In the Heat of the Night (1967), του Νόρμαν Τζούισον
Μια ταινία που έγραψε ιστορία, τέκνο της εποχής τόσο υφολογικά όσο και σε επίπεδο κοινωνιολογικής ανάλυσης. Ο Σίντνεϊ Πουατιέ, στον γνώριμο ρόλο της περσόνας που αποδεικνύει ότι τα στερεότυπα μπορεί να απατούν υποδύεται έναν ντετέκτιβ ανθρωποκτονιών που βρίσκεται μπλεγμένος σε μια «παρεξήγηση», σε μια κωμόπολη του Αμερικάνικου Νότου, όπου βασιλεύουν οι ρατσιστικές προκαταλήψεις. Εξαιρετικό crime story, υπέροχες ερμηνείες από Πουατιέ και Ροντ Στάιγκερ, ένα διαμάντι ύφους και στυλ.
Sami Blood (2016), της Αμάντα Κερνέλ
Το ντεμπούτο της Αμάντα Κερνέλ, που κέρδισε το Βραβείο Lux που απονέμει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τοποθετεί τη δράση του στη Σουηδία του 1930, όπου ένα 14χρονο κορίτσι βιώνει τις διαχωριστικές γραμμές και τις διακρίσεις του επίσημου σουηδικού κράτους απέναντι στους Λάπωνες. Ο συστημικός ρατσισμός, σε συνδυασμό με την ασήκωτο βάρος μιας κληρονομιάς κι ενός τρόπου ζωής που καταλήγουν να είναι συνώνυμα της καταπίεσης, ωθούν το νεαρό κορίτσι να κόψει κάθε δεσμό με τις καταβολές της. Η κηδεία της μικρής της αδερφής, 65 χρόνια αργότερα είναι αφορμή για έναν επώδυνο απολογισμό.
Sweet Country (2017), του Γουόρικ Θόρντον
Επόμενη στάση η Αυστραλία για ένα μοντέρνο και συναρπαστικό meat pie western (ο όρος που χρησιμοποιείται για τα γούεστερν της αυστραλιανής ενδοχώρας) που ξετυλίγει μια ιστορία εκμετάλλευσης, βίας, αδικίας και διαιωνιζόμενου μίσους. Η απεραντοσύνη της αυστραλιανής ερήμου και η φονικότητας μιας αδάμαστης φύσης ενισχύουν και συμπληρώνουν το σκηνικό ενός αγιάτρευτου δράματος.
To Kill a Mockingbird (1962), του Ρόμπερτ Μάλιγκαν
Μια θρυλική ταινία, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Χάρπερ Λι, με τον Γκρέγκορι Πεκ στον εμβληματικό ρόλο του δικηγόρου Άτικους Φιντς, ο οποίος αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός Αφροαμερικάνου που κατηγορείται για βιασμό χωρίς κανένα αληθινό αποδεικτικό στοιχείο. Μια ταινία-ορόσημο για το κίνημα των civil rights, ολίγον ιδεαλιστική, εντούτοις αληθινά τρυφερή και ανθρώπινη. Η σκηνή του standing ovation στο δικαστήριο ικανή να φέρνει αυτόματα δάκρυα στα μάτια
Mississippi Burning (1988), του Άλαν Πάρκερ
Βασισμένο στο αληθινό περιστατικό της δολοφονίας τριών νεαρών ακτιβιστών από μέλη της Κου Κλουξ Κλαν, τον Ιούνιο του 1964, το Mississippi Burning γραπώνει τον φόβο και το υποδόριο μίσος της εποχής του segregation. Οι Γουίλεμ Νταφόε και Τζιν Χάκμαν (ο δεύτερος σε ερμηνευτικό tour de force) ενσαρκώνουν δύο διαμετρικά αντίθετους ντετέκτιβ, οι οποίοι παλεύουν να ξεσκεπάσουν την αλήθεια. Μια υπενθύμιση ότι ο ρατσισμός δεν ανακοινώνει βαρύγδουπα την άφιξή του, αλλά βρίσκει τον τρόπο να γίνει ένα με τη ζωή, να γίνει μια αόρατη συνήθεια που διαιωνίζεται χωρίς αντίρρηση.
White God (2014), του Κορνέλ Μουντρουτσό
Μια ταινία από την Ουγγαρία, που μπορεί να προκαλέσει ρίγη ενθουσιασμού σε κάθε dog lover. Πάνω από 250 σκυλιά συμμετείχαν στα γυρίσματα αυτής της παραβολής για τον απόλυτο παραλογισμό του «καθαρού» αίματος που εφορμάται από βρόμικα μυαλά, για την εγγενή βία του μύθου της φυλετικής υπεροχής. Η σκηνή του φινάλε, ένα ενσταντανέ ανθολογίας για το σύγχρονο σινεμά. Πρώτο βραβείο στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα, στο Φεστιβάλ των Καννών.
White Dog (1982), του Σάμιουελ Φούλερ
Εύλογα και αναμενόμενα, από το White God θα περάσουμε απευθείας στο White Dog, στο οποίο κλείνει το μάτι η ταινία του Μουντρουτσό. Ένα σκυλί που έχει εκπαιδευτεί να κυνηγά και να σκοτώνει μαύρους γίνεται το όχημα για μια πεσιμιστική αλληγορία, στην οποία δεν υπάρχει απάντηση για το κατά πόσο είναι εφικτό ο ρατσισμός να κοπεί από τη ρίζα του, άπαξ και έχει μπολιάσει το μυαλό των ανθρώπων.
Imitation of Life (1959), του Ντάγκλας Σερκ
Η ταινία που σηματοδότησε το φινάλε της μεγαλειώδους καριέρας του τόσο μα τόσο σπουδαίου Ντάγκλας Σερκ στο Χόλιγουντ, ένα πανέμορφο οδοιπορικό εξερεύνησης της ταυτότητας, καθώς και ένα υποδόριο σχόλιο για τον αθέατο τρόπο με τον οποίο σμιλεύονται οι αντιλήψεις των καταπιεσμένων μετά από αιώνες καταπίεσης. Δεύτερη μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου (1933) της Φάνι Χερστ στο σινεμά, μετά την ταινία του Τζον Σταλ, το 1934.
District 9 (2009), του Νιλ Μπλόμκαμπ
Μια ευρηματική και συναρπαστική sci-fi περιπέτεια που αξιοποιεί υποδειγματικά ένα αξιόλογο σεναριακό εύρημα, το οποίο λειτουργεί ως αλληγορία για την ξενοφοβία και τη γκετοποίηση όσων κρίνονται ανεπιθύμητοι και παρίες. Η ταινία, προφανώς, παραπέμπει ευθέως στο εμετικό καθεστώς του Απαρτχάιντ, στη Νότιο Αφρική, την πατρίδα του σκηνοθέτη Νιλ Μπλόμκαμπ.
Fruitvale Station (2013), του Ράιαν Κούγκλερ
Βασισμένο στο αληθινό περιστατικό της εξωφρενικής δολοφονίας του 22χρονου Αφροαμερικανού Όσκαρ Γκραντ, στη διάρκεια των εορτασμών της Πρωτοχρονιάς του 2009 από έναν αστυνομικό. Ντοκιμαντερίστικα στοιχεία που δημιουργούν μια αίσθηση αυθεντικότητας και αποφυγή διδακτισμού στο εξαιρετικό ντεμπούτο του Ράιαν Κούγκλερ, στην πρώτη του συνεργασία με τον Μάικλ Μπ. Τζόρνταν. Βραβεία στο Φεστιβάλ του Σάντανς και στο Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ των Καννών.
Do the Right Thing (1989), του Σπάικ Λι
Θα ήταν ποτέ δυνατόν να λείπει η συγκεκριμένη ταινία από μία τέτοια λίστα; Ο Σπάικ Λι πιάνει τον σφυγμό της γειτονιάς και τον παλμό της Αφροαμερικάνικης ψυχής της Νέας Υόρκης, βυθίζοντάς μας σε ένα καθεστώς ιδρώτα, καύσωνα και υποδόριας έντασης. Ωσότου το καζάνι είναι πια ξέχειλο και η έκρηξη μοιάζει αναπόδραστη, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Μια ταινία που σημάδεψε την εποχή της.
La Haine (1995), του Ματιέ Κασοβίτς
Μια ταινία που έσκασε σαν βόμβα στη Γαλλία, αφήνοντας ένα συγκλονιστικό κοινωνικό αντίκτυπο. Σε μορφή ωρολογιακής βόμβας, με το τικ-τακ να κοντοζυγώνει επικίνδυνα, βλέπουμε σε γραμμική πορεία 20 σερί ώρες από τη ζωή τριών φίλων που κατοικούν στα φλεγόμενα παρισινά banlieu που μαστίζονται από τη βία και τη φτώχεια. Σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση. Εκπληκτική αίσθηση ρυθμού και εξαιρετική χρήση όλων των εκφραστικών μέσων από τον μόλις 29χρονο Ματιέ Κασοβίτς.
The Tracker (2002), του Ρολφ ντε Χέερ
Ένα ακόμη meat pie western, που εκτυλίσσεται στην αχανή, απειλητική και απόκοσμη αυστραλιανή ενδοχώρα, στη δεκαετία του 1920. Ένας ρατσιστής αστυνομικός έχει ριχτεί με μανία στο κατόπι ενός Αβορίγινα φυγά, που καταζητείται για τον φόνο μιας λευκής γυναίκας. Ο επικεφαλής της ομάδας έρευνας είναι τόσο τυφλωμένος από το μίσος που θρέφει για τον καταζητούμενο, που είναι διατεθειμένος να οδηγήσει στον θάνατο τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής προκειμένου να υλοποιήσει τον σκοπό του. Ένας αυτόχθονας ανιχνευτής βοηθά τους διώκτες, τα αληθινά κίνητρά του όμως θα φανερωθούν στην πορεία.
Guess Who’s Coming to Dinner (1966), του Στάνλεϊ Κράμερ
Θυμάστε τι είπαμε ακριβώς στην προηγούμενη ταινία για τον Σίντνεϊ Πουατιέ που έπαιζε ρόλους που κατεδάφιζαν τα στερεότυπα. Ιδού ένα ακόμη παράδειγμα, ίσως το πιο γνωστό. Interracial ζευγάρι ετοιμάζεται να παντρευτεί και αμφότερες οι οικογένειες οφείλουν να αποδεχτούν τη νέα πραγματικότητα και να αποδείξουν στους εαυτούς τους ότι οι φιλελεύθερες απόψεις που παπαγαλίζουν δεν είναι μόνο κούφια λόγια. Η τελευταία ταινία του ζεύγους Κάθριν Χέπμπορν – Σπένσερ Τρέισι, καθώς ο δεύτερος απεβίωσε μόλις 17 μέρες μετά το τέλος των γυρισμάτων.
Get Out (2017), του Τζόρνταν Πιλ
Κι από το Guess Who’s Coming to Dinner είναι όχι απλώς λογικό, αλλά υποχρεωτικό να μεταφερθούμε στο Get Out, ένα πανέξυπνο κλείσιμο ματιού στη θρυλική ταινία, όπου το γκροτέσκο συναντά το χιουμοριστικό, σε μία ιστορία που σου προκαλεί βαθιά ανατριχίλα, χωρίς καλά καλά να σε τρομάξει. Όσο βελούδινη κι αν είναι η ψεύτικη προβιά του, όσο κι αν έχει λιμάρει νύχια και δόντια, ο ρατσιστικός τρόμος είναι ολόιδιος, ακλόνητος, δολοφονικός…
This Is England (2006), του Σέιν Μέντοουζ
Αγγλία, 1983, στον απόηχο της πολεμικής σύρραξης στα Φόκλαντς και, συγχρόνως, στην καρδιά του θατσερισμού. Μια ταινία γεμάτη urban και teenage angst, η οποία χαρτογραφεί το πώς η skinhead κουλτούρα (η οποία στις απαρχές της αντλούσε πολιτισμικά δάνεια και αναφορές από την κουλτούρα των εμιγκρέδων από την Καραϊβική και τις Δυτικές Ινδίες) απορροφήθηκε από τους ακροδεξιούς και εθνικιστικούς κύκλους. Μια ταινία ενηλικίωσης και απόρριψης του μίσους που εκπέμπει η ρατσιστική ιδεολογία.
Manderlay (2005), του Λαρς φον Τρίερ
Το δεύτερο σκέλος της ανολοκλήρωτης τριλογίας του Δανού σκηνοθέτη για τις ΗΠΑ, με τον δηκτικό τίτλο USA – Land of Opportunities, μετά το Dogville που είχε προηγηθεί δύο χρόνια νωρίτερα. Μπρεχτικό σκηνικό και πάλι, με τη δράση να εκτυλίσσεται σε μια βαμβακοφυτεία όπου ισχύουν ακόμη συνθήκες που παραπέμπουν στη δουλοκτησία, 70 ολόκληρα χρόνια μετά την επίσημη κατάργησή της. Ο Τρίερ, όπως πάντα, δίνοντας τροφή σε φανατικούς θαυμαστές και ορκισμένους πολέμιους.
Sorry to Bother You (2018), του Μπουτς Ράιλι
Ο ράπερ και μουσικός παραγωγός Μπουτς Ράιλι είχε γράψει το σενάριο από το 2012, αλλά έψαχνε πέντε ολόκληρα χρόνια για χρηματοδότηση. Μια παραληρηματική και φευγάτη μαύρη κωμωδία, που διακωμωδεί με δηλητήριο τα ρατσιστικά και ταξικά στερεότυπα. Ο Ράιλι είχε αντλήσει έμπνευση από προσωπικά του βιώματα για το βασικό σεναριακό εύρημα της ταινίας, όταν του είχε ζητηθεί να υιοθετήσει μια «λιγότερο μαύρη» φωνή όταν δούλευε ως τηλεφωνικός πωλητής. Η ταινία δεν βγήκε στις ελληνικές αίθουσες, αλλά αξίζει να την αναζητήσετε.
Giant (1956), του Τζορτζ Στίβενς
Η τρίτη και τελευταία ταινία στην οποία πρόλαβε να πρωταγωνιστήσει ο Τζέιμς Ντιν προτού αναληφθεί στους ουρανούς. Το ζήτημά μας, όμως, δεν είναι τόσο ο Ντιν, αλλά ο καβγάς του Ροκ Χάτσον στο diner που αρνείται να σερβίρει κάθε είδους μειονότητα. Ο Ροκ χάνει τον καβγά, αλλά κερδίζει την αιώνια εκτίμηση της γυναίκας του (Ελίζαμπεθ Τέιλορ), αλλά και μια ανεκτίμητη αίσθηση αυτοσεβασμού, μαζί με ένα πολύτιμο μάθημα: το παν δεν είναι να διατηρείς τα κεκτημένα, αλλά να κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου για να διορθώσεις τα κακώς κείμενα.
Sweet Sweetass Basdasssss Song (1971), του Μέλβιν Βαν Πίμπλς
Ένα οργισμένο διαμάντι, έτη φωτός μακριά από οποιαδήποτε καλοβαλμένη και φινιρισμένη απεικόνιση του φυλετικού ζητήματος στις ΗΠΑ, επί της ουσίας η ταινία (μαζί με το πολύ πιο διάσημο Shaft) που οδήγησε στη γέννηση του Blaxploitation cinema στις ΗΠΑ. Ο Βαν Πίμπλς χρηματοδότησε την ταινία με δανεικά από φίλους και ξεζουμίζοντας ό,τι οικονομίες είχε, δεν χρησιμοποίησε stuntman για τις ζόρικες σκηνές δράσεις, ενώ –όπως φημολογείται– οι σεξουαλικές σκηνές στην ταινία ήταν πέρα για πέρα αυθεντικές. Για να φανταστείτε τον κοινωνιολογικό αντίκτυπο της ταινίας, αρκεί να αναφέρουμε ότι η θέασή της ήταν υποχρεωτική για τα μέλη των Black Panthers.
Manta Ray (2018), του Πουτινπόνγκ Αρουνπένγκ
Μια ποιητική ελεγεία, γεμάτη συμβολισμούς και ονειρώδεις εικόνες στοχασμού, με αρωγό το απόκοσμης ομορφιάς τοπίο. Το ντεμπούτο του Ταϊλανδού σκηνοθέτη, που κέρδισε το πρώτο βραβείο στους Ορίζοντες της Βενετίας και προβλήθηκε στο προπέρσινο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μιλά εμμέσως και αλληγορικά για τον ρατσισμό που βιώνει ο λαός των Ροχίνγκια τόσο από το αυταρχικό καθεστώς της Μιανμάρ όσο και από τη γειτονική Ταϊλάνδη.
Ali: Fear Eats the Soul (1974), του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ
Μία από τις σπουδαιότερες ταινίες της φιλμογραφίας του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, με πρωταγωνιστή τον Ελ Χέντι Μπεν Σαλέμ, με τον οποίο ο σκηνοθέτης συνδέθηκε ερωτικά σε μια θυελλώδη σχέση που είχε τραγική κατάληξη. Η πλοκή τοποθετείται λίγους μήνες μετά τη δολοφονία των Ισραηλινών αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου (1972) από την οργάνωση «Μαύρος Σεπτέμβρης», σε μια Δυτική Γερμανία φοβισμένη και αμήχανη. Ο ρατσισμός και τα στερεότυπα που βρίσκουν τον τρόπο να διαφθείρουν ακόμη και τα πιο ανόθευτα αισθήματα.
Death by Hanging (1958), του Ναγκίσα Οσίμα
Ο φυλετικός ρατσισμός είναι μια νόσος που ευδοκιμεί παντού, όπου υπάρχουν άνθρωποι. Αυτή η εκπληκτική ταινία του Ναγκίσα Οσίμα ψηλαφεί τις βαθύτατες ρίζες του ιαπωνικού ρατσισμού (με θύμα τους Κορεάτες εν προκειμένω) σε μια συγκλονιστική πραγματεία περί ενοχής, δικαιοσύνης, ευθύνης και ιστορικής καταγραφής, που μπολιάζει την κινηματογραφική γλώσσα με μπρεχτικές τεχνικές αποστασιοποίησης σχεδόν μισό αιώνα πριν το Dogville.
Black Girl (1966), του Ουσμάν Σεμπέν
Ο Σενεγαλέζος σκηνοθέτης (καθώς και συγγραφέας) Ουσμάν Σεμπέν θεωρείται ο «πατέρας» του αφρικανικού σινεμά, καθώς υπήρξε ο πρώτος Υποσαχάριος Αφρικανός σκηνοθέτης που γνώρισε διεθνή προβολή και ακτινοβολία. Το Black Girl, βασισμένο σε δικό του διήγημα, αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής Σενεγαλέζας που αυταπατάται πως θα ζήσει μια χλιδάτη ζωή μετακομίζοντας στην Αντίμπ για να εργαστεί ως γκουβερνάντα σε μια γαλλική οικογένεια. Η πραγματικότητα, φυσικά, αποδεικνύεται πολύ πιο σκοτεινή…
A Dry White Season (1989), της Εζάν Παλσί
1976, Νότια Αφρική, εν μέσω της κόλασης του Απαρτχάιντ. Ένας λευκός καθηγητής σε all-whites σχολείο (Ντόναλντ Σάδερλαντ), θα αρχίσει να σκαλίζει την υπόθεση εξαφάνισης του κηπουρού της οικογενείας και του γιου του, οι οποίοι έχουν δολοφονηθεί από την αστυνομία. Βαδίζοντας ενάντια στη θέληση της οικογένειάς του, θα καταφύγει επί ματαίω στη δικαιοσύνη, με τη βοήθεια ενός μάχιμου δικηγόρου (Μάρλον Μπράντο, στην τελευταία οσκαρική υποψηφιότητα της καριέρας του).
Gran Torino (2006), του Κλιντ Ίστγουντ
Ίσως όχι ακριβώς ένα φιλμ που έχει στο επίκεντρό του ευθέως τον ρατσισμό, αλλά σίγουρα μια ταινία που κατεδαφίζει όχι μόνο τα ρατσιστικά στερεότυπα, αλλά μια ολόκληρη κουλτούρα και γενεαλογία βίας, διακρίσεων, ατομικισμού και αυτοδικίας, που έθρεψε την αμερικάνικη κοινωνία (του θεάματος και όχι μόνο). Το αυλακωμένο πρόσωπο του Κλιντ, σε μια αποδόμηση της ίδια της κληρονομιάς του.
The Defiant Ones (1958), του Στάνλεϊ Κράμερ
Δεύτερη παρουσία του διδύμου Στάνλεϊ Κράμερ και Σίντνεϊ Πουατιέ στη λίστα μας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι ο Τζέιμς Μπόλντγουιν, σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στο I Am Not Your Negro, επικαλούταν τη συγκεκριμένη ταινία ως ένα από τα παραδείγματα του Χόλιγουντ που εξόργιζαν τους Αφροαμερικάνους, οι οποίοι θεωρούσαν μια τέτοιου είδους συμφιλίωση αντικατοπτρίζει μια λευκή (φιλελεύθερη φυσικά, πάντα όμως λευκή) οπτική επί του θέματος. Δυο φυγάδες που βρίσκονται αλυσοδεμένοι σε μια κοινή μοίρα πασχίζουν να ξεφύγουν από τους φυγάδες τους, αναπτύσσοντας έναν κοινό δεσμό αδελφοσύνης.
If Beale Street Could Talk (2018), του Μπάρι Τζένκινς
Όταν η στεντόρεια, καθάρια και ατσάλινη σκέψη του Τζέιμς Μπόλντγουιν συναντά τη βελούδινη κινηματογράφηση του Μπάρι Τζένκινς, που σχεδόν χαϊδεύει και ξεγελά τον χρόνο, το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Μια ιστορία έρωτα και αδικίας, με φόντο μια εποχή μίσους, βίας και εκμετάλλευσης. Ένα οδοιπορικό στη σκληρή γεύση του πόνου, σε μια ταινία με κάδρα σαν πίνακες που λιώνουν στο πανί.
Mudbound (2017), της Ντι Ρις
Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Χίλαρι Τζόρνταν, η ταινία της Ντι Ρις μας βυθίζει σε ένα στάσιμο κόσμο λάσπης, βρομιάς και αδυναμίας διαφυγής. Βρισκόμαστε στο Δέλτα του Μισισιπί, όπου η φτώχεια και ο ρατσισμός μοιάζουν με παθήσεις που κληροδοτούνται από γενιά σε γενιά. Η φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δυο βετεράνους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έναν λευκό και έναν μαύρο, ανεβάζει την ένταση σε έναν μικρόκοσμο που δεν ανέχεται τέτοιες παρεκκλίσεις. Παρεμπιπτόντως, η Ρέιτσελ Μόρισον έγινε η πρώτη γυναίκα στην ιστορία του οσκαρικού θεσμού που απέσπασε υποψηφιότητα στην κατηγορία της Καλύτερης Φωτογραφίας.
Hairspray (1988), του Τζον Γουότερς
Η πιο προσιτή και mainstream ταινία σε ολόκληρη τη φιλμογραφία του «Πάπα του αμερικάνικου trash». Η πλοκή τοποθετείται στη Βαλτιμόρη του 1962, σε μια ταραχώδη εποχή, όπου ένα νεαρό υπέρβαρο κορίτσι (ο Γουότερς εναντιώνεται, ως γνωστόν, σε όλα τα πρότυπα καθεστηκυίας ομορφιάς), ηγείται ενός αγώνα ενάντια σε χίλιες και μία μορφές της πολιτικής του segregation, που τροφοδοτείται και ενισχύεται από τους ρατσιστές προύχοντες της πόλης. Ο χορός ως προπύργιο της ζωής ενάντια στο μίσος.
Sugar Cane Alley (1983), της Εζάν Παλσί
Δεύτερη καταχώρηση στη λίστα μας για τη σκηνοθέτιδα από τη Μαρτινίκα, σε μια ταινία που εκτυλίσσεται στην πατρίδα της και ξεδιπλώνει την ιστορία ενός νεαρού έφηβου που παλεύει να ξεφύγει από τη μοίρα της αιώνιας εκμετάλλευσης που μαστίζει τους γηγενείς του πανέμορφου νησιού. Ένα οδοιπορικό βίας και δυστυχίας, με το βλέμμα στραμμένο σε ένα καλύτερο μέλλον, που δεν μπορεί να έρθει χωρίς κόπο, θυσίες και γενναίες αποφάσεις.
Pressure (1976), του Χόρας Οβέ
Η ταινία που κατέχει τον τιμητικότατο τίτλο της black movie μαύρης ταινίας στην ιστορία του βρετανικού σινεμά. Κεντρικός ήρωας ένας νεαρός έφηβος, που με καταγωγή από το Τρίνινταντ, που έχει όμως γεννηθεί στην Αγγλία (όπως και ο σκηνοθέτης της ταινίας), και βιώνει την αποξένωση σε κάθε έκφανση της ζωής του. Εντός των οικογενειακών τειχών, όντας ο μόνος που δεν έχει γεννηθεί στο Τρίνινταντ, είναι ο πλέον πρόθυμος να ενταχθεί στη βρετανική κοινωνίας. Μια κοινωνία, όμως, που είναι κάθε άλλο παρά διατεθειμένη να τον αγκαλιάσει και να τον αποδεχτεί…
American History X (1998), του Τόνι Κέι
Ο ρατσισμός είναι σαν αόρατος ιός χωρίς εμβόλιο. Μεταδίδεται ύπουλα, χωρίς να διαλαλεί τον ερχομό του. Και είναι ανθεκτικός. Αντέχει σαν τη σκουριά, μολύνει ό,τι πιάνει στα χέρια του. Μέσα από ένα tour de force μεγατόνων του Έντουαρντ Νόρτον, καταλαβαίνουμε πως τα ευχολόγια και η συγκατάβαση δεν μπορούν να έχουν αποτέλεσμα απέναντι στα φλογισμένα λόγια του μίσους και της βίας. Ένα σοκαριστικό φινάλε που επικυρώνει πως μόλις βυθιστείς σε αυτή τη μαύρη τρύπα, η επιστροφή μοιάζει ανέφικτη αποστολή.
Green Book (2018), του Πίτερ Φαρέλι
Χωρίς, φυσικά, να αγγίζει ιδιαίτερα βάθη ανάλυσης ή σκέψης, το Green Book, ο προ διετίας οσκαρικός τροπαιούχος δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα μας. Το κωμικό σκέλος αυτού του road movie bromance λειτουργεί άψογα, κυρίως χάρη στην τρομερή άνεση του Βίγκο Μόρτενσεν, σε ένα ρόλο που τον παίζει στα δάχτυλα. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία της περιοδείας του Αφροαμερικάνου μουσικού Ντον Σίρλεϊ στις πολιτείες του αμερικάνικου νότου, το 1962.
Driving Miss Daisy (1989), του Μπρους Μπέρεσφορντ
Μεγάλη οσκαρική επιτυχία, με 9 υποψηφιότητες και 4 κερδισμένα αγαλματίδια, μεταξύ των οποίων αυτά της Καλύτερης Ταινίας, αλλά και του Α’ Γυναικείου Ρόλου για την 80χρονη Τζέσικα Τάντι, η οποία έγραψε ιστορία ως η γηραιότερη νικήτρια στην ιστορία του θεσμού, ένα ρεκόρ που ακόμη βαστά. Μια ταινία αβίαστου ρυθμού, που αξιοποιεί τις σιωπές, τα ανείπωτα, τους υπαινιγμούς και τα συμφραζόμενα, αποτυπώνοντας τις ύπουλες διαδρομές των προκαταλήψεων και των αποκλεισμών.
