Σκηνοθεσία: Τζον Ρ. Λεονέτι
Παίζουν: Άναμπελ Γουόλις, Γουάρντ Χόρτον, Άλφρι Γούνταρντ, Τόνι Αμέντολα
Διάρκεια: 99΄
Θα πω την υπόθεση όσο πιο σύντομα γίνεται. Αυτή έγκυος. Αυτός δεν πολυθέλει, αλλά ΟΚ, την αγαπάει. Αυτός παίρνει δώρο μια κούκλα στη σύζυγό του. Το ίδιο βράδυ η τρελή κόρη του γείτονα, η οποία έχει σαλέψει σε μια αίρεση, σφάζει τους γονείς της και αποπειράται να σκοτώσει και το ζεγάρι. Τελικά σκοτώνεται η ίδια, αλλά εντωμεταξύ κάτι παθαίνει η κούκλα και δαιμονίζεται. Πλέον όπου κι αν πάει το ζευγάρι, παράξενα πράγματα συμβαίνουν. Και αυτή βλέπει φαντάσματα. Αλλά αυτός δεν την πολυπιστεύει. Γενικά αυτός δεν πολυκάνει τίποτα. Αυτή πρέπει να βρει τη λύση. Αυτή που έχει παιδί και που έχει και την καθαριότητα του σπιτιού. Ευτυχώς υπάρχει μια μαύρη γυναίκα να τη βοηθήσει. Μαύρη είναι, κάτι θα ξέρει… Αυτή κατάξανθη.
Ας ξεκινήσουμε από κάτι πολύ βασικό. Οι κούκλες είναι τρομακτικές. Είναι πολύ τρομακτικές. Δεν μιλάω για κουκλάκια και πάνινα αρκουδάκια, σκυλάκια και σκιουράκια. Ούτε αναφέρομαι σε κούκλες αλά μπάρμπι, με κατάξανθα μαλλιά και αναλογίες στις οποίες το ένα μόνο στήθος τους είναι όσο το κεφάλι. Μιλάω για εκείνες τις κούκλες που μοιάζουν με μωρά, με μικρά παιδάκια, κι έχουν ρεαλιστικές αναλογίες. Κι έχουν βλέφαρα που ανοιγοκλείνουν αν τις κουνήσεις. Και έχουν αυτά τα δυο μάτια, τα νεκρά. Και είναι πλαστικές, αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μωρά ταριχευμένα. Για την ακρίβεια, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο υπάρχουν αυτές οι κούκλες. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται και δεν τα κάνουν όλοι πάνω τους βλέποντάς τες να κάθονται δήθεν άψυχες πάνω στον καναπέ. Έχει η μητέρα μου μια τέτοια κούκλα από την παιδική της ηλικία. Είναι ό,τι πιο τρομακτικό υπάρχει στο σπίτι των γονιών μου. Αν καμιά φορά μπω στο σπίτι και ακουστεί καμιά απειλητική μουσική από ξεκούρδιστο βιολί, θα φύγω τρέχοντας και ουρλιάζοντας.
Τόσο τρομακτικές είναι οι κούκλες και στην ταινία η κούκλα είναι από τις πιο τρομακτικές κούκλες που έχω δει. Διαβολεμένη και σατανισμένη. Αλλά η κούκλα είναι πράγμα άψυχο(ή μήπως όχι;). Ηθοποιός δεν είναι, σκηνοθέτης δεν είναι, σενάριο δεν γράφει, μουσική δεν συνθέτει. Ένα αντικείμενο είναι που υπάρχει. Όλα τα άλλα τα κάνουν οι άνθρωποι και η αλήθεια είναι πως τα κάνουν τρομακτικά άσχημα. Αστείες ερμηνείες, ανόητη μουσική επένδυση, προβλέψιμο σενάριο, φτηνές ανατριχίλες με πετάγματα, πόρτες, σκιές και τα συναφή, όλα τα κλισέ του πλανήτη τρόμου το ένα πάνω στο άλλο, λες και θέλουν να φτάσουν στο φεγγάρι. Όχι, όχι. Κόκκινο. Δεν βλέπεται. Ίσως δεν είναι τυχαίο που ο σκηνοθέτης Λεονέτι έχει στο ενεργητικό του το δεύτερο “Mortal Kombat”.
Παρ’ όλα αυτά η ταινία έχει βγάλει ήδη περισσότερα από 60 εκατομμύρια δολάρια, περίπου 10 φορές το κόστος παραγωγής της. Για ακόμα μια φορά επιβεβαιώνεται πως αναλογικά οι ταινίες τρόμου είναι το πιο επικερδές κινηματογραφικό είδος. Κι ας το μπουκώνουν στην κοινοτοπία. Σιγά, μωρέ. Ας τρομάξουμε λίγο και θα το φάμε το παραμύθι…
ΥΓ1: Η συγκεκριμένη κούκλα εμφανίστηκε για λίγο στην ταινία “Το κάλεσμα ”. Τώρα υποτίθεται πως μαθαίνουμε πώς δαιμονιστηκε. Καλό μάρκετινγκ. Έπιασε τόπο.
ΥΓ2: Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία και μπλα μπλα μπλα.
