Η μεγαλύτερη μέρα του κόσμου
Σενάριο – σκηνοθεσία: Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος
Συμμετέχουν: Μάριο Μπανούσι, Δάφνη Δρακοπούλου, Εμμανουήλ Κωνσταντινίδης
Διάρκεια: 16΄
Η πρώτη μικρού μήκους ταινία του σκηνοθέτη είναι ένα φιλμ προσωπικό, βιωματικό, πειραματικό, που δεν επιδέχεται τυπικής κριτικής ακριβώς λόγω της ιδιαίτερης φύσης του. Τον ακούμε σε off αφήγηση να απαγγέλλει ένα γράμμα που δεν στάλθηκε ποτέ, ενώ παρελαύνει μπροστά από τα μάτια μας ένα κολάζ εικόνων από βίντεο, τραβηγμένων σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Αυτές καταγράφουν φυσικά στιγμές από την αθώα παιδική ηλικία, αλλά και πιο πρόσφατες, επικεντρωμένες σε πρόσωπα που αγάπησε, με τη μια ή την άλλη έννοια της αγάπης. Από τις αγαπημένες του γιαγιά και νονά δηλαδή, ως τον έρωτα στον οποίο θα ήθελε να εκμυστηρευτεί όσα εμείς ακούμε και βλέπουμε. Και Η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου ποια είναι, ίσως αναρωτηθείτε. Το διασαφηνίζει στην αρχή της ταινίας του: είναι η μέρα που ξεκάθαρα το φως κερδίζει το σκοτάδι.
Μωβ
Σενάριο – σκηνοθεσία: Τζω Καπράλου
Παίζουν: Κυριακή Λεγάκη – Κριμιτζά, Μαρία Κυρώζη, Μισέλ Βάλεϊ
Διάρκεια: 17΄
Δεν είχαμε ξαναδεί δουλειά της Καπράλου, δηλαδή δεν είχε πέσει στην αντίληψή μας το ντοκιμαντέρ της Lover of Light. Σε εκείνο “πρωταγωνιστούσε” ο λωτός, αλλά κι εδώ τα φυτά έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Βλέπουμε το τέλος μιας συνύπαρξης, ενός άλλοτε παθιασμένου ειδυλλίου ανάμεσα σε δύο κοπέλες, που η συγκατοίκηση έβλαψε αναπανόρθωτα την αγάπη τους. Η ομορφιά των φυτών, όπως διακοσμούσαν το διαμέρισμά τους, έδωσε τη θέση της στη ζούγκλα, στη μη αρμονική συμβίωση, τελικά στον θάνατο σταδιακά των περισσότερων εξ αυτών. Κάπως έτσι, σαν την αδυναμία των λουλουδιών να αναπνεύσουν όλα τον ίδιο λιγοστό αέρα και να βρουν τον χώρο που χρειάζονται, έγινε αδύνατο και να ζήσουν ωραία μαζί τα δυο κορίτσια, άρχισε η μάχη της επιβολής της μιας επί της άλλης. Πάλεψαν, μπλέχτηκαν, το διέλυσαν… Καλοφτιαγμένη ταινία, όμορφη αλλά και πένθιμη, ακριβώς σαν το μωβ…
Theater
Σενάριο – σκηνοθεσία: Αναστασία Λώλα
Παίζουν: Δήμητρα Κολοκυθά, Νεκταρία Κουτσογεωργοπούλου, Σβεν Γκλίτενμπεργκ
Διάρκεια: 13΄
Ντεμπούτο για την Αναστασία Λώλα, σπουδαγμένη στο Αμβούργο. Αναπαριστά με τρόπο που παραπέμπει στον παλιό slapstick, βωβό και χονδροειδώς κωμικό κινηματογράφο τα όσα απρόβλεπτα συνοδεύουν συνήθως μια οποιαδήποτε θεατρική παράσταση ανά τον κόσμο. Ιδιαίτερη γραφή και αισθητική, εμφανώς επηρεασμένη από τη Γερμανία η σκηνοθέτις, που στα 13 λεπτά της δουλειάς της δεν κατορθώνει να μεταδώσει απολύτως επιτυχημένα τα γκαγκ που στήνει…
Στρώνουν τον παράδεισο
Σενάριο – σκηνοθεσία: Αλκαίος Σπύρου
Συμμετέχουν: Μαϊλίντα Σπύρου, Αριστοτέλης Σπύρου, Θαλής Μπάνος
Διάρκεια: 15΄
Παράδεισος η Ομόνοια ή και γενικότερα η Αθήνα; Aφού ασχολήθηκε με τη ρότα ενός φορτηγού πλοίου στη Βαλτική στο προηγούμενο δημιούργημά του (Ανίνα), τώρα στη δεύτερη ταινία του, ένα ιδιότυπης προσέγγισης ντοκιμαντέρ, ο Αλκαίος Σπύρου χωράει την αγάπη για την πόλη που φιλοξένησε επί 30 χρόνια τους γονείς του, αλλά και τη στεναχώρια για όσα δεν τους πρόσφερε ή και όσα τους αφαίρεσε με την υποτιθέμενη ανάπλασή της. Το μεταναστευτικό (Βορειοηπειρώτης μπαμπάς, Αλβανή μητέρα ήρθαν με το παιδί τους, τον σκηνοθέτη δηλαδή, τότε στην Ελλάδα), καθώς και το οικολογικό-περιβαλλοντικό, με την αλλοίωση της παραδοσιακής αστικής φυσιογνωμίας σε γειτονιές της πρωτεύουσας, έχουν θέση στον προβληματισμό του Αλκαίου Σπύρου. Από κοντά, ο πατέρας του, ο Αριστοτέλης, λάτρης του Καβάφη, αποδίδει φόρο τιμής στον μεγάλο ποιητή, καθώς η φαμίλια τους αποχαιρετά την Αθήνα (Αλεξάνδρεια) που ξέρει… και που χάνει.
Πακιστανός
Σενάριο – σκηνοθεσία: Χρίστος Ζένιου
Παίζουν: Κρίστοφερ Γκρέκο, Πανάγια Αργυρίδου
Διάρκεια: 14΄
Στην πρώτη ταινία του, ο Κύπριος σκηνοθέτης προβάλλει εμφανώς καλοδεχούμενες ιδέες. Έχει ως πρωταγωνιστή της ιστορίας έναν νεκροθάφτη που βλέπει τους (νεκρούς) ανθρώπους ως εμπόρευμα, ενώ παράλληλα διακατέχεται από τη συνήθη απέχθεια των βολεμένων απέναντι στους ξένους φτωχοδιαβόλους. Μπορεί ένας τέτοιος τύπος να αλλάξει στάση από ένα και μόνο περιστατικό που θα του τύχει; Να δεχτούμε την καλόπιστη και αισιόδοξη θέση του δημιουργού του φιλμ ότι μπορεί, παρότι στον Πακιστανό του Χρίστου Ζένιου αυτή η μεταβολή μοιάζει πολύ εύκολη για να γίνει πιστευτή; Όταν μάλιστα για να συμβεί αυτό θα χρειαστεί το “κοράκι” να έχει την έμπνευση να ψάξει για τον νεκρό και την προέλευσή του όπως κάνει κανείς για τα χαμένα… σκυλιά; Μακάρι η επαφή με την οδύνη του άλλου να συντελεί στην έμπρακτη αλλαγή στάσης…
Mira
Σενάριο – σκηνοθεσία: Ορφέας Περετζής
Παίζουν: Νίκη Αυγουστίνου, Ζακ Σιμχά, Μιχάλης Συριόπουλος
Διάρκεια: 14΄
Από το Iodine – Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου ως το Mira, ο Ορφέας Περετζής διανύει μεγάλη απόσταση. Εν έτει 2024, μας μεταφέρει στο περιβάλλον ενός νοσοκομείου, μπλέκοντας την κλινική ψυχρότητα του χώρου με την ομορφιά της πρωταγωνίστριας της ιστορίας του. Ομορφιά που δένει με μιαν απρόσμενη και ευρηματική ραπ ποίηση, όπως εκείνη τη σκαρφίζεται στα διαλείμματα της δουλειάς της. Δίπλα στο αντισυμβατικό “νοσοκομειακό ραπ”, ωστόσο, στέκονται καθόλου λειτουργικές συμβατικές παρεμβολές, σαν τον αέναο μύθο των κακών φωτογράφων που εκμεταλλεύονται τα αθώα κορίτσια/μοντέλα τους. Πιο πειστικές είναι οι λιγοστές στιγμές που παρακολουθεί με την κάμερά του τον, καταπνιγμένο από την προσδοκία για κάτι “μεγαλύτερο”, έρωτα της κοπέλας για τον “φίλο” της στη δουλειά, τις ματιές εκείνες που δεν χρήζουν περαιτέρω ανάγνωσης. Είναι μόνο ματιές κρυφής επιθυμίας…
