Όπως κάθε χρόνο, αυτά τα τελευταία 24ωρα οφείλουν να αφιερωθούν σε όσα είδαμε και, κυρίως, σε εκείνα εξ αυτών που μας άρεσαν. Το 2015 φεύγει αλλά πολλά από τα έργα που “γεννήθηκαν” στις ημέρες του δεν θα ξεχαστούν, αφού ήταν μια χρονιά τηλεοπτικά γεμάτη, με πολλές επιτυχίες και αρκετές νέες σειρές που μας ξάφνιασαν ευχάριστα και ήρθαν, καταπώς φαίνεται, για να μείνουν. Εντάξει, δεν έλειψαν και οι απογοητεύσεις, αλλά δε θέλω να γκρινιάζω μέρες που είναι, θα αφήσω τον πρόσχαρο και γλυκούλη εαυτό μου να κρατήσει το τιμόνι και θα επικεντρωθώ στα θετικά και τα όμορφα. Πάμε λοιπόν να δούμε τις 10 καλύτερες νέες σειρές που μας έφερε η χρονιά που φεύγει…
10. Sense8
Το υπερφιλόδοξο project των Wachowski ήταν πρωτότυπο, φρέσκο, αισθητικά άρτιο και με πολλές καλές στιγμές. Δυστυχώς, οι κακές δεν ήταν και πολύ λιγότερες, αλλά το πρόσημο παραμένει θετικό σε μια – ομολογουμένως – δύσκολη προσπάθεια. Τα σεναριακά μπερδέματα φρενάρουν συχνά τον ρυθμό, όμως η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα, οι ερμηνείες σχετικά άσημων, νεαρών ηθοποιών ξεκάθαρα άνω του μετρίου και το επεισόδιο 4, που σκηνοθετεί ο Tom Tykwer, ένα από τα highlights της χρονιάς, με αποκορύφωμα την παρακάτω υπέροχη ένωση σε μια σκηνή όλων των “συνδεδεμένων” χαρακτήρων υπό τους ήχους του διαχρονικού super hit των 4 Non Blondes ( ο τίτλος του οποίου είναι στην πραγματικότητα “What’s Up?”, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…)
9. Togetherness
Το γλυκόπικρο, νοσταλγικό χιούμορ, η ρεαλιστική αμεσότητα των κειμένων και η ανάλαφρη προσέγγιση πολύ σοβαρών ζητημάτων είναι πανταχού παρόντα σε κάθε έργο των αδελφών Duplass. Στο υπέροχο Togetherness, ο Mark πρωταγωνιστεί και ο Jay αρκείται στην παραγωγή. Πολύ δυνατή τετράδα πρωταγωνιστών, προεξάρχοντος του εξαιρετικού Steve Zissis. Τα λέγαμε και τον Μάρτιο.
8. Catastrophe
Διαμαντάκι από τα πολλά που μας προσφέρει κάθε χρόνο η βρετανική τηλεόραση. Αμερικάνος επιχειρηματίας πηγαίνει business trip στο Λονδίνο, γνωρίζει Ιρλανδή δασκάλα και ακολουθεί one night stand το οποίο παύει να προκρίνεται ως “one night” καθώς διαρκεί περίπου μια εβδομάδα. Τίποτα όμως σε αυτή τη ζωή δεν έρχεται free, καθώς η ηρωίδα μας μένει έγκυος και ο φίλος μας, σε μια κρίση μέσης ηλικίας και εσωτερικής αναζήτησης, τα παρατάει όλα και μετακομίζει στο Λονδίνο για να μεγαλώσει μαζί της το παιδί που έρχεται, ε, και να προσπαθήσει να γνωρίσει και λιγάκι στην πορεία την σύντροφό (;) του. Αξιαγάπητη ρομαντική κομεντί, η καλύτερη της χρονιάς, με πηγαίο χιούμορ, γρήγορο ρυθμό και φανταστική χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, που συνυπογράφουν μάλιστα και το σενάριο. Ασχοληθείτε οπωσδήποτε.
7. Galavant
Είτε σας αρέσουν είτε όχι τα επί της οθόνης μιούζικαλ (προσωπικά τα ψιλοαπεχθάνομαι), τούτο δω δεν γίνεται να μην το λατρέψετε. Από τις αποκαλύψεις της χρονιάς που φεύγει, από τα πιο αυθεντικά αστεία πράγματα που μπορεί να απολαύσει κανείς μέσα σε λιγότερο από 3 ώρες. Πολλά και φανταστικά περάσματα εξαιρετικών κωμικών, ασταμάτητος χαβαλές και ένας Timothy Omundson να τον πιεις στο ποτήρι. Διαβάστε περισσότερα, δεν θα χάσετε.
6. Jessica Jones
Τα είπαμε εκτεταμένα πολύ πρόσφατα. Ένα από τα καλύτερα dramas της χρονιάς, που ξεφεύγει από τα στενά όρια των superhero series. Φανταστική ερμηνεία από την Krysten Ritter, βαριά και ταιριαστή νουάρ ατμόσφαιρα και ένας από τους καλύτερους “κακούς” της μικρής οθόνης, ενσαρκωμένος από τον πάντα εξαιρετικό David Tennant.
5. Daredevil
Ο αναμενόμενος δισταγμός με τον οποίο αντιμετώπισα την πρώτη απόπειρα του Netflix να βουτήξει στο superhero σύμπαν της Marvel πήγε περίπατο από τα πρώτα κιόλας λεπτά του πιλοτικού επεισοδίου. O Daredevil του συμπαθέστατου Charlie Cox βαδίζει σε αχαρτογράφητα μονοπάτια (σκέφτηκα να γράψω “στα τυφλά” αλλά εντάξει τώρα, θα ήταν πολύ εύκολο) και μπλέκεται σε ένα μπαράζ σωματικού και ψυχικού πόνου, καθώς προχωρά ακροβατώντας ανάμεσα στην ηθική ακεραιότητα του superhero και την εκδικητική μανία του vigilante (έχοντας βέβαια και τη βοήθεια της Rosario Dawson, όσο να πεις σε ισορροπεί κάπως η Rosario). Στιβαρή δομή και εξαιρετική φωτογραφία, υποδειγματικό χτίσιμο της ιστορίας ενόψει και της δεύτερης σεζόν που έρχεται και, πάνω απ’ όλα και όλους, ένας τρομερός Vincent D’ Onofrio στο ρόλο που μάλλον γεννήθηκε για να παίξει, μας δίνει τον καλύτερο Kingpin που θα μπορούσαμε ποτέ να έχουμε.
4. Narcos
Νομίζω πως έχω μέχρι σήμερα καταστήσει σαφές ότι το Netflix έπαιξε μεγάλη μπάλα το 2015. Ένα από τα σημαντικότερα επιχειρήματα που στηρίζουν την παραπάνω δήλωση, είναι και το Narcos. Ok, μπορεί η αφήγηση να καταντάει λιγάκι κουραστική. Μπορεί σε κάποια διαστήματα ο ρυθμός να σέρνεται. Μπορεί μερικές ερμηνείες να είναι λιγάκι off. Αλλά στο σύνολό του το Narcos κάνει αυτό που θέλει να κάνει, και το κάνει σωστά. Η σταδιακή μετάλλαξη του Pablo Escobar από “Robin Hood του Medellin” σε ανθρωπόμορφο κτήνος χωρίς αναστολές και όρια, η εις βάθος επεξήγηση του τρόπου που χτίστηκε το καρτέλ και διακινούσε κόκα και χρήμα, η ασύγκριτα απλή και συνάμα άχαστη τακτική του “plata o plomo”, οι σφήνες αρχειακού υλικού που προσδίδουν επιπλέον ρεαλισμό, η εκτεταμένη χρήση της ισπανικής γλώσσας (επιτέλους, ισπανόφωνοι που μεταξύ τους μιλάνε ισπανικά και όχι αγγλικά με σπαστή ισπανική προφορά) και, στην κορυφή όλων, ο καταπληκτικός Wagner Moura που σε κάνει να ξεχνάς ότι δεν παρακολουθείς τον ίδιο τον Escobar. 10 επεισόδια που βλέπονται με μιαν ανάσα, μικρό διάλειμμα και σύντομα και η δεύτερη σεζόν…
3. Bloodline
Φανταστικό καστ και μια από τις κορυφαίες – ίσως η κορυφαία – συνολικές ερμηνείες που θυμάμαι στην τηλεόραση. Ουδείς υστερεί σε αυτή τη βραδυφλεγή, πνιγμένη στην ένταση εμπειρία, όμως πρώτος μεταξύ ίσων ο συγκλονιστικός Ben Mendelsohn. Εξαιρετική σειρά και αδιάκοπο σφίξιμο στο στομάχι, καθώς οι Rayburns ξεδιπλώνουν στην οθόνη όλες τις σκοτεινές πτυχές της οικογενειακής τους ιστορίας. Για περισσότερες πληροφορίες και λατρεία για τον Mendelsohn, συνεχίστε την ανάγνωση.
2. Better Call Saul
Το spin-off του θρυλικού Breaking Bad με επίκεντρο τον επιεικώς πληθωρικό δικηγόρο Saul Goodman δεν θα μπορούσε να έχει δουλέψει καλύτερα. Ο φόβος της αρπαχτής ήταν καθόλα βάσιμος, όμως κάθε τέτοια σκέψη διαλύθηκε πολύ γρήγορα και η ειλικρινής συγγνώμη για την αμφισβήτηση από μέρους μου ήταν αναγκαία: η σειρά είναι δομημένη, καλοφτιαγμένη, προσεγμένη και, αντίθετα με τα περισσότερα spin-offs, διαθέτει κάτι βασικό: λόγο ύπαρξης. Η ιστορία του Saul πριν γίνει Saul είναι και ενδιαφέρουσα και εθιστική, ενώ εξηγεί πολλά πράγματα που είδαμε στο Breaking Bad αναφορικά με τον χαρακτήρα του κυρίου Goodman. Πέρα από την αναμενόμενα καταπληκτική ερμηνεία του Bob Odenkirk, ο Jonathan Banks και τα μισόκλειστά του μάτια κλέβουν την παράσταση σε κάθε στιγμή που εμφανίζονται, αφού θα πρέπει πια να είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο Mike Ehrmantraut είναι και θα παραμείνει μια από τις πιο αβίαστα cool μορφές της παγκόσμιας τηλεόρασης.
1. Mr. Robot
Η στιγμή που μετανιώνω οικτρά για το ότι είμαι τόσο τεμπέλης και δεν έκατσα ποτέ να γράψω για το αριστούργημα της χρονιάς. Τι να κάνεις… Τουλάχιστον έγραψαν άλλοι, πιθανότατα όλοι οι άλλοι, οπότε δεν είναι και δύσκολο να διαβάσει και να μάθει κανείς τα πάντα για το έπος του USA Network. Μια σειρά που ήρθε από το πουθενά, μια σειρά που δεν μοιάζει με τίποτε άλλο που έχουμε δει στην μικρή οθόνη. Καταπληκτική ιστορία, υποδειγματική κινηματογράφηση (είναι εντυπωσιακό το πόσο ξεκουράζουν τα μη κεντραρισμένα πλάνα του Mr. Robot, αν θέλετε τη γνώμη μου έχει καταντήσει λίγο κουραστικό το κάθε πλάνο να έχει τον πρωταγωνιστή καδραρισμένο συμμετρικά, ακριβώς στο κέντρο), σενάριο βγαλμένο από φιλοσοφικούς μονολόγους, breakout performance από τον – επιτέλους – πρωταγωνιστή Rami Malek, ατμόσφαιρα βγαλμένη από ιδρωμένο overdose και μουντό εφιάλτη ταυτόχρονα, ερμηνευτική ανάσταση του σχεδόν ξεχασμένου Christian Slater, ατελείωτο mindfuck και, γενικά, τηλεόραση σε πολύ, πολύ μεγάλα κέφια. Αριστούργημα, παραλήρημα, τέλος.
