Σκηνοθεσία: Μάκης Παπαδημητράτος
Παίζουν: Αλέξανδρος Παρίσης, Τζένη Θεωνά, Ερρίκος Λίτσης, Μάκης Παπαδημητράτος, Αναστάσιος Κολοβός.
Διάρκεια: 83’
Δεκαπενταύγουστος. Τη μέρα αυτή, το ελληνικό αστικό τοπίο μοιάζει σεληνιακό. Τη μέρα αυτή, εξωγήινοι απάγουν τον πληθυσμό των ελληνικών πόλεων. Ερημικοί δρόμοι, τύπου Φαρ Ουέστ, λίγο πριν ξεσπάσει κάποια θανάσιμη μονομαχία. Ορίζοντας που τρεμοπαίζει. Σκιές που εμφανίζονται στα πεταχτά. Ακούραστα τζιτζίκια, κατεβασμένα στόρια στα μαγαζιά, φανάρια που ανάβουν ασκόπως, ραστώνη και νηνεμία. Νεκρική σιγή που ακούγεται πεντακάθαρα κι εύγλωττα. Μεσημεριανές ώρες γεμάτες πυκνή απουσία. Η απελευθέρωση μιας μοναχικότητας δυσεύρετης και πολύτιμης για όσους έχουν μείνει πίσω. Ξαφνικά, είναι αποδεκτό να ντυθείς, να μιλήσεις, να συμπεριφερθείς, να κυκλοφορήσεις λίγο πιο ατιμέλητα σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη μέρα του χρόνου.
Οι άνθρωποι και οι συμβάσεις που συνοδεύουν τη γειτνίαση και την επικοινωνία ξάφνου απουσιάζουν. Φυσικά, αν κοιτάξεις προσεκτικά θα εντοπίσεις κάποιους άγρυπνους φρουρούς, κάποιους ξεχασμένους φύλακες. Η πόλη τους ανήκει σήμερα. Η πόλη ανήκει στα χαμένα της κορμιά, όπως τον Τσίου. Η ταινία του Μάκη Παπαδημητράτου έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2005, απέσπασε 3 βραβεία και απέκτησε τάχιστα πιστούς και φανατικούς θαυμαστές. Ένα low budget classic που διαδόθηκε σχεδόν από στόμα σε στόμα. Για τους οπαδούς της ταινίας, οι έννοιες Τσίου και Δεκαπενταύγουστος έχουν καταλήξει να θεωρούνται πλέον σχεδόν συνώνυμες.
Η εξάρτηση δεν γνωρίζει αργίες, διακοπές και κλειστά στόρια. Για τον εξαρτημένο, όλες οι μέρες είναι ίδιες, σε ένα κόσμο που καταλήγει στην ουσία άχρονος και χωρίς συντεταγμένες. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για τα βαποράκια και τους προμηθευτές. Έχουν κι αυτοί ανάγκη από λίγη θάλασσα για να γεμίσουν τις μπαταρίες τους. Ο Τσίου είναι ένα πρεζάκι που έχει απεγνωσμένη ανάγκη από τη δόση του. Η εξάρτηση, όμως, διαλέγει λάθος μέρα για να χτυπήσει κόκκινο. Δεν έχει άλλη επιλογή από το να ξεχυθεί στους εγκαταλελειμμένους από θεό και ντίλερς αθηναϊκούς δρόμους. Θα χτυπήσει πόρτες, θα παρακαλέσει σχεδόν γονυπετής, θα πάρει τηλέφωνα, θα ζητήσει χάρες από τα «μεγάλα μέσα». Η περιπλάνηση σε μία κάθιδρη no man’s land έχει ξεκινήσει. Το οδοιπορικό ενός απόλυτου loser σπάνια έχει υπάρξει τόσο χαριτωμένο.
Φυσικά και δεν είναι όλα ρόδινα και ανθηρά στην ταινία. Ορισμένες τεχνικές αδυναμίες βάζουν μάτι από χιλιόμετρα. Το βασικό αστείο που κινεί τα νήματα στην πλοκή ίσως και να πλατειάζει ανά στιγμές. Το κυνήγι της καλής ατάκας ενδέχεται και να κουράσει. Όλα τα παραπάνω όμως συγχωρούνται και με το παραπάνω και ορίστε το γιατί, σε αναλυτική απαρίθμηση: α) Γιατί το Τσίου είναι κεφάτο, σπινθηροβόλο, παντελώς ακομπλεξάριστο και χαλαρό, και σου μεταδίδει μία ιδιόρρυθμη αίσθηση ευφορίας, β) Γιατί παίζει με μία γοητευτική αντίθεση, μία ωραία αντίστιξη. Η απόλυτη ακινησία του περιβάλλοντος και η αγωνιώδης κίνηση των πρωταγωνιστών. Τη μέρα που δεν συμβαίνει τίποτα, για κάποιους περιθωριακούς και περίεργους συμβαίνουν πολλά, τρελά και διάφορα, γ) Γιατί είναι μία απόλαυση να ακούς τον Ερρίκο Λίτση να βρίζει και να καταριέται, δ) Γιατί το Τσίου διαθέτει ένα έξυπνο σενάριο που κάνει σχήμα κύκλου, με την ουρά να καταλήγει στο στόμα, ε) Γιατί μπορεί μεν η ατάκα να γίνεται αυτοσκοπός, αλλά η ταινία είναι σε γενικές γραμμές ανθολόγιο ατάκας, στ) Γιατί είναι τέλος πάντων ευχάριστο να βλέπεις μία παρέα να φτιάχνει μία αξιοπρεπέστατη ταινία με πενιχρά μέσα, ζ) Γιατί σήμερα είναι Δεκαπενταύγουστος και όλοι κατά βάθος θα θέλαμε να ζήσουμε μία περιπέτεια αυτή τη μέρα και η) Γιατί παραγωγός την ταινίας ήταν ο αείμνηστος φίλος Κώστας Κορωνίδης, που μας αποχαιρέτησε πολύ νωρίς και άδικα…
