Παίζουν: Έιμπερ Χερντ, Λίντσι Φονσέκα, Ντανιέλ Πεϊναμπέικερ
Διάρκεια: 88΄
Μεταφρασμένος τίτλος: «Ο θάλαμος του τρόμου»
Το 1966 στο Όρεγκον μια νεαρή κοπέλα, η Κρίστεν, θα κάψει ένα σπίτι ολοσχερώς δίχως να γνωρίζει το λόγο με αποτέλεσμα οι αρχές να αποφανθούν πως είναι μουρλή, κι όπως ξέρετε, τους μουρλούς τους κλείνουν στο τρελοκομείο. Εκεί στην ψυχιατρική κλινική, στο… θάλαμο του τρόμου, θα γνωρίσει άλλες τέσσερις νεαρές κοπέλες, οι οποίες εκτός από όμορφες και σχετικά φυσιολογικές, μοιάζουν τρομοκρατημένες και φαίνεται πως κρύβουν ένα σκοτεινό μυστικό. Και τότε είναι που τα πράγματα θα ζορίσουν αφού η Κρίστεν θα αντιληφθεί πως: πρώτον, οι θεραπευτικές μέθοδοι του γιατρού είναι κάπως ανορθόδοξες, αντάξιες της εποχής. Δεύτερον, δεν υπάρχει τρόπος να το σκάσει. Και τρίτον, το φάντασμα μιας κοπέλας, που το καημένο μοιάζει περισσότερο με ζόμπι θέλει να τις σφάξει όλες μία μία.
Το μεγάλο γεγονός σχετικά με την ταινία είναι η επιστροφή του μάστερ των ταινιών τρόμου Τζον Κάρπεντερ δέκα χρόνια μετά την τελευταία μεγάλου μήκους ταινία του «Ghosts of Mars», η οποία θάφτηκε από κριτικούς και κοινό απομακρύνοντας τον ιδιόρρυθμο σκηνοθέτη από τις σκοτεινές αίθουσες. Και η αλήθεια είναι πως ευτυχώς για όλους τους θιασώτες της ανατριχίλας, τούτη τη φορά τα καταφέρνει αρκετά καλά δείχνοντας σε πολλά σημεία το… τρομακτικό σκηνοθετικό του ένστικτο. Όπως κάθε καλή ταινία τρόμου, που σέβεται τους θεατές της, ο Τζον Κάρπεντερ δίνει το στίγμα του με το καλημέρα, από τους εντυπωσιακούς τίτλους αρχής και την εισαγωγική σκηνή…θανάτου με το χαμηλό τράβελινγκ. Από εκεί και πέρα η σύλληψη να τοποθετηθεί η ιστορία στη δεκαετία του εξήντα προσδίδει στην ταινία μια ιδιαίτερη χάρη με τις κομμώσεις, τα φορέματα των κοριτσιών και τους χορούς τους, ενώ ταυτόχρονα ψυχραίνει ακόμα περισσότερο τους εσωτερικούς χώρους καταφέρνοντας έτσι να δημιουργηθεί η απαραίτητη απειλητική ατμόσφαιρα. Φυσικά υπάρχει και λίγο αίμα, όχι πολύ, το ζόμπι-φάντασμα τρομοκρατεί, και δεν θα γινόταν αλλιώς αν δεν υπήρχαν κάνα δυο φτηνές ανατριχίλες, ξέρετε από αυτές που σε αναγκάζουν να πεταχτείς από την καρέκλα σου επειδή ξαφνικά πετάγεται στην κάμερα μια γάτα ή πέφτει ένας ελέφαντας ή δεν ξέρω τι. Αν κάπου υστερεί η ταινία είναι μάλλον στις ερμηνείες των κοριτσιών, εξάλλου οι ερμηνείες ποτέ δεν ήταν το φόρτε ούτε του Κάρπεντερ ούτε του είδους, αν και η Έιμπερ Χερντ είναι ομολογουμένως πανέμορφη παρά τα μονίμως λιγδιασμένα μαλλιά της. Όσο για τα όποια κλισέ από τις λήψεις της κάμερας, τη μουσική επένδυση και τα ηχητικά εφέ μέχρι την τελική ανατροπή, είναι καλό να γνωρίζετε ότι αυτά τα κλισέ τα εφηύρε ο Κάρπεντερ κι εδώ θα τα βρείτε στην καλύτερη δυνατή εκδοχή.
Για να εξηγούμαστε, σίγουρα δεν πρόκειται για ταινία-ρήξη στο κατεστημένο, χωλαίνει κάπως το διανοητικό υπόβαθρο, αλλά είναι μια ταινία ειλικρινής στις προθέσεις της, κι ας ακούγεται αυτό ως παρηγοριά στον άρρωστο. Οι οπαδοί του Κάρπεντερ και του τρόμου θα ικανοποιηθούν, αυτό έχει σημασία. Κι αν θέλετε να κάνετε λίγο ζέσταμα πριν πάτε στον κινηματογράφο, θα σας έλεγα να δείτε σε DVD πέρα από τη «Νύχτα με τις μάσκες», το «Τhe thing» και κυρίως την ταινία «Στο στόμα της τρέλας». Η τελευταία δεν είναι μονάχα η καλύτερη και πιο παραγνωρισμένη του Κάρπεντερ, αλλά εγώ προσωπικά, ως λάτρης του είδους, την κατατάσσω δίχως ενδοιασμούς στις δέκα καλύτερες ταινίες τρόμου της σύντομης κινηματογραφικής ιστορίας.
Όπωσ δημοσιεύθηκε στον “Τύπο της Θεσσαλονίκης”.
Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ.
