Σκηνοθεσία: Σίντνεϊ Λιούμετ
Παίζουν: Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Ίθαν Χοκ, Άλμπερτ Φίνεϊ, Μαρίζα Τομέι
«Είθε να πας στον παράδεισο μισή ώρα πριν καταλάβει ο διάβολος ότι πέθανες». Η ρήση αυτή συνοδεύει συχνά το τσούγκρισμα των ποτηριών από τους Ιρλανδούς πότες. Κάτι θα ξέρουν για να το λένε. Πραγματικά, θα πρέπει να πιάσουμε τον διάβολο αφηρημένο για να την σκαπουλάρουμε χωρίς να μας πάρει χαμπάρι. Θέλει μεγάλη τύχη λοιπόν, διότι ο διάβολος, σε αντίθεση με το θεό, δεν κατοικεί σε τόπους μακρινούς και αόριστους. Μένει δίπλα και μαζί μας, εδώ στη Γη. Αυτός τελικά είναι πανταχού παρών για να σκοτεινιάζει τις ψυχές των ανθρώπων. Όπως είχε πει κάποτε και μια ψυχή, “το μεγαλύτερο κόλπο που σκάρωσε ο διάβολος είναι ότι έπεισε τον κόσμο ότι δεν υπάρχει“.
Ο μεγάλος μάστορας του αμερικάνικου σινεμά Σίντνεϊ Λιούμετ, στην τελευταία του ταινία πριν αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο (τέσσερα χρόνια αργότερα), κρατά μονάχα την ουσία. Οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι υπό το βάρος των συνθηκών και των καταστάσεων να πέσουν πολύ χαμηλά. Πολύ πιο χαμηλά σε σχέση με οτιδήποτε θα μπορούσαν ποτέ να διανοηθούν. Με μικρά, σταθερά και γεμάτα αυτοπεποίθηση βήματα μας οδηγεί στο ζουμί της ιστορίας του. Στον απόλυτο ηθικό ξεπεσμό των ηρώων του. Ο καθένας τους κουβαλά ένα προσωπικό σταυρό σε μία διαδρομή που μοιάζει προδιαγεγραμμένη, αναπόδραστη, ντετερμινιστική. Τα ζάρια είναι πειραγμένα, καθότι ο διάβολος τους περιμένει όλους στη γωνία και θα βγει νικητής σε όλες τις άνισες μάχες.
Δύο αδέρφια, ολότελα διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά μπλεγμένα στον ίδιο καταραμένο ιστό, έξοχα ερμηνευμένα από τους δύο πρωταγωνιστές. Ο μακιαβελικών προδιαγραφών αμοραλιστής Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν, ψυχρά υπολογιστικός απέναντι στην ίδια του την ύπαρξη, την οποία κατα βάθος σιχαίνεται ολόψυχα. Ο Ίθαν Χοκ, από την άλλη, τρεμάμενος, δειλός, ανασφαλής, πανικόβλητος, αμήχανος και αδέξιος στα πάντα του. Από τα λόγια και το άγγιγμα ώς το περπάτημα και τους σπασμούς στο πρόσωπο. Ο Χόφμαν, τσακισμένος ψυχικά, προσπαθώντας μια ζωή να υπερβάλει εαυτόν και να ξεφύγει από την πραγματικότητα που τον περιβάλλει, θα συνεχίσει να ρισκάρει μέχρι να καταστραφεί, μέχρι να εξωθηθεί στα άκρα. Ο Χοκ, καρυδότσουφλο σε μια άγρια θύελλα, θα συνεχίσει στον δρόμο αυτής της άγριας κατηφόρας που οδηγεί αναγκαστικά στον γκρεμό.
Στο τέλος, τα πράγματα είναι απλά και σχετικά ξεκάθαρα. Δεν υπάρχει σωτηρία ούτε συγχώρεση. Δεν υπάρχει χώρος και ευκαιρίες ούτε για μετάνοιες ούτε για νέες αρχές. Ο Λιούμετ έχει κατανοήσει σε βάθος το τι συμβαίνει και το μοιράζεται μαζί μας χωρίς στολίδια και φιοριτούρες. Θα σκοτώσει την ψυχή των ηρώων του ξανά και ξανά, ώστε να μην χωρά καμία αμφιβολία. Ακόμη κι αν ζήσουν, θα είναι για πάντα νεκροί.
