Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας
Όταν πριν δυο χρόνια τα μέλη της Ακαδημίας (βαρύγδουπος τίτλος, δεν νομίζετε; Κάτι σαν τη ρωμαϊκή σύγκλητο) αποφάσισαν να αυξήσουν τον αριθμό των υποψήφιων παραγωγών για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας από πέντε σε δέκα, το σκεπτικό ήταν πως έτσι δεν θα έμενε παραπονεμένη καμία από τις αξιόλογες ταινίες. Βέβαια, επειδή τα μέλη έχουν τους δικούς τους αισθητικούς κανόνες ή συμφέροντα ή απλώς είναι καλλιτεχνικά λοβοτομημένα, κατάφεραν ακόμα κι έτσι να αφήσουν εκτός μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς (αν όχι την καλύτερη). Ο λόγος για την ταινία «Drive» του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν η οποία δεν εμφανίζεται σε καμία από τις επονομαζόμενες «μεγάλες» κατηγορίες κι εκθέτει για ακόμα μια φορά τη στενομυαλιά των μελών. Για να μην μιλήσω και για το αριστουργηματικό κι αθλίως παραγκωνισμένο «Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι» του Τόμας Άλφρεντσον…
Στον αντίποδα η ταινία που φαντάζει φαβορί για το σημαντικότερο βραβείο είναι το «The artist» του Μισέλ Χαζαναβίσιους, φόρος τιμής στον βωβό αμερικάνικο κινηματογράφο και την κινηματογραφική μυθολογία που έθρεψε γενιές. Η ασπρόμαυρη αναπαράσταση ενός χαμένου και φυσικά εξιδανικευμένου κόσμου κέρδισε κοινό και κριτικούς, σάρωσε τα βραβεία όπου συμμετείχε κι απέσπασε εκτός των άλλων τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας αλλά και το βραβείο της αντίστοιχης βρετανικής ακαδημίας. Η αλήθεια είναι πως η ταινία παίζει σε αυτήν την κατηγορία μάλλον χωρίς αντίπαλο, αλλά υπάρχουν μερικά αουτσάιντερ που για διάφορους λόγους ίσως κάνουν την έκπληξη. Όπως για παράδειγμα ο φιλοσοφικός αχταρμάς «Το δέντρο της ζωής» του Τέρενς Μάλικ ο οποίος αγνοήθηκε παντελώς όταν πριν από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες σκηνοθέτησε δυο από τις καλύτερες ταινίες της σύγχρονης κινηματογραφικής ιστορίας, τις «Badlands» και «Μέρες ευτυχίας», ενώ τώρα κέρδισε μέχρι και το Χρυσό Φοίνικα…
Καθώς όμως είναι γνωστή και η ευαισθησία των αμερικανών για ταινίες επικού αθλητικού περιεχομένου, ειδικά όταν αυτό το άθλημα παίζεται κατά κύριο λόγο στις Η.Π.Α. όπως για παράδειγμα το μπέιζμπολ, τότε η συμπαθής ταινία «Moneyball» του Μπένετ Μίλερ ίσως κάνει την έκπληξη. Οι υπόλοιπες ταινίες που συμπληρώνουν τη δεκάδα είναι οι: «Υπηρέτριες» του Τέιτ Τέιλορ (καλό είναι να υπάρχει μια ταινία που θίγει το ευαίσθητο θέμα του ρατσισμού…), «Οι απόγονοι» του Αλεξάντερ Πέιν (δύσκολο), «Εξαιρετικά δυνατά κι απίστευτα κοντά» του Στίβεν Ντάλντρι (εξαιρετικά δύσκολο κι απίστευτα μακριά), «Hugo» του Μάρτιν Σκορσέζε (αποκλείεται), «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» του Γούντι Άλεν (καμιά ταινία του Γούντι δεν θα κερδίσει ποτέ το μεγάλο βραβείο) και «Το άλογο του πολέμου» του Στίβεν Σπίλμπεργκ (μάλλον χαριστικά ελέω Στίβεν)… Οπότε…
Πρώτη επιλογή: «The artist»
Δεύτερη επιλογή: «Moneyball»
Τρίτη επιλογή: «Το δέντρο της ζωής»
Όσκαρ Σκηνοθεσίας
Απ’ όλους του παραπάνω οι πέντε σκηνοθέτες που θα κονταροχτυπηθούν για το Όσκαρ σκηνοθεσίας είναι οι: Μισέλ Χαζαναβίσιους, Αλεξάντερ Πέιν, Μάρτιν Σκορσέζε, Γούντι Άλεν και Τέρενς Μάλικ. Ο Αλεξάντερ Πέιν είναι ο αδύναμος της παρέας, ο Σκορσέζε το πήρε μια φορά («Ο πληροφοριοδότης») δεν το πήρε για άλλες κι άλλες (βλέπε «Ταξιτζή», «Μετά τα μεσάνυχτα», «Οργισμένο είδωλο», «Τα καλά παιδιά»), οπότε σιγά μην το πάρει τώρα. Έτσι μένουν τρεις. Αν το πάρει ο Μάλικ, θα είναι γιατί του το χρωστάνε από τα παλιά, ο Άλεν είθισται να παραγκωνίζεται, οπότε φοβάμαι πως το Όσκαρ θα πάει στον Χαζαναβίσιους.
Πρώτη επιλογή: Μισέλ Χαζαναβίσιους («The artist»)
Δεύτερη επιλογή: Τέρενς Μάλικ («Το δέντρο της ζωής»)
Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου
Καλό θα ήταν να βραβευθεί η ταινία «Ένας χωρισμός», αλλά μάλλον μπήκε στη λίστα τιμητικά. Από εκεί και πέρα αν το Όσκαρ πάει στις «Φιλενάδες» («Bridesmaids»), καλύτερα να φάμε μια μπάλα μπιλιάρδου, ενώ το «The artist» νομίζω ότι σε αυτήν την κατηγορία είναι ο αδύναμος κρίκος. Φτάνει πια με τους σωλήνες, όχι άλλους σωλήνες. Οπότε μένουν δύο: ο αιώνια απολαυστικά νευρωτικός Γούντι και ο Τζέι Σι Τσάντορ που υπέγραψε το εξαιρετικό σενάριο του διόλου άσχημου οικονομικού θρίλερ «Ο δρόμος του χρήματος» («Margin call»). Πιστεύω ότι το Όσκαρ θα πάει στον Γούντι, αλλά θα ρισκάρω, γιατί είμαι ο Ιντιάνα Τζόουνς.
Πρώτη επιλογή: Τζέι Σι Τσάντορ («Ο δρόμος του χρήματος»)
Δεύτερη επιλογή: Γούντι Άλεν («Μεσάνυχτα στο Παρίσι»)
Α΄ Γυναικείος Ρόλος
Καλή η Μέριλ Στριπ, έχει ήδη 16 υποψηφιότητες και 2 Όσκαρ, δεν λέω, αλλά νομίζω πως υπάρχει ανοιχτός λογαριασμός με την παραγκωνισμένη Γκλεν Κλόουζ, που ήταν συγκλονιστική στο ρόλο του/της Άλμπερτ Νομπς, ασχέτως αν η ταινία θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη. Από την άλλη η Μισέλ Ουίλιαμς («Επτά μέρες με τη Μέριλιν») είναι συμπαθέστατη και πιστεύω σε αυτήν, αλλά νομίζω πως δεν ήρθε ακόμα η σειρά της, η Ρούνεϊ Μάρα ήταν μέτρια σε μια παντελώς αχρείαστη ταινία («Το κορίτσι με το τατουάζ»), ενώ όσο καλή κι αν ήταν η Βιόλα Ντέιβις («Υπηρέτριες») παραμένει απλώς το δυνατό αουτσάιντερ.
Πρώτη επιλογή: Γκλεν Κλόουζ («Άλμπερτ Νομπς»)
Δεύτερη επιλογή: Μέριλ Στριπ («Η σιδηρά κυρία»)
Β΄ Γυναικείος Ρόλος
Εδώ για μένα το θέμα είναι ξεκάθαρο. Μπερενίς Μπεζό για το «The artist». Ήταν καταπληκτική, εκθαμβωτική και ίσως είναι το μοναδικό Όσκαρ που πραγματικά αξίζει η ταινία. Από εκεί και πέρα θα αποφύγω «Υπηρέτριες» και «Φιλενάδες» (η αλήθεια είναι πως ακόμα και οι τίτλοι μου φαίνονται κάπως απωθητικοί) και θα προτιμήσω την Τζάνετ Μακτίρ, στο ρόλο μιας ακόμα φυλακισμένης (πλην συνειδητοποιημένης) γυναίκας που υποδύεται τον άντρα…
Πρώτη επιλογή: Μπερενίς Μπεζό («The artist»)
Δεύτερη επιλογή: Τζάνετ Μακτίρ («Άλμπερτ Νομπς»)
Α΄ Ανδρικός Ρόλος
Αν δεν το πάρει ο Γκάρι Όλντμαν, θα σηκωθώ να φύγω. Αρνούμαι να βάλω δεύτερη επιλογή. Ήταν ανατριχιαστικός σε μια ταινία που έπρεπε να είναι υποψήφια σε όλες τις κατηγορίες. Τελεία.
Η επιλογή: Γκάρι Όλντμαν («Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι»)
Β΄ Ανδρικός Ρόλος
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω δει το «Warrior», αλλά είμαι οπαδός του Νικ Νόλτε και είμαι σίγουρος ότι έκανε καλή δουλειά. Από εκεί και πέρα όλα δείχνουν Κρίστοφερ Πλάμερ… Είναι 83, είναι και φοβερός.
Πρώτη επιλογή: Κρίστοφερ Πλάμερ («Οι πρωτάρηδες»)
Δεύτερη επιλογή: Νικ Νόλτε («Warrior»)
