Σκηνοθεσία: Ρότζερ Μίτσελ
Παίζουν: Ρέιτσελ ΜακΆνταμς, Χάρισον Φορντ, Νταϊάν Κίτον, Τζεφ Γκόλντμπλουμ
Διάρκεια: 107΄
Μεταφρασμένος τίτλος: “Πρωινό ξύπνημα”
Η Μπέκι Φούλερ (Ρέιτσελ ΜακΆνταμς) είναι μια νεαρή, ανερχόμενη τηλεοπτική παραγωγός που αναλαμβάνει μια μεγάλη πρόκληση: να ανεβάσει τα νούμερα τηλεθέασης της πρωινής εκπομπής Daybreak. Μια εκπομπή χαλαρού περιεχομένου, σαν απ’ αυτές που έχουμε σιχαθεί στην Ελλάδα, με λίγο μαγειρική, λίγο κουτσομπολιό, λίγες χαζομαρούλες να περνάει η ώρα και συμβουλές για την καταπολέμηση της κυτταρίτιδας. Παρουσιάστρια της εκπομπής η πάλαι ποτέ μις κάτι Κολίν Πεκ (Νταϊάν Κίτον) και μετά από πρωτοβουλία της Μπέκι συμπαρουσιαστής ορίζεται ο σκληροπυρηνικός και σοβαρός πλην γερασμένος δημοσιογράφος Μάικ Πομερόι (Χάρισον Φορντ). Κάτι σαν να βάζεις τον Χατζηνικολάου μετά από δεκαπέντε χρόνια να κάνει πρωινάδικο με την Κορομηλά… Όπως καταλαβαίνετε, το γλυκό δεν δένει, ο Μάικ Πομερόι είναι εκνευριστικά δύστροπος, τα νούμερα πέφτουν και η γλυκιά Μπέκι που ζει και ανασαίνει για τη δουλειά, ξέρει πως για να επιβιώσει στο αδηφάγο ανταγωνιστικό σύστημα, πρέπει να βρει τη λύση. Και κάπου στο ενδιάμεσο να βρει το χρόνο και για λίγο έρωτα, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το τρίπτυχο της ευτυχίας: λεφτά-οικογένεια-Αμερική.
Το «Πρωινό ξύπνημα» έχει όλα αυτά που αηδιάζεις να αγαπάς και λατρεύεις να μισείς. Καταρχήν το καστ είναι πάρα πολύ δυνατό. Ο Χάρισον Φορντ που πριν είκοσι εννιά χρόνια εξολόθρευε ανδροειδή σε μια από τις καλύτερες ταινίες της σύντομης κινηματογραφικής ιστορίας («Blade Runner») την οποία ο ίδιος… αποκήρυξε, αλλάζει λίγο το μοτίβο του περιπετειώδους άντρα και δείχνει ότι σκαμπάζει και από κωμωδία. Η Νταϊάν Κίτον κάνει την ηθοποιία να φαίνεται τόσο εύκολη σαν να βάζεις γάλα σε κορν φλέικς. Κινείται και αφομοιώνεται με αφοπλιστική άνεση. Ο Τζεφ Γκόλντμπλουμ κάνει ένα ευχάριστο πέρασμα, οι δεύτεροι και τρίτοι ρόλοι είναι χαριτωμένοι, αλλά όχι τόσο ώστε να κλέβουν την παράσταση και για τελευταία άφησα την Ρέιτσελ ΜακΆνταμς. Πανέμορφη, το τέλειο κορίτσι από τη διπλανή πόρτα όπως αρέσκονται να λένε, με μπρίο, θετική ενέργεια, ατελείωτη γκάμα από χαριτωμένες γκριμάτσες και γοητευτική αγαρμποσύνη αλά θηλυκός Χιου Γκραντ. Τι άλλο; Ο σκηνοθέτης Ρότζερ Μίτσελ κατέχει τα καλούπια του Χόλιγουντ καλά και ρυθμίζει τις σκηνές στην εντέλεια, συντονίζει τις παραμέτρους, και το σύνολο μοιάζει με ελβετικό ρολόι. Κάποιες ατάκες σπάνε κόκαλα, μερικές σκηνές είναι ξεκαρδιστικές και τα πολλά σιρόπια ευτυχώς λείπουν.
Και τώρα πάμε στο κομμάτι που λατρεύεις να μισείς. Πόσο αποπροσανατολιστικό μπορεί να είναι να παρακολουθείς τα προβλήματα καθημερινών ανθρώπων που κάνουν καθημερινές δουλειές, όπως για παράδειγμα να δουλεύουν στην αμερικανική τηλεόραση και οι οποίοι σ’ ένα μήνα βγάζουν όσο εσύ σ’ ένα χρόνο (κι αυτό αν είσαι τυχερός); Πόσο τρομακτικά ηχούν τα λόγια της μάνας, που συνοψίζουν την αμερικανική παράνοια του καθαρού ανταγωνισμού της ζούγκλας; Αναφερόμενη στην προσπάθεια της κόρης της να πετύχει επαγγελματικά λέει: «Όταν ήσουν οχτώ ήταν χαριτωμένο, στα δεκαοχτώ ήταν πολλά υποσχόμενο, στα είκοσι οχτώ είναι ντροπιαστικό». Επομένως όσοι είστε πάνω από είκοσι οχτώ και δεν έχετε το πακέτο επιτυχίας μπορείτε να κρυφτείτε σε μια σπηλιά και να πεθάνετε από την ντροπή…
Εν κατακλείδι, αν είστε αθεράπευτα ρομαντικός/ή και επιλέγετε μερικές φορές την αφέλεια ως στάση ζωής, το «Πρωινό ξύπνημα» θα σας διασκεδάσει μια χαρά. Αν είστε λίγο κυνικός/ή και σας αρέσει να φιλτράρετε αυτό που βλέπετε, τότε θα θέλετε να πάρετε φόρα και να πηδήξετε στο πανί ουρλιάζοντας. Κι αν είστε κάπου στη μέση, τότε θα γελάτε και θα εκνευρίζεστε ταυτόχρονα. Σχιζοφρένεια…
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”.
Δείτε σχετικά: εδώ.
