραμείνουν θαμμένοι στο χώμα, σηκώνονται κι αρχίζουν να καταβροχθίζουν όποιον ανυποψίαστο φιλήσυχο κάτοικο βρουν στο διάβα τους. Και σα να μην έφτανε αυτό, όλοι μοιάζουν παντελώς ανίκανοι να αποτρέψουν την επερχόμενη Αποκάλυψη και να διαχειριστούν την κατάσταση νηφάλια και ψύχραιμα. Ειδικά οι μεγάλοι.
Η κυβέρνηση αγνοείται, ο στρατός έχει υπερφαλαγγιστεί και οι ενήλικες κάτοικοι του Little Heaven λουφάζουν κατατρομαγμένοι όπου βρουν ή προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση προς το όφελός τους. Η Anna και οι φίλοι της θα αναγκαστούν να ωριμάσουν πρόωρα και να πάρουν τα όπλα ενάντια στους νεκροζώντανους προκειμένου να ξανασμίξουν με τους αγαπημένους τους. Εξάλλου, αυτό δεν είναι το πραγματικό νόημα των γιορτών;
Με μια γοητευτικότατη και ταυτίσιμη κεντρική ηρωίδα, με άρτια δομημένο σενάριο, διασκεδαστικό, τραγικό και κάφρικό σε πλήρως ισορροπημένες δοσολογίες, ξεδιπλώνοντας μαεστρικά το εφηβικό angst και την αμηχανία μπροστά στην αναπόφευκτη ενηλικίωση, ταυτοχρόνως σατιρίζοντας, υποδόρια αλλά ανελέητα, και τα χρόνια των διαπραγματεύσεων του Brexit, αυτό το υβρίδιο highschool musical, zombie apocalypse σπλατεριάς & μελοδράματος κοινωνικού ρεαλισμού (όσο κι αν ξενίζει ο συνδυασμός αυτός εκ πρώτης όψεως) είναι στ’ αλήθεια η ψηφίδα που έλειπε από το ποικιλόχρωμο μωσαϊκό του χριστουγεννιάτικου κινηματογραφικού κανόνα.
