Μεταφρασμένος τίτλος: «Σώμα με σώμα»
Σκηνοθεσία: Ζακ Οντιάρ
Παίζουν: Μαριόν Κοτιγιάρ, Ματίας Σοναέρτ, Σελίν Σαλέτ, Μποουλί Λανέ
Διάρκεια: 120΄
Ο Αλέν είναι ένας φουσκωτός σκληροτράχηλος τύπος που φτάνει στο σπίτι της αδερφής του με τον πεντάχρονο γιο του. Πηγαίνει όπου τον σέρνει ο άνεμος και ο άνεμος τον βγάζει σε δουλειές στις οποίες χρειάζεται μυϊκή δύναμη, όπως πορτιέρης σε κλαμπ, σεκιουριτάς και μαχητής σε παράνομους αγώνες. Η Στέφανι από την άλλη είναι μια κοπέλα που βρίσκεται στα χωρίσματα κι εργάζεται ως εκπαιδεύτρια φαλαινών. Ω, ναι… εκπαιδεύει γλυκύτατες όρκες, αυτά τα τόσο παραγνωρισμένα, ιδιοφυή και συναισθηματικά πλάσματα. Σε μια επίδειξη, όμως, θα συμβεί ένα τραγικό ατύχημα και θα χάσει και τα δυο της πόδια στο ύψος του γόνατου. Η απομόνωση, η αποξένωση και η μοναξιά θα κρέμονται στην πόρτα της σαν το κοράκι, μέχρι που θα αναπτύξει μια ιδιόρρυθμη σχέση με τον Αλέν.
Ο ακρωτηριασμός είναι από τις πολλές ανθρώπινες εμμονές και φοβίες. Πέρα από το προφανές πρόβλημα της ρατσιστικής αντιμετώπισης από τον περίγυρο και της αντιμετώπισης προβλημάτων της καθημερινότητας, αποτελεί μια προβολή του φόβου μήπως χαθεί η ακεραιότητά μας, μήπως πάψει να υπάρχει το εγώ όπως το γνωρίζουμε, ενώ φυσικά ενέχει και το θάνατο. Ο ακρωτηριασμός είναι μη αναστρέψιμος, ενώ τα μέλη των άλλων λειτουργούν ως εικόνες που υπενθυμίζουν το φάντασμα του μέλους που κάποτε συμπλήρωνε την ολότητά μας.
Ταυτόχρονα ο ακρωτηριασμός λειτουργεί και σε συναισθηματικό επίπεδο, αφού η αυτιστική λειτουργία ενός ανθρώπου που αδυνατεί να συναναστραφεί με τον περίγυρό του, τον απομονώνει και τον κόβει σαν μέλος που μοιάζει περιττό. Ο Αλέν και η Στέφανι, λοιπόν, συναντιούνται και λειτουργούν συμπληρωματικά καλύπτοντας ο ένας τα κενά του άλλου. Η Στέφανι βρίσκει τον μοναδικό άνθρωπο που δεν της συμπεριφέρεται διαφορετικά λόγω της επίκτητης αναπηρίας της και ο Αλέν βρίσκει μια γυναίκα με την οποία συνδέεται με έναν πολυσύνθετο τρόπο, τον οποίο ακόμα και ο ίδιος αδυνατεί να καταλάβει.
Ο Ζακ Οντιάρ, όμως, δεν αρκείται σε αυτήν την κεντρική θεματική, αφού ταυτόχρονα αναπτύσσει (όχι πάντα επαρκώς) τη δύσκολη σχέση του Αλέν με το γιο του, την εμπλοκή του Αλέν σε παράνομα κυκλώματα, αλλά και την απελευθερωτική σχέση της Στέφανι με το νερό, αφού μόνο όταν κολυμπάει μπορεί να νιώσει πως δεν υστερεί σε τίποτα.
Ο φακός του Οντιάρ εστιάζει στις επουλωμένες πληγές των ποδιών και στο ανθρώπινο σώμα σε μια προσπάθεια να ξεγυμνώσει τους χαρακτήρες. Το γυμνό σώμα της ακρωτηριασμένης Στέφανι λειτουργεί με έναν αλλόκοτο τρόπο φυσικότητας και άγριας ομορφιάς. Το μεγάλο ατού στα χέρια του σκηνοθέτη, φυσικά, είναι οι εντυπωσιακές ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών και ιδιαίτερα η παρουσία της σαγηνευτικής Μαριόν Κοτιγιάρ. Δεν αποφεύγεται ενίοτε ο μελοδραματσιμός, δεν αποφεύγεται η εξύμνηση της ανθρώπινης θέλησης, δεν αποφεύγεται η αόρατη ελπίδα που τα φέρνει όλα τούμπα ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Ο θεατής, ο άνθρωπος χρειάζεται να πιστέψει σε κάτι και χρειάζεται να καταπολεμήσει τη φοβία του για κάθε είδος ακρωτηριασμού. Για αυτό άλλωστε και όταν ήταν μικρός ξερίζωνε τα πόδια από μυρμήγκια και μύγες…
