Σκηνοθεσία: Ελίνα Ψύκου
Παίζουν: Χρήστος Στέργιογλου, Μαρία Καλλιμάνη, Γιώργος Σουξές, Σύλλας Τζουμέρκας, Θεοδώρα Τζήμου
Διάρκεια: 91’
Ένα αυτοκίνητο καταφθάνει σε ένα ξενοδοχείο στη μέση του πουθενά. Ο οδηγός του ανοίγει το πορτ-μπαγκάζ και ξεπροβάλλει ένας άνδρας που κρυβόταν εκεί. Είναι ο τηλεοπτικός αστέρας, Αντώνης Παρασκευάς. Έχει αποφασίσει να «εξαφανίσει» τον εαυτό του, έχει τους λόγους του. Το ξενοδοχείο είναι ολότελα άδειο, δεν υπάρχουν πελάτες, ούτε υπάλληλοι. Βρισκόμαστε σε off season εποχή και όχι μόνο για το ξενοδοχείο. Ο Αντώνης Παρασκευάς βρίσκεται κι αυτός σε off season εποχή. Δεν ζει πλέον στην αίγλη του παρελθόντος. Χαίρει ακόμη της καθολικής εκτίμησης ολόκληρου του lifestyle, αλλά δεν είναι στο απόγειο του. Διαβλέπει την πτώση και την παρακμή. Πολύ σύντομα θα αντικατασταθεί, θα αναγκαστεί να αποχωρήσει από το προσκήνιο. Θα παραχωρήσει τη θέση του σε κάποιο νέο και φρέσκο μουτράκι, διότι σιγά σιγά ο δικός του κύκλος κλείνει. Είναι μόνος, είναι κουρασμένος, χάνει σταδιακά επαφή με τον κόσμο, τον ίδιο κόσμο στον οποίο μέχρι πρότινος ήταν βασιλιάς. Ο Αντώνης Παρασκευάς πασχίζει μανιασμένα και πιεστικά να αποφύγει το τέλος, γι’ αυτό και θα κατασκευάσει μία ψεύτικη νέα αρχή. Δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το αναπόφευκτο, οπότε θα τραβήξει το σχέδιο του ως τα άκρα. Δεν υπάρχει πλέον γυρισμός, επομένως η επιστροφή του μπορεί να είναι μόνο αιώνια. Ατέρμονη και επαναλαμβανόμενη, ακριβώς γιατί είναι ανέφικτη.
Η Ελίνα Ψύκου, στην πρώτη μεγάλου μήκους σκηνοθετική της απόπειρα, αντλεί χαλαρή έμπνευση από την αληθινή ιστορία ενός Βραζιλιάνου τηλεπαρουσιαστή που έστηνε δολοφονίες ηλικιωμένων για να ανεβάσει τα νούμερα τηλεθέασης της εκπομπής του και φτιάχνει μία δική της «ελληνική» βερσιόν. Ο Αντώνης Παρασκευάς είναι μία περσόνα που ζει σε μία γυάλα αλαζονείας και ματαιοδοξίας, σε καμία όμως στιγμή δεν μας γίνεται αντιπαθής. Είναι κι ο ίδιος έρμαιο και θύμα του περιβάλλοντος που τον ανέθρεψε και τον απογείωσε. Βιώνει τις συνέπειες από την ανάποδη και δεν αντέχει να τις αποδεχτεί. Δεν είναι πια όλα τα μάτια στραμμένα πάνω του, αυτός αντιθέτως έχει το βλέμμα καρφωμένο στο γυαλί για να δει αν περνάει ακόμη η μπογιά του. Αποσύρεται και απομονώνεται ολοκληρωτικά. Χάνει σαρωτικά τον εαυτό του για να ξαναβρεί την ουσία της ύπαρξής του, τη βάση στην οποία έχτισε τον μύθο του. Το απόλυτο κενό. Αναμενόμενα και εύλογα, βυθίζεται σε ένα βαθιά προσωπικό χάος. Αρχίζει να πλησιάζει επικίνδυνα την απόλυτη κατάρρευση. Αυτή δεν θα αργήσει να έρθει και μάλιστα με τρόπο απρόβλεπτο και εκκωφαντικό.
Η Ψύκου απεικονίζει την άγρια κατηφόρα του χαρακτήρα της ευρηματικά και τολμηρά. Αρχικά, με καλοδεχούμενες δόσεις παράδοξου χιούμορ και με μία ισχυρή αίσθηση του παραλόγου που καβαλά την «πραγματικότητα». Έπειτα, το τοπίο και το ύφος σκοτεινιάζουν και στρώνουν τον δρόμο για μία ελεύθερη πτώση και συντριβή. «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» χτίζει και εκπέμπει μία παραβολή για την κοινωνία και τη χώρα, η οποία είναι μεν σαφής (αν όχι και προφανής), αλλά δεν καταντά βαρετή ή διδακτική. Είναι εκεί και δηλώνει την παρουσία της με γνώριμες εικόνες παρωδίας, αλλά αυτή η δήλωση γίνεται με στιλ και χάρη και δίχως φωνές ή φανφάρες. Παρεμπιπτόντως, μιλώντας για στιλ, το στιλιζάρισμα της ταινίας είναι συνεχές και εμφανές, δεν μοιάζει όμως άσκοπο ή εκβιαστικό. Παραπέμπει σε ένα σημασιολογικό κώδικα και μετατρέπεται σε εκφραστικό μέσο. Γίνεται κομμάτι μιας φόρμας που πείθει και λειτουργεί.
Εξίσου βαρυσήμαντο κομμάτι της ταινίας πάντως -αν όχι και το πλέον βαρυσήμαντο- είναι και ο πρωταγωνιστής της ή ορθότερα, η σκηνοθετική αξιοποίησή του. Ο Χρήστος Στέργιογλου μιλά, τραγουδά, κοιτάει στο κενό, μαγειρεύει (όσοι δείτε την ταινία, θα καταλάβετε…), στέκεται και περπατά με τρόπο που δεν σου αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια αντίδρασης. Ερμηνεύει ισοπεδωτικά, καθιστώντας την περσόνα του Αντώνη Παρασκευά σχεδόν πρόσωπο υπαρκτό και χειροπιαστό, ευθυνόμενος σε πολύ μεγάλο βαθμό για τη συμπάθεια που καταλήγουμε να του τρέφουμε. Ο Αντώνης Παρασκευάς γλιστρά μεν στον κόσμο της παράνοιας, φτάνει δε σε μία εξαιρετικά λογική διαπίστωση. Όταν ο δρόμος γίνεται μονόδρομος, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα επιστροφής. Τότε, η απουσία είναι μόνη δυνατή μορφή παρουσίας.
