Το χαρακτηριστικό που έχουν οι Polaroid instant cameras είναι πως όλες οι φωτογραφίες που παράγουν είναι μοναδικές, δεν αναπαράγονται με κανέναν τρόπο. Η μόνη περίπτωση για να έχεις διπλή μια φωτογραφία είναι να κάνεις 2 κλικ, το ένα μετά το άλλο, αλλά και πάλι είναι μια άλλη στιγμή αυτή που κλέβεις. Επίσης, η κορεσμένη και διάχυτη αναπαραγωγή χρωμάτων που διαθέτει, δίνει σε κάθε εικόνα ατμόσφαιρα και μυστήριο που δε συναντάς σε άλλες φωτογραφικές κάμερες. H Polaroid, θα λέγαμε, πως είναι το ιδανικό φωτογραφικό μέσο για να παγιδέψεις τον χρόνο που κυλά και να τον παραδώσεις στην αιωνιότητα.
Ο χρόνος -μαζί με το φως- ήταν πάντα η θεματική προτεραιότητα στο πεδίο του ενδιαφέροντος του μεγάλου ποιητή Αντρέι Ταρκόφσκι. Ο χρόνος που πετά, που δε σταματά, που δεν αιχμαλωτίζεται. Υπάρχει μια ποιητική μελαγχολία, ένα μεγαλειώδες μυστήριο κάθε φορά που βλέπεις τα πράγματα για τελευταία φορά. Ο Ταρκόφσκι αποχαιρετούσε όλα όσα έβλεπε για τελευταία φορά με μια Polaroid. Αιχμαλωτίζοντας εικόνες με το μοναδικό κι εξωπραγματικά “συνεπές” προσωπικό του βλέμμα, δεν προσπάθησε ποτέ να αιχμαλωτίσει το κοινό “του”. Οι εικόνες που απαθανάτισε είναι τόσο δυνατές όσο δυνατές είναι και οι κινηματογραφικές του εικόνες. Αν είσαι ποιητής, είσαι ποιητής παντού.
