Το 1969, κι ενώ ο πόλεμος στο Βιετνάμ μαίνεται και φουντώνει, ο 34ος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντουάιτ Αϊζενχάουερ στα 79 του χρόνια αφήνει την τελευταία του πνοή, για να τον διαδεχθεί λίγους μήνες αργότερα ο συνομήλικός του Χο Τσι Μιν, πρόεδρος του «ελεύθερου» Βιετνάμ. Την ίδια χρονιά σημειώνονται και τρία επιτεύγματα στον αέρα. Τον Φλεβάρη θα γίνει η πρώτη πτήση του νεοσύστατου διώροφου αεροπλάνου Boeing 747-100 και τον Μάρτη η πρώτη πτήση του γαλλικού Concorde. Το κερασάκι στην τούρτα θα μπει όμως τον Ιούλιο, όταν οι Οι Νηλ Άρμστρονγκ (Neil Armstrong) και Μπαζ Ώλντριν (Buzz Aldrin) περπατούν πρώτοι στη Σελήνη με την αποστολή Απόλλων 11. Στα μουσικά πράγματα, ο Μίμης Πλέσσας θα κυκλοφορήσει τον δίσκο «Δρόμος» εν μέσω χούντας, ενώ οι Beatles θα κάνουν το κύκνειο άσμα τους πολύ εμφαντικά με το «Abbey Road», για να επιβεβαιώσουν οριστικά και αμετάκλητα πως ο χιπισμός είναι μόδα, πρωτίστως μουσική και δευτερευόντως οτιδήποτε άλλο. Όσον αφορά στον κινηματογράφο, θα βγει στις αίθουσες το θορυβώδες, σε βαθμό κακουργήματος, μελόδραμα: «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά», του Ντίνου Δημόπουλου, συνεχίζοντας τη μόδα της εποχής με ταινίες, των οποίων η δράση τοποθετείτο στον πόλεμο του 1940, κόβοντας 739.001 εισιτήρια, γεγονός που καθιστά την ταινία ως την τρίτη πιο εμπορική όλων των εποχών στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και πιο συγκεκριμένα στις ΗΠΑ, ο Σαμ Πέκινπα (Sam Peckinpah) με την Άγρια Συμμορία, εκτοξεύει μια μεγαλοπρεπέστατη χλέπα στα μούτρα των Αμερικάνων και ανοίγει το μπαούλο της ιστορίας υπενθυμίζοντας σε όλους πως η βία διατρέχει όλο το οικοδόμημα της αμερικανικής εξέλιξης και ανάπτυξης.
Στις αρχές του 20ου αιώνα κι ενώ η βιομηχανική επανάσταση εξελίσσεται ραγδαία, η Άγρια Δύση, εκπροσωπώντας το παλιό, βρίσκεται σε ανηλεή πόλεμο με τη Νέα Δύση-ακόμα πιο άγρια-που προσπαθεί να επιβάλλει ο αστικός πολιτισμός. Οι αντι-ήρωες μιας πολύ άγριας συμμορίας μέσα στην Άγρια Δύση τσαλαβουτούν μέσα στη βία από ανάγκη. Θα κλέψουν κι αν
χρειαστεί δεν θα διστάσουν ακόμα και να σκοτώσουν προκειμένου να επιβιώσουν μέσα σε ένα ζοφερό περιβάλλον που αναπαράγει την εξαθλίωση σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο βίας που δε λέει να κλείσει παρά μόνο όταν σταματήσει η πηγή της, και η εξ ανάγκης και νομοτελειακή βία που προκύπτει σα μηχανισμός είτε προσαρμογής, είτε άμυνας. Η ατομική βία, που είναι μονόδρομος για την προσωπική τους διαβίωση, αποκτά σταδιακά και ηθική υπόσταση καθώς οι παράνομοι αρνούνται να προσαρμοστούν στα νέα μοντέλα οικονομικής και κοινωνικής διαβίωσης που ο επιβάλλει ο καπιταλισμός «εκπολιτίζοντας» την Άγρια Δύση. Μπροστά σ’ αυτό που συντελείται, αποφασίζουν να εμπλακούν στη μεξικανική επανάσταση θυσιάζοντας εαυτούς σ’ έναν ιερό σκοπό γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως το παιχνίδι παίζεται με άλλους όρους, όχι τους δικούς τους. Γνωρίζουν από πριν την κατάληξη που θα έχουν κι εξαπολύουν μια λυσσαλέα βία απέναντι στο σύστημα για να δώσουν ένα καινούργιο νόημα στην ίδια τους την ύπαρξη. O William Holden συνοψίζει σε μια φράση τον κώδικα ηθικής που αναπτύσσει η συμμορία από ανάγκη, βλέποντας την παραδοσιακή Άγρια Δύση να εξαφανίζεται: «Είναι η ανάγκη της ενότητας, της φιλίας, της αλληλεγγύης, που χωρίς αυτά, είμαστε ζώα! Τίποτα παραπάνω!» Κι όταν συνειδητοποιούν πως η δική τους ηθική δεν χωράει στον Νέο Κόσμο, το μόνο που μπορούν πλέον να κάνουν ελεύθερα και με αξιοπρέπεια, είναι να επιλέξουν τον τρόπο με τον οποίο θα φύγουν. Αυτός ο τρόπος δεν μπορεί να είναι διαφορετικός από τον τρόπο, με τον οποίο έζησαν. Βιαίως θα φύγουν, όπως βιαίως έζησαν.
«Αν δεν προσαρμοστείς, αν δεν υποχωρήσεις απόλυτα, θα μείνεις μόνος σ’ αυτόν τον κόσμο. Όμως υποχωρώντας, χάνεις τη ανεξαρτησία σου ως ανθρώπινο ον. Γι’ αυτό ασχολούμαι με τους μοναχικούς. Δεν είμαι παρά ένας ρομαντικός που έχει αναγάγει την αδυναμία του για τους μοναχικούς στα ύψη και νιώθει ένα είδος δουλικής συμπάθειας για όλους τους απροσάρμοστους, τους παραστρατημένους και τους πλάνητες του κόσμου». Σαμ Πέκινπα.
