Σκηνοθεσία: Ζουλί Ντελπί
Παίζουν Ζουλί Ντελπί, Κρις Ροκ
Διάρκεια: 96’
Έχει ειπωθεί αμέτρητες φορές από αμέτρητα στόματα πως οι καλλιτέχνες επαναλαμβάνονται ασταμάτητα στην πορεία της καριέρας τους. Άλλοτε ασυναίσθητα, άλλοτε ηθελημένα. Άλλοτε μηχανιστικά και τετριμμένα, άλλοτε με φρεσκάδα και ζωντάνια. Η Γαλλίδα Ζουλί Ντελπί ανήκει φανερά σε εκείνη την κατηγορία καλλιτεχνών που δηλώνουν με σαφήνεια πως αρέσκονται στις επαναλήψεις και στις συνέχεις. Δεν το κρύβει, αντιθέτως το παραδέχεται με σαφήνεια. Με την ιδιότητα του ηθοποιού, την έχουμε δει να πρωταγωνιστεί στο πλευρό του Ήθαν Χοκ στην τριλογία των “Before” του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ. Η Σελίν και ο Τζέσι γνωρίζονται σε ένα τρένο, ερωτεύονται, χάνονται, ξαναβρίσκονται, πιστοποιούν ότι είναι ακόμη ερωτευμένοι, παντρεύονται και κάνουν παιδιά, περνούν μια κρίση που τους φέρνει κοντά στον χωρισμό και εν τέλει συνειδητοποιούν ότι είναι ακόμη ερωτευμένοι σε ελληνικό φόντο, λίγο «πριν τα μεσάνυχτα». Όλα τα παραπάνω μετά από ατελείωτες ώρες περπατήματος, συζήτησης, φλερτ και ευφυολογημάτων.
Η Ζουλί Ντελπί φαίνεται λοιπόν πως έχει λατρέψει τόσο πολύ την περσόνα της Σελίν που αποφάσισε να δημιουργήσει το alteregoτης, σκηνοθετημένο όμως από την ίδια. Η Μαριόν μας συστήθηκε για πρώτη φορά το 2007, στο “2 DaysinParis”, όπου αυτή και ο Αμερικάνος σύντροφός της βιώσαν το σοκ των πολιτιστικών διαφορών, κόντεψαν να τα τσουγκρίσουν οριστικά, αλλά στο τέλος τα βρήκαν, κατόπιν -όπως ίσως εύκολα μπορείτε να μαντέψετε- μακροσκελέστατων συζητήσεων που δεν έλεγαν να τελειώσουν. Το “2 DaysinParis”, παρά τις σκόρπιες στιγμές χαριτωμενιάς και σπιρτάδας του, ήταν μάλλον άνευρο, σε γενικές γραμμές προβλέψιμο και το κυριότερο, σίγουρα πολύ λιγότερο «φυσικό» απ’ όσο διατεινόταν. Πέντε χρόνια αργότερα (η ταινία γυρίστηκε το 2012, ασχέτως αν τη βλέπουμε το 2014 στις ελληνικές αίθουσες), η Ντελπί αποφασίζει να γυρίσει ένα παντελώς αχρείαστο sequel, στα πρότυπα της τριλογίας των “Before”, τοποθετώντας τη δράση αυτή τη φορά στη Νέα Υόρκη. Η Μαριόν έχει πλέον εγκατασταθεί εκεί, ζώντας με το νέο της αμόρε (τον Κρις Ροκ), καθώς και το παιδί που είχε αποκτήσει με τον παλιό της σύντροφο. Ο τίτλος πιο προβλέψιμος και από δηλώσεις ποδοσφαιριστών μετά από το τέλος κάποιου αγώνα. “2 DaysinNewYork” λοιπόν, διότι όπως προείπαμε, η Ζουλί δεν φοβάται την επαναληψιμότητα, ίσα ίσα την αγαπά και την στηρίζει.
Ζήτημα πρώτο. Στην τριλογία των “Before” και παρά τα -κατά τη γνώμη μου πάντα- πολλά ελαττώματα του τρίτου και καταληκτικού κομματιού, οι σκηνοθετικές, και όχι μόνο, αρετές του Λινκλέιτερ είναι ολοφάνερες. Μία γλυκιά εμμονή με το πέρασμα του χρόνου (όπως φάνηκε άλλωστε και στο πρόσφατο μεγαλεπήβολο και εντυπωσιακό του πόνημα, “Boyhood”), μια παθολογική λατρεία με τις μικρές ανεπαίσθητες στιγμές ζωής, μία συγκινητική αγάπη προς τους πρωταγωνιστές τους, τόσο ως ηθοποιούς όσο και ως υποδυόμενες περσόνες. Στην ως τώρα διλογία της Ντελπί (η οποία ειλικρινά ελπίζω να μην καταλήξει σε τριλογία με τίτλο “2 DaysinAthens”), ισχύει δυστυχώς το αξίωμα “NoLinklater – NoParty”. Ζήτημα δεύτερο. Σε μία υποτιθέμενα «σκεπτόμενη» ρομαντική κομεντί, όπως ξεκάθαρα αυτό-προσδιορίζεται η ταινία της Ντελπί, είναι μάλλον ατυχής και κάπως απογοητευτική η συνεχής προσφυγή σε φτηνά αστεία διαφοράς κουλτούρας και συνηθειών. Σε κάποιες στιγμές, μπορεί να προκαλούν σποραδικό γέλιο, αλλά σε τελικό συμπέρασμα, αυτή η τακτική είναι τρομερά κοινότυπη, ιδίως για μια ταινία που θέλει να δείξει πρωτότυπη για το είδος της. Όταν μάλιστα οι διάφορες περσόνες της ταινίας αγγίζουν τα όρια της καρικατούρας, το παιχνίδι έχει οριστικά χαθεί. Ζήτημα τρίτο. Το υπέρμετρο ποντάρισμα τόσο στην ποσότητα όσο και στην ποιότητα των διαλόγων έφερε μάλλον τρελή χασούρα παρά μεγάλα κέρδη. Η Ντελπί επιδιώκει τους απόλυτα φυσικούς διαλόγους, οι οποίοι όμως περισσότερο μοιάζουν με πλαστικά λουλούδια. Ομορφαίνουν τον χώρο, αλλά όταν τους πλησιάζεις για να αγγίξεις και μυρίσεις τη φυσικότητά τους, δεν γίνεται να μην καταλάβεις το πόσο τεχνητοί είναι. Όσον αφορά δε την ποσότητα και κυρίως το στήσιμο και την εκφορά τους, είναι το τυπικό παράδειγμα του πώς μια καλή συζήτηση μπορεί να εκτραπεί στην άσκοπη φλυαρία.
