Η Marvel, που γνωρίζει εσχάτως τα καλύτερά της κινηματογραφικά χρόνια, μας έχει χαρίσει κατά καιρούς διάφορους σούπερ ήρωες. Μαζί με την αμερικανιά του Κάπτεν Αμέρικα, το χαβαλέ του Σπάιντερμαν και την ακατάσχετη επιδειξιμανία του Άιρον Μαν, αποφάσισε να δημιουργήσει και ένα παράλληλο σύμπαν, με εντελώς διαφορετική οπτική γωνία, το οποίο μέχρι στιγμής δεν έχει εμπλακεί με το λεγόμενο universe.
Τον Σεπτέμβρη του 1963, η ξακουστή εταιρία βρισκόταν σε μία συνθήκη ανανέωσης. Τότε ακριβώς πρωτοκυκλοφόρησε και το πρώτο κόμικ των X-Men, της μεταλλαγμένης αυτής ομάδας, που εξ αρχής είχε διαφορετικό προσανατολισμό και πιο σοβαρό κλίμα. Σήμερα, 53 χρόνια μετά, η Marvel έχει κάθε λόγο να είναι περήφανη για το τέκνο της που από το 2000 και έπειτα έχει εισέλθει με απόλυτη επιτυχία στον κόσμο του σινεμά. Ας θυμηθούμε λοιπόν 5 λόγους που μας κάνουν να τοποθετούμε τον καθηγητή Εξέβιε και την παρέα του στο πάνθεον των υπερηρώων.
1) Ο Γούλβεριν
Ο αδιαφιλονίκητα αρρενωπός και αθάνατος αντιήρωας είναι πιθανότατα ο πρώτος μεταλλαγμένος που μας έρχεται στο μυαλό στο άκουσμα των X-Men. Ο πιο λατρεμένος κινηματογραφικός τσατίλας μοιάζει σε κάθε ταινία να δίνει μια βάναυση εσωτερική μάχη με το ένα στρατόπεδο να ηγεμονεύεται από τις δυνάμεις του καλού και το άλλο να κυριαρχείται από την ασίγαστη οργή που διαρκώς νιώθει. Ο Χιου Τζάκμαν σε ένα ρόλο που μπορεί πλέον να ερμηνεύσει παίζοντας ταυτόχρονα μπιρίμπα με τα παιδιά.
2) Το μίσος για τον Σάικλοπς
Στον αντίποδα του σέξι Γούλβεριν στέκει εκείνος ο τύπος που πετάει λέιζερ απ’ τα μάτια, πάντα πρόθυμος να κάνει το σωστό και απόλυτα αντιπαθητικός ξερόλας. Βρισκόμενος συνεχώς σε διαμάχη με τον οξύθυμο λύκο, ο αντιπαθέστατος αυτός φλώρος έχει καταφέρει να συγκεντρώσει το μίσος του ανδρικού κοινού, το οποίο υποστηρίζει τον Γούλβεριν πιο φανατικά και από ο,τι μια μικρομεσαία ομάδα εναντίον του Ολυμπιακού.
3) Τα reboot έχουν λόγο ύπαρξης
Το 2006, στο τρίτο επεισόδιο της σειράς ονόματι The Last Stand, το κινηματογραφικό κοινό είδε μερικούς από τους πιο σημαντικούς X-Men να πεθαίνουν. 5 χρόνια μετά και ενώ παρενεβλήθη και το απαράδεκτο spinoff του Γούλβεριν, η σειρά πάτησε restart, με τους μεταλλαγμένους σε νεαρότερη ηλικία και με τελείως άλλο καστ. Η δεύτερη εποχή στην ιστορία των X-Men επέτυχε μια ιδιόμορφη σύνδεση με τις πρώτες τρεις ταινίες. Πήγε πίσω απ’ αυτές χρονικά, μετά ξανά μπροστά και μετά πάλι πίσω για να αλλάξει την ιστορία. Τόσο όμως το First Class του 2011 όσο και το Days of the Future Past του 2014 δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ταινιάρες. Θέλει κινηματογραφικό θράσος για να το πετύχει κανείς αυτό.
4) Ο Μάικλ Φασμπέντερ και ο σερ Ίαν ΜακΚέλλεν ερμηνεύουν τον ίδιο χαρακτήρα
Αν αυτό δεν είναι δώρο στην κινηματογραφική κοινότητα, τότε τι είναι; Ο Μαγκνίτο, ο πιο καλοφτιαγμένος κακός στην ιστορία (συγγνώμη Νταρθ Βέιντερ), διαθέτει τόσο ερμηνευτικό βάθος που για να μην μοιάζει αλλόκοτος ήθελε ηθοποιό με σοβαρά προσόντα. Και βρήκε όχι έναν, αλλά δύο. Στις πρώτες ταινίες, ο πιο ωραίος τύπος της σημερινής εποχής Ιάν ΜακΚέλλεν μας έκανε να τον αγαπάμε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον και να στεκόμαστε στο πλευρό του, ενώ στις πρόσφατες ο Φασμπέντερ κατάφερε να μας εξηγήσει από πού προέρχεται ο κυνισμός του και το πάθος του να υπερασπιστεί με τον τρόπο του τους ομοίους του. Δεν είμαστε με τον κακό επειδή είναι αουτσάιντερ, είμαστε μαζί του επειδή το κέρδισε.
5) Είναι ο, τι πιο πολιτικό τόλμησε ποτέ η Marvel
Οι X-Men είναι άνθρωποι μεταλλαγμένοι που γεννήθηκαν με υπεράνθρωπες δυνάμεις. Κατά μια ανάγνωση, αποτελούν γενετική ανωμαλία. Κατά μία άλλη, απλώς τέκνα της εξέλιξης. Οι ίδιοι, τόσο οι «καλοί» όσο και οι «κακοί», φαίνεται να αποδέχονται τη δεύτερη θεωρία, διαφέρουν όμως ριζικά ως προς τον τρόπο που επιθυμούν να διαχειριστούν τα χαρίσματά τους. Η πρώτη ομάδα, αυτή του καθηγητή Εξέβιε, θεωρεί εαυτήν προστάτιδα των ανθρώπων αλλά και των μεταλλαγμένων και οραματίζεται τη μεταξύ τους ειρηνική συμβίωση. Ο Μαγκνίτο από την άλλη επιθυμεί να απαντήσει με βία στο διωγμό που υφίσταται από τους απλούς ανθρώπους, που βλέπουν το σύστημα αξιών τους να στέκει ανεπαρκές ως προς τη διαχείριση του διαφορετικού και τα αντανακλαστικά απόλυτα συντηρητικά.
Με άλλα λόγια, η ιστορία των X-Men απηχεί την αδυναμία των κοινωνιών να δεχθούν το αλλότριο, το εκτός της δικής τους περιορισμένης αντιληπτικής ικανότητας στοιχείο, με αποτέλεσμα να αισθάνονται απειλούμενες και να στρέφονται με βία εναντίον του. Πέραν όμως του κοινωνικού, το ζήτημα που θίγουν οι X-Men είναι βαθύτατα πολιτικό. Πώς απαντά ο καταπιεζόμενος απέναντι στο διωγμό; Με λογική συμβιβασμού και συναίνεσης ή με βία και ρήξη; Δεδομένης και της ιστορικής συγκυρίας που γέννησε τους X-Men, το δίπολο Καθηγητή – Μαγκνίτο δεν είναι τίποτα άλλο από μια φαντασμαγορική απεικόνιση της σύγκρουσης της φιλοσοφίας του ειρηνιστή Μάρτιν Λούθερ Κινγκ με αυτήν του φλογερού Μάλκολμ Χ. Και προφανώς μεροληπτεί υπέρ του πρώτου, αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.
