Δεν υπάρχει τίποτα πιο ευγενές από το να χαρίζεις φωνή σε κάποιον που την έχει στερηθεί. Δεν υπάρχει τίποτα πιο γενναίο από το να προσφέρεις στήριγμα σε κάποιον που τρεκλίζει. Όπως ακριβώς πράττει Η φωνή του Αντώνη που υψώνει ανάχωμα απέναντι στον πόνο και στην κατάρα της αυτολύπησης και ξεπροβάλλει ως μια ιστορία ελπίδας, χωρίς να υποκύπτει στον πειρασμό του μελοδράματος. Ένας σκόπελος δύσκολος και πολύ συχνά απροσπέλαστος για ταινίες τεκμηρίωσης που καταπιάνονται με οδυνηρά προσωπικά βιώματα, τον οποίο όμως αποφεύγει με σύνεση και άνεση ο Χρήστος Καπάτος.
Ο Καπάτος παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής τον πατέρα του, Αντώνη, του οποίου οι δραστηριότητες αργοσβήνουν εξαιτίας των αλλεπάλληλων εγκεφαλικών που έχει υποστεί, αλλά το βλέμμα του δεν λοξοδρομεί ούτε προς τον εξωραϊσμό της στεναχώριας ούτε προς ένα μονοκόμματο παιάνα στη δύναμη της θέλησης και στη δίψα για ζωή. Ο Καπάτος, με κομψότητα και σχεδόν εγγενή διακριτικότητα, ανακαλύπτει σπιθαμή προς σπιθαμή μια δύσβατη ανηφόρα την οποία ανεβαίνει τόσο ως παρατηρητής όσο και ως συνοδοιπόρος. Διότι αυτή η φωνή δεν είναι μόνο του Αντώνη, είναι ταυτόχρονα ο ψίθυρος και η κραυγή ενός γιου που υπομένει και επιμένει, που παλεύει και ασφυκτιά, που αντέχει και λυγίζει την ίδια στιγμή. Και ψηλαφεί μια καθημερινότητα πηχτή και τραχιά, μέσα από στιγμές που μοιάζουν με ατελείωτα βουνά, μέσα από στιγμές που προσφέρουν ανακούφιση σαν βραδινό καλοκαιρινό αεράκι.
Παράλληλα, η ταινία αποκωδικοποιεί τη σπαρακτική εφευρετικότητα της ανθρώπινης καρδιάς, η οποία παίρνει τα ηνία όταν όλες οι βασικές συμβάσεις επικοινωνίας καταρρέουν, χάνοντας τη μάχη από τη φθορά του σώματος και την απώλεια της γλωσσικής ικανότητας. Μπορεί η αγάπη να μην υπερπηδά όλα τα εμπόδια ή να συντρίβει ανίκητους αντιπάλους, όπως μας μαθαίνουν στα παραμύθια, αλλά σίγουρα έχει τη δύναμη να ξετρυπώσει αθέατες εσοχές του νου, μικρές κρυψώνες τρυφερότητας, όπου ο χρόνος παγώνει, διαστέλλεται και συστέλλεται, μεταμορφώνοντας τη σκληρή πραγματικότητα σε μια χειροπιαστή συνθήκη.
Διότι, κατά βάθος, Η Φωνή του Αντώνη ξεφεύγει από τα στενά όρια μιας οικογενειακής εξομολόγησης και μετατρέπεται σε μίνι οπτικό δοκίμιο για τον χρόνο που γλιστρά δίχως λύπηση καμιά, για τον εναγκαλισμό του μοιραίου, για την αναγκαιότητα να γραπώνεις την ελπίδα όπου τη βρεις διαθέσιμη, για την ιερή σημασία του να αντέχεις ακόμη μια μέρα, για τη ύψιστη κερδισμένη μάχη του να κρατάς την ανθρωπιά σου όσο και όπως αντέχεις. Ένα ντοκιμαντέρ σαν τον καημό που μοιράζεσαι αβίαστα με ένα φίλο, μια φωνή που διαχέεται και ταξιδεύει, με τελικό προορισμό ένα καταφύγιο ελπίδας και αντίστασης απέναντι στη ματαιότητα που μας περιβάλλει από τη στιγμή που πρωτοαντικρίζουμε το φως του κόσμου.
