Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο το ότι σε έναν κόσμο γεμάτο δεύτερες σκέψεις, συνωμοσίες, βία, δολοπλοκίες και μίσος, ο Όρκος παραμένει μία από τις πλέον σεβαστές και ιερές παραδόσεις. Στο Westeros το στίγμα αυτού που πατά τον όρκο του είναι πολύ μεγάλο και δεν ξεπλένεται ποτέ, για αυτό και το να πάρει κανείς έναν όρκο δεν είναι κάτι που το κάνει ελαφρά τη καρδία. Από αυτή την πεποίθηση προκύπτει και η τρομερή βαρύτητα που είχαν περιστατικά προδοσίας, όπως ο Red Wedding ή η δολοφονία του Jon Snow στο Τείχος. Το τρίτο επεισόδιο της σεζόν ονομάζεται “Oathbreaker”, και ο τίτλος είναι αρκετός για να μας βάλει σε σκέψεις. Σε ποιον ή σε τι αναφέρεται; Στον θάνατο και την επιστροφή του Jon Snow, που τον απάλλαξε πια από τον όρκο του στη Φρουρά; Σε εκείνους που τον δολοφόνησαν και την τιμωρία που τους περιμένει; Στην προδοσία των Umber, που ξεχνούν τον όρκο που έδωσαν στον Βασιλιά του Βορρά; Ή μήπως σε κάτι άλλο; Το “Oathbreaker” μπορεί να στερείται της καταιγιστικής δράσης άλλων επεισοδίων, όμως σε μια δεύτερη ανάγνωση ίσως είναι ένα από τα καλύτερα μέχρι σήμερα. Θα δείξει από τα επόμενα, και το προς τα πού θα κινηθεί η πλοκή.
“They think you’re some kind of God”.
Ως συνήθως, ξεκινάμε από το Τείχος. Ο Jon Snow σηκώθηκε και, όπως είναι λογικό, μοιάζει μάλλον μπερδεμένος και τρομαγμένος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα είναι πια ίδιος. Εδώ θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι, όπως έγινε σαφές στις πρώτες σεζόν, ο Jon είναι ένας άνθρωπος που δεν φοβήθηκε ποτέ τον θάνατο. Αυτό, όμως, έχει πια αλλάξει. Έχοντας περάσει στην απέναντι πλευρά και έχοντας αντικρίσει το απόλυτο τίποτα, δεν θέλει να επιστρέψει σε αυτό. Και αν αυτό γίνει, θα πρέπει να γίνει οριστικά. Ο Davos και η Melisandre του επισημαίνουν ότι το μέλλον του επιφυλάσσει πολύ μεγάλα πράγματα, και ο ίδιος μοιάζει πια έτοιμος να αγκαλιάσει το πεπρωμένο του.
“Wherever you go, I go. That’s what you said”.
Συνεχίζουμε με μια μάλλον αδιάφορη σκηνή, που κύριο σκοπό έχει να μας θυμίσει ότι υπάρχει ακόμα ο Sam. Μαζί με την Gilly, συνεχίζουν το ταξίδι προς το Oldtown, μόνο που ο Sam την ενημερώνει ότι θα κάνουν μια στάση για να την παρκάρει στους γονείς του. Αυτό δεν αρέσει, ασφαλώς, στην Gilly, ξέρει όμως ότι ο Sam θέλει το καλύτερο για αυτήν και το παιδί.
“No. Now it ends”.
Χρειάστηκαν 6 χρόνια, αλλά επιτέλους παίρνουμε μια γεύση από το περιστατικό που τα ξεκίνησε -σχεδόν- όλα. Σε ένα ακόμα “όραμα” του, 0 Bran ταξιδεύει μαζί με τον Raven στον Πύργο της Χαράς, λίγο μετά την καθοριστική μάχη της Τρίαινας όπου οι επαναστάτες υπό τον Robert Baratheon νίκησαν τις δυνάμεις των Targaryen. Ο Ned Stark φτάνει στον Πύργο μαζί με λίγους έμπιστους συντρόφους, αναζητώντας την Lyanna, την οποία έχει απαγάγει (;) ο Raegar Targaryen. Ο Raegar είναι πια νεκρός, και έξω από τον Πύργο περιμένουν, πιστοί στον Πρίγκηπά τους, δύο άντρες της Βασιλικής Φρουράς, ο Ser Arthur Dayne και ο Ser Oswell Whent. O Ned πρέπει να περάσει από αυτούς για να μπει στον Πύργο, κάτι που μόνο απλό δεν είναι όταν μπροστά σου στέκεται ο Ser Arthur Dayne, το Σπαθί του Πρωινού, ο καλύτερος ξιφομάχος των Επτά Βασιλείων. Στα βιβλία, η μάχη που ακολουθεί μνημονεύεται πολύ συχνά και ο Dayne θεωρείται ακόμα, χρόνια μετά, ο καλύτερος όλων. Εκείνη την ημέρα το αποδεικνύει περίτρανα, μοιάζοντας σαν άντρας μεταξύ παιδιών και σκοτώνοντας χωρίς μεγάλη δυσκολία τους συντρόφους του Ned. Όταν μείνουν οι δυο τους, τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν όπως τα άκουσε παιδί ο Bran. Ο πατέρας του δεν έχει καμιά τύχη απέναντι στον Dayne, ο οποίος θα πέσει μαχαιρωμένος πισώπλατα από τον Howland Reed, πατέρα της Meera. Ο Ned δίνει απλά την χαριστική βολή στο μεγάλο αντίπαλό του. Σε αυτό το σημείο να πω ότι η φάση με τα δύο σπαθιά που χειρίζεται ο Dayne είναι κομματάκι τραβηγμένη, αφού ο άνθρωπος δεν είναι ο Gannicus από το Spartacus, είναι Kingsguard και πολεμάει με το πατρογονικό του ξίφος, αλλά εντάξει, μαζί σου, γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακή η σκηνή της μάχης, τονίζεται ακόμα περισσότερο η αξία του Dayne και δεν μου δίνει τον παραμικρό λόγο να κολλήσω σε λεπτομέρειες.
Ενδεικτικά, για να γίνει σαφές το πόσο σεβαστός πολεμιστής ήταν ο Ser Arthur Dayne, στα βιβλία αναφέρεται ότι μετά τη μάχη ο Ned Stark πήρε το σπαθί του, την Αυγή (εξ ου και το “Σπαθί του Πρωινού), και το παρέδωσε πίσω στον Οίκο των Dayne, στο Starfall. Η μάχη τελειώνει και από τον Πύργο ακούγονται οι κραυγές της Lyanna. Ο Ned τρέχει προς τα σκαλιά, ο Raven λέει στον Bran ότι είναι ώρα να φύγουν, όμως εκείνος φυσιολογικά θέλει να μάθει τι γίνεται στη συνέχεια. Φωνάζει τον Ned, και, αντίθετα με το τι διδάσκει ο Raven, εκείνος δείχνει να ακούει. Αυτό είναι αρκετά σημαντικό και ίσως αποδειχτεί μεγάλη υπόθεση στη συνέχεια. Το παρελθόν έχει γραφτεί, ναι, αλλά ίσως και όχι. Ίσως οι Νόμοι του Χρόνου να μην ισχύουν για τον Bran το ίδιο, όπως για τους υπόλοιπους.
“With luck, your place will be here with us, Mother of Dragons”.
Η Daenerys φτάνει στην Vaes Dothrak και οδηγείται ενώπιον του Dos Khaleen, εκεί όπου πηγαίνουν, σύμφωνα με την παράδοση των Dothraki, οι χήρες των Khal. Η Khaleesi μας δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί και πάρα πολύ τη φάση, αφού όταν την γδύνουν για να της φορέσουν τα ρούχα που αρμόζουν στην περίπτωση αρχίζει πάλι τα γνωστά ξέρεις-ποια-είμαι-γω και τέτοια, και αν δεν ήταν αυτή που είναι (δηλαδή πρωταγωνίστρια) η εκτέλεση θα είχε έρθει ήδη. Αντ’ αυτού, η Khaleesi που μοιάζει να διοικεί το Dos Khaleen την ενημερώνει ότι κανείς δεν πολυνοιάζεται που γεννήθηκε μια νύχτα με θύελλα και καλό θα ήταν να ηρεμήσει, γιατί παρέβη τους Νόμους των Dothraki όταν δεν πήγε αμέσως εκεί μετά τον θάνατο του Drogo και πλέον το να παραμείνει εκεί είναι το καλό σενάριο.
“Men can be fickle, but birds I always trust”.
Στο Meereen, ο Varys κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα, όντας ο πιο επικίνδυνος άντρας με μια βεντάλια στο χέρι. Λίγη στοργή, λίγη πειθώ και μερικές υποβόσκουσες απειλές και ο Varys αποσπά τις πληροφορίες που θέλει. Λίγο μετά, εμφανίζεται ενώπιον του Tyrion που είναι ένα κλικ από το να αυτοκτονήσει από τη βαρεμάρα και εφευρίσκει παιχνίδια με σφηνάκια για να περάσει την ώρα του με τον Greyworm και τη Missandei, και τους πληροφορεί ότι αυτοί που χρηματοδοτούν τους Γιους της Άρπυιας είναι οι Άρχοντες του Astapor, του Yunkai και του Volantis. Ο Tyrion πρέπει πλέον να πάρει τις αποφάσεις του, αλλά πριν εμπλακεί σε πόλεμο θέλει να μεταφέρει στους Άρχοντες ένα μήνυμα, χρησιμοποιώντας τα “πουλάκια” του Varys.
“You are not the Queen”.
Μόνο που τα πουλάκια πίσω στην πατρίδα μπορεί να μην είναι πια πιστά στον Άρχοντα των Ψιθύρων. Ο γλυκύτατος Qyburn που ξέρει πολύ καλά τι κάνει, πείθει τα φτωχά χαμίνια των δρόμων του King’s Landing που δούλευαν για τον Varys να δουλέψουν τώρα για λογαριασμό δικό του και της Cersei. Ο Jaime μαθαίνει ότι ο Ser Strong καταλαβαίνει αυτά που χρειάζεται να καταλάβει και οι δύο Lannister μαζί με το θηρίο κατευθύνονται στο Μικρό Συμβούλιο, σε μια προσπάθεια να μπουν και πάλι εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις. Μόνο που ο Kevan Lannister δεν θέλει να τους βλέπει μπροστά του, η Lady Olenna κρατάει τις παραδόσεις ζωντανές και συνεχίζει να γλεντάει την Cersei σε κάθε ευκαιρία και οι άλλοι δύο, ο Pycelle και ο Mace Tyrell είναι, όπως πάντα, διακοσμητικοί. Τα μέλη του Συμβουλίου αποχωρούν, και η σκηνή κλείνει με τους Lannister άπραγους, στο άδειο πλέον τραπέζι.
“It’s not what I want. It’s what the Gods want”.
Ο Tommen αποφασίζει να grow a pair και πηγαίνει να αναμετρηθεί με τον High Sparrow. Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά από λίγα λεπτά σχεδόν πέφτει ανάσκελα για να τον χαϊδέψει ο σεβάσμιος ιερέας. Εδώ βέβαια έχουμε ένα προβληματάκι, και έχει να κάνει με το casting. Δέχομαι ότι ο Dean-Charles Chapman κάνει εξαιρετική δουλειά στο να αποτυπώνει έναν Tommen αδύναμο, ανώριμο, παιδιάστικο. Μόνο που ο ηθοποιός είναι 19 ετών. Στην πραγματική ιστορία, ο Tommen δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος από 12-13. Ένας 12χρονος βασιλιάς θα έκανε πολύ πιο πειστική την συμπεριφορά του Tommen, αφού τώρα ο χαρακτήρας στην οθόνη δεν προκαλεί τόσο συμπάθεια, όσο χλεύη. Αντί δηλαδή να εμφανίζεται ως ένα παιδί που ουσιαστικά πριν καλά καλά μπει στην εφηβεία πετιέται στους λύκους, η σειρά μάς δείχνει έναν μαμάκια έφηβο. Not cool.
“If a girl is truly no one, she has nothing to fear”.
Το ξύλο που τρώει η Arya συνεχίζεται και στον Ναό, όμως έχει πια μπει στην τελική ευθεία. Η φίλη μας περνάει ένα ένα τα τεστ και έρχεται η στιγμή που θα πετύχει το σκοπό της. Στο τέλος, ο Jaqen της δίνει να πιει από την πηγή του Ναού. Ως γνωστόν, από την πηγή αυτή πίνουν οι προσκυνητές πριν τον Αιώνιο Ύπνο. Όπως είναι λογικό, η Arya διστάζει. Όμως, πρέπει να αποδείξει ότι λέει όντως την αλήθεια. Και μάλλον την λέει, γιατί όχι μόνο δεν πεθαίνει, αλλά παίρνει πίσω την όρασή της.
“Welcome home, Lord Stark”.
Στο Winterfell, ο νέος Lord Bolton και ο πρώτος του σύμμαχος, ο εκπρόσωπος των Karstark, δέχονται την επίσκεψη του Smalljohn Umber. Από τους μεγαλύτερους πρόμαχους των Stark, οι Umber προσφέρουν τη φιλία και την υποταγή τους στον Ramsay, αρκεί να τους βοηθήσει στον πόλεμο που βλέπουν να έρχεται με τους Άγριους του Jon Snow που θα κατέβουν από το Τείχος. Μια τέτοια συμφωνία σίγουρα δεν περνάει αδιάφορη για τον Ramsay, που ζητά το προφανές από τον Smalljohn: να γονατίσει μπροστά του και να ορκιστεί υποταγή στον Οίκο των Bolton. Ο Smalljohn, πάντως, που είναι μέγα παλικάρι και πολύ Σκωτσέζος, του εξηγεί κοφτά ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει και ότι οι όρκοι μικροί σημασία έχουν, αφού και ο πατέρας του Ramsay είχε ορκιστεί υποταγή και πίστη στον Βασιλιά του Βορρά πριν του μεταφέρει τους χαιρετισμούς των Lannister στον Red Wedding. Όταν ο Ramsay αναρωτιέται γιατί να τον εμπιστευτεί, ο Umber του παρουσιάζει το δώρο του: τον τελευταίο Stark, τον Rickon, μαζί με την Asha και το κεφάλι του Shaggydog.
Τα πράγματα, βέβαια, μπορεί να μην είναι και τόσο απλά. Ο πατέρας του Smalljohn ήταν ο Greatjohn Umber (οι βαφτίσεις πρέπει να είναι τρομακτικά βαρετές στον Οίκο των Umber), ένας από τους πιο πιστούς προμάχους του Robb Stark. Σύμφωνα δε με τα βιβλία, ο Smalljohn έμεινε πιστός στον Robb μέχρι τέλους και δολοφονήθηκε δίπλα του στον Red Wedding. Η σειρά τον κρατά ζωντανό, αλλά είναι ακόμα αρκετά δύσκολο να πιστέψω ότι προτίθεται να τον μετατρέψει σε προδότη. Επίσης, οι Umber είναι τόσο Βόρειοι που δεν πάει παραπάνω, απόλυτα πιστοί στις παραδόσεις, κάτι που κάνει την άρνηση του Smaljohn να πάρει όρκο τουλάχιστον ύποπτη. Άρα, υπάρχει το ενδεχόμενο όλο αυτό να είναι ένα σχέδιο να μπει ο Rickon στο Winterfell και να βγάλουν από αυτό τον Ramsay, με την πρόφαση του επικείμενου πολέμου. Μπορεί, μπορεί και όχι. Θα δούμε.
“My watch has ended”.
Η ιστορία του Jon Snow έχει πια μπει οριστικά και αμετάκλητα σε κίνηση. Η ώρα της τιμωρίας για τους προδότες έχει έρθει, και ο Jon είναι αυτός που θα ελευθερώσει το σκοινί της κρεμάλας. Στις τελευταίες του στιγμές, ο Alliser Thorne είναι αμετανόητος και αυτό και μόνο αξίζει τον σεβασμό μας: ο Thorne δεν ήταν ούτε δειλός ούτε “κακός”, έκανε αυτό που πίστευε καλύτερο για τη Φρουρά, και, αν μπεις για μια στιγμή στη θέση του, θα καταλάβεις ότι από την δική του οπτική είχε ένα κάποιο δίκιο. Όσο για τον Ollie, ο Jon δεν βρίσκει να του πει ούτε μια λέξη.
Όταν και αυτό τελειώνει, έρχεται η μεγάλη στιγμή: ο Jon παραδίδει την κάπα του Lord Commander στον Edd, παίρνει το πιο κοντινό σε “Snow out” ύφος που μπορεί να πάρει, drops mic και αφήνει οριστικά πίσω του τη Φρουρά. Ο θάνατος τον ελευθέρωσε από τον Όρκο του, και ο άνθρωπος που γύρισε από τον άλλο κόσμο ίσως πια να είναι ο Jon Stark.
Κλείσιμο, όπως πάντα, με το preview του επόμενου επεισοδίου, “Book of the Stranger”.
