Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν (1967-2014)

Πέθανε ο ηθοποιός Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Ήταν 46 ετών. Βρέθηκε με μια σύριγγα, η οποία απάντησε εμφατικά για τα αίτια του θανάτου. Έχει περάσει ήδη μια μέρα από τη στιγμή που έβγαλα μια μικρή κραυγή πέφτοντας στην είδηση στο διαδίκτυο. Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα που προσπαθώ να κατανοήσω. Νιώθω την ανάγκη να γράψω κάτι, αλλά δεν θέλω να γράψω έναν επικήδειο υποκρισίας για το πόσο υπέροχος άνθρωπος ήταν, διότι δεν τον γνώρισα ποτέ προσωπικά. Μπορεί και να μην ήταν υπέροχος άνθρωπος. Δεν έχει σημασία. Έχω παρακολουθήσει χιλιάδες ταινίες. Είναι αλήθεια και όχι υπερβολή. Οι ταινίες από τότε που ήμουν πιτσιρίκος και πήγαινα στον κινηματογράφο της γειτονιάς για να δω με τον αδερφό μου ταινίες καράτε, με συντροφεύουν σε κάθε βήμα της ζωής μου. Δεν είναι χόμπι ή επάγγελμα. Ούτε σπουδές. Ούτε απωθημένο. Είναι τρόπος ζωής.

Θυμάμαι τον Χόφμαν από το Άρωμα γυναίκας το 1992 στο ρόλο του εκνευριστικού, υποταγμένου πλουσιόπαιδου. Για μερικά χρόνια ο Χόφμαν ήταν αυτή η γνωστή φάτσα δίχως όνομα, μέχρι το 1999 και την ταινία Μανόλια του Πολ Τόμας Άντερσον. Τότε βάλθηκα να μάθω το όνομά του και τον στάμπαρα. Τον είδα σε όλες τις ταινίες του Πολ Τόμας Άντερσον στις οποίες έπαιξε (εμφανίστηκε σε όλες εκτός από το There Will Be Blood) από το άγνωστο Sydney μέχρι το επικό The Master. Τον είδα ως συνεσταλμένο και αγχώδη φίλο του Έντουαρτ Νόρτον στην 25η ώρα του Σπάικ Λι, τον είδα στη συναρπαστική αντιπαράθεσή του με τη Μέριλ Στριπ στο Doubt και τον είδα στο παρεξηγημένο φιλοσοφικό και υπαρξιακό αριστούργημα Η συνεκδοχή της Νέας Υόρκης. Τον είδα να ιδροκοπά εθισμένο στο τζόγο στο Η τυφλή ζαριά του Νταν Μαχόουνι και να τα κάνει μαντάρα στο αριστουργηματικό και τραγικό κύκνειο άσμα του Σίντνεϊ Λιούμετ Πριν ο διάβολος καταλάβει ότι πέθανες. Στην καριέρα του μέτρησε τέσσερις υποψηφιότητες στα Όσκαρ, εκ των οποίων η μία μετουσιώθηκε σε βράβευση για την ταινία Capote, στην οποία υποδυόταν τον διάσημο συγγραφέα Τρούμαν Καπότε.

Δεν τον γνωρίζω, αλλά τον έχω δει στο πανί ή στην οθόνη να κλαίει, τον έχω δει να φοβάται, τον έχω δει να ουρλιάζει από οργή, να απελπίζεται, τον έχω δει να ζηλεύει, να περιφέρεται ημίγυμνος, τον έχω δει να κάνει έρωτα. Μαζί του έκλαψα κι εγώ, γέλασα, ένιωσα να πνίγομαι, χειροκρότησα, θαύμασα, ονειρεύτηκα, έπεσα στα πατώματα. Δεν είχε το παρουσιαστικό ενός μεγάλου σταρ. Ίσα ίσα σκεφτόμουν με περισσή υπεροψία, και ντρέπομαι τώρα που το λέω, πως έμοιαζε με έκφυλο μαμάκια, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Κι όμως, ήταν απίθανος, ήταν ένας συγκλονιστικός ηθοποιός και με το χέρι στην καρδιά τον κατέτασσα στους αγαπημένους μου ηθοποιούς που δεν με απογοήτευσαν ποτέ.

Έχω πλήρη συναίσθηση πως η στεναχώρια είναι ένα βαθιά εγωιστικό συναίσθημα. Στεναχωριέμαι διότι νοσταλγώ τον εαυτό μου που μεγάλωσε, διότι νοσταλγώ όλες τις φορές που είδα για πρώτη φορά μια ταινία του. Στεναχωριέμαι διότι αντιλαμβάνομαι και συνειδητοποιώ πως το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν. Κυρίως, όμως, στεναχωριέμαι διότι πέθανε οριστικά και αμετάκλητα ένα μέρος των προσδοκιών μου για το μέλλον. Διότι το 2015 ή το 2020 δεν θα δω μια καινούρια ταινία του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Δεν θα έχω ποτέ ξανά αυτήν τη γοητευτική συγκίνηση και προσμονή καθώς στους τίτλους αρχής θα εμφανίζεται το όνομά του. Δεν ξέρω πώς να κλείσω. Θέλω να γράψω κάτι πομπώδες. Νιώθω, όμως, πως έγραψα ήδη αρκετά κλισέ. Ένα ακόμα δεν θα βοηθούσε σε τίποτα.