Σκηνοθεσία: Τέρενς Ντέιβις
Παίζουν: Ρέιτσελ Βάις, Τομ Χίντλστον, Σάιμον Ράσελ Μπιλ
Διάρκεια: 98’
Μεταφρασμένος τίτλος: «Το βαθύ μπλε του έρωτα»
Για πολλούς και διάφορους λόγους δεν θα μπορούσε να υπάρξει καταλληλότερος σκηνοθέτης από τον Τέρενς Ντέιβις για την κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου The Deep Blue Sea, του Τέρενς Μάλιγκαν. Το έργο του Ντέιβις, μιας αυθεντικά αντισυμβατικής φωνής του αγγλικού σινεμά, διαπνέεται από τις πλέον ταιριαστές για το εγχείρημα εμμονές, οι οποίες το κατακλύζουν εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια. Από το εμβληματικό ντεμπούτο Distant Voices, Still Lives (1988) ώς το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ Of Time and the City (2008), μία είναι η έννοια που τριβελίζει στο μυαλό του Ντέιβις: ο χρόνος.
Ή μάλλον, πιο σωστά, το πώς ο ανθρώπινος νους επιλέγει να τον κατακερματίσει σε μικρά κομματάκια, μέσα από τον μηχανισμό της μνήμης. Το πώς τοποθετεί αυτά τα κομματάκια σε μία άτακτη και αυθαίρετη σειρά, η οποία βγάζει νόημα μονάχα στο μυαλό αυτού που φτιάχνει το πάζλ. Kάπως έτσι, είμαστε σε θέση να ανακαλέσουμε με τρομακτική ευκολία συμβάντα που διαδραματίστηκαν πριν από δεκάδες χρόνια και ταυτόχρονα να εξαφανίσουμε στιγμές και γεγονότα εν τη γενέσει τους.
Η κοπτοραπτική στο πατρόν του χρόνου γκρεμίζει ζωές που χτίστηκαν λιθαράκι προς λιθαράκι, δημιουργεί άλλες που ίσως και να μην υπήρξαν ποτέ, γενικά καταργεί κάθε έννοια συνέχειας και γραμμικότητας και λογικής. Ο χρόνος εγγράφεται στο δέρμα τόπων και ανθρώπων, γίνεται βιωματικός, καθίσταται δεκανίκι του θυμικού. Γλιστρά από τα χέρια σαν άμμος, φτιάχνει τούνελ και ξεπροβάλει σε αναπάντεχα σημεία. Μας κυβερνά και μας βασανίζει. Είτε με το πέρασμά του είτε με την ακινησία του.
Ο Ντέιβις, πλην όλων των παραπάνω, είναι ένας οξυδερκής κινηματογραφικός ηθογράφος, με πεδίο ειδίκευσης τη μεταπολεμική Αγγλία. Η ανάπλαση εποχής που πραγματοποιεί κινείται υποδόρια και α(δι)όρατα, προσπαθεί να ακουμπήσει αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί και να καταγραφεί. Τις εσωτερικές διεργασίες, τον αέρα, το ύφος, τα μύχια και νοητά μόνο σε διαισθητικό επίπεδο. Ο αρχικός πυρήνας της ιστορίας μας θα μπορούσε, πάντως, να θεωρηθεί απλοϊκός.
Πιθανώς και να είναι, αλλά δεν ντρέπεται ούτε στιγμή γι’ αυτό, παρότι, ανά στιγμές μοιάζει καταδικασμένος να μην συναρπάσει. Μία όμορφη κοπέλα εγκλωβίζεται σε ένα γάμο από συμφέρον, φτάνει στα όρια της και αποφασίζει να τα διαλύσει όλα για χάρη της συναρπαστικής αβεβαιότητας ενός παράνομου έρωτα. Κοιτάζοντας, όμως, με μεγάλη προσοχή την αρχική εικόνα, θα δούμε να ξεπροβάλει μία δεύτερη, πολύ πιο σύνθετη και λεπτομερής.
Ο καμβάς μίας κοινωνίας που βιώνει σαρωτικές αλλαγές, σε κάθε επίπεδο. Η ανέχεια οδήγησε στην αρχική επιλογή της συμβατικής ζωής, αλλά και τα πολυπόθητα οφέλη μιας εξασφαλισμένης ευμάρειας, σιγά σιγά δεν αποτελούν παρά ξεθωριασμένες αναμνήσεις. Η αγγλική κοινωνία αποδομείται και ανακατασκευάζεται. Ο πόλεμος και οι συνέπειες του έχουν μπει για τα καλά στις ζωές όλων, θέτουν υπό αμφισβήτηση τις παραδοσιακές δομές και βεβαιότητες. Διόλου τυχαία λοιπόν, ο παράνομος εραστής είναι παρασημοφορημένος πιλότος της αγγλικής αεροπορίας, ενώ ο απατημένος σύζυγος είναι γηραιός δικαστής. Επομένως, έχουμε να κάνουμε με μία λυτρωτική ρήξη με το κατεστημένο, με ένα θρίαμβο του πάθους έναντι του συμβιβασμού; Όχι ακριβώς…
Οι διακυμάνσεις της ταραχώδους σχέσης μας δίνονται ως αναδρομή στον χρόνο, ως φλας μπακ σε ένα παρελθόν που μοιάζει πλέον αφάνταστα μακρινό. Το παρόν είναι γεμάτο μοναξιά και απογοήτευση για μια γυναίκα που πόνταρε πολλά και έμεινε πανί με πανί. Πίστεψε στην πιο γλυκιά αυταπάτη, έπαιξε και έχασε, τουλάχιστον όμως έπαιξε μια άγρια ζαριά. Το δίλημμά της εξαρχής εξάλλου δεν ήταν τόσο εύκολο όσο έδειχνε. Between the Devil and the Deep Blue Sea, λέει μία αγγλική ρήση, κάτι σαν το δικό μας μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Η ηρωίδα μας επιλέγει Το βαθύ μπλε του έρωτα, το οποίο κατασκευάζει ως ένα βαθμό στο μυαλό της από τη στατικότητα μιας ασφαλούς ζωής που μοιάζει με οιονεί κόλαση. Ό,τι δεν είναι όμως κόλαση, δεν είναι αναγκαστικά και παράδεισος. Ο Ντέιβις αποδίδει τις διακυμάνσεις με περιεκτικά τράβελινγκ, ως πεπειραμένος λεπτολόγος ακουμπά το ανεπαίσθητο, προσεγγίζει με μία κομψότητα ύφους μία στιγμή σχεδόν τελεολογική. Όταν οι φενάκες της καρδιάς αρχίζουν να χάνουν αέρα. Εκεί όπου δεν νιώθεις καν μετάνοια, εκεί όπου δεν υπάρχει καν η ανακούφιση του ψόγου μιας λανθασμένης επιλογής. C’est la vie που λένε και οι Γάλλοι, η μόνιμη ισορροπία επιτυγχάνεται μονάχα σε εργαστήρια και σε πειράματα.
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας:
