Σκηνοθεσία: Γουόνγκ Καρ Γουάι
Παίζουν: Λέσλι Τσενγκ, Τόνι Λιουνγκ Τσίου Γουάι, Τσεν Τσανγκ, Γκρέγκορι Ντέιτον
Διάρκεια: 96′
Μπουένος Άιρες, Αργεντινή. Γη της Επαγγελίας και ταυτόχρονα τόπος εξορίας, φυγής και εγκλωβισμού για δυο εραστές που ακροβατούν συνεχώς ανάμεσα στο χώρια και στο μαζί. Ο τίτλος, εμπνευσμένος από το διάσημο τραγούδι (1967) των Turtles, λειτουργεί σχεδόν ως εμπαιγμός. Από την μια, ένας εξιδανικευμένος όρκος πίστης που αυτοκολακεύεται πως θα αντέξει στον χρόνο. Από την άλλη, η πικρή υπόνοια πως ο ερώτας κρύβει μέσα του την πιο επώδυνη πλάνη. Στον κόσμο των ερωτευμένων, εκεί όπου ζωές ολόκληρες συμπυκνώνονται σε λίγες στιγμές και ο χρόνος κινείται σε ακατανόητες κλίμακες, τίποτα δεν είναι πιο εφήμερο από το πάντα. Μια ταινία σαν ατελείωτη περιπλάνηση της καρδιάς, μια μονίμως ανεκπλήρωτη υπόσχεση που αναιρείται και αναδιατυπώνεται σε λούπα, μέχρι το τέλος του χρόνου κι ακόμη παραπέρα.
If I should call you up, invest a dime / And you say you belong to me and ease my mind / Imagine how the world could be, so very fine / So happy together.
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, πάντως, ο έρωτας στο σινεμά του Γουόνγκ Καρ-Γουάι είναι μονίμως σαν ένα ταξίδι χωρίς αφετηρία και προορισμό. Άλλοτε βασανιστικά στατικό, με παραλυμένα κορμιά και βλέμματα που πελαγώνουν μπροστά σε λίγα εκατοστά απόσταση, τα οποία θυμίζουν κανονικό ναρκοπέδιο (In the Mood for Love), άλλοτε φρενήρες και αεικίνητο, όπου οι γωνιές και τα στέκια των ερωτευμένων μεταμορφώνονται σε μια ξέφρενη δίνη που χωρά θαρρείς τον πλανήτη ολόκληρο (Chungking Express). Στο Happy Together (1997), ο Καρ-Γουάι ανοίγει και διαστέλλει τον καμβά, μετατρέποντας τον έρωτα σε τόπο αχαρτογράφητο και μυστηριακό. Με δύο ερωτευμένες ψυχές που αφήνονται στην αυτοκαταστροφή χωρίς φρένο, καταδικασμένες σε μια συνεχή ξενιτιά, σε απόσπαση από τον κανονικό κόσμο, μακριά από τη λογική, την ασφάλεια, την προστασία. Ένα εξ ορισμού κλειστό κύκλωμα που συνυπάρχει μια μονίμως ανοιχτή εκκρεμότητα.
Me and you and you and me / No matter how they toss the dice, it had to be / The only one for me is you, and you for me / So happy together
Όπως μας έχει αποδείξει αμέτρητες φορές, ο Καρ-Γουάι βρίσκει πάντα τον τρόπο να στριμώξει όλα τα ανείπωτα και μεγαλειώδη σε όλα εκείνα τα ανεπαίσθητα και τα ευτελή που ορίζουν το κάδρο του: ένα δαχτυλίδι καπνού, μια μισοφωτισμένη τζαμαρία, μια ταπετσαρία που λιώνει, ένα μελαγχολικό δωμάτιο όπου οι λάμπες φωτίζουν τη μοναξιά και την προσμονη. Στο Happy Together, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη ταινία του, ο Καρ-Γουάι συλλαμβάνει την κανιβαλιστική διάσταση του έρωτα, εκείνη την αναπόφευκτη κόκκινη γραμμή που διασχίζουμε ξανά και ξανά μόλις η οικειότητα και η αγάπη γίνονται αιτία εκνευρισμού και ανάγκη επιβολής. Οι δύο ερωτευμένοι τρώνε ο ένας τις σάρκες και την ψυχή του άλλου, ρίχνονται με μανία στη μικρότητα και στα παράπονα για να φέρουν βόλτα μια αγάπη τόσο μεγάλη που καταντά δυσκίνητη. Εύλογα λοιπόν, ο έρωτάς τους ζει και αναπνέει σε βρόμικα καταγώγια και απειλητικά στενά, σε ράθυμες φτωχογειτονιές και σκοτεινά μπαρ, σε ένα ταπεινό και μίζερο δωματιάκι που μοιάζει φυλακή και καταφύγιο την ίδια στιγμή.
Σαν μια απόδειξη πως το σινεμά αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα που δεν μετριέται από σκέψεις και γεγονότα, που δεν είναι ποτέ ορατή στο μάτι, η υγρή φωτογραφία του Κρίστοφερ Ντόιλ γίνεται ο μοναδικός συνοδοιπόρος ενός έρωτα που γκρεμοτσακίζεται και σηκώνεται τρεκλίζοντας στα πόδια του, επιβιώνει ακόμη και αφότου έχει ξεψυχήσει, κλαίει με λυγμούς και χορεύει όσο πιο σφιχτά γίνεται. Τα κάδρα του Happy Together, πιο ρευστά και τρεμάμενα από κάθε άλλη ταινία του Γουόνγκ Καρ-Γουάι, διατυπώνουν ένα αδιόρατο πένθος για έναν έρωτα που σκουριάζει και πεθαίνει λίγο λίγο. Διόλου τυχαία, το συμβολικό σύνορο της απελευθέρωσης δεν είναι άλλο από τους ορμητικούς καταρράκτες που πνίγουν και ξεπλένουν τα λάθη. Σαν μια ταμπέλα που οδηγεί στην ουτοπία μιας νέας αρχής, απαλλαγμένης από τα βάρη, τους καημούς και τις πίκρες του παρελθόντος.
