O Σόκρατες είναι ένα 15χρονο παιδί που ζει στις παραλιακές φτωχογειτονιές του Σάο Πάουλο με τη μητέρα του. Όταν εκείνη πεθαίνει, ο σκληροτράχηλος πλην ευαίσθητος έφηβος είναι αναγκασμένος να αναζητήσει τα προς το ζην με ίδια μέσα, ενώ παράλληλα καλείται να διαχειριστεί το βαρύ φορτίο του πένθους.
Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του νεαρού Άλεξ Μοράτο είναι μία ταινία απλή, χωρίς περίτεχνες δραματουργικές περιπτύξεις. Διαθέτει μία συναρπαστική αφέλεια στον τρόπο με τον οποίο αφηγείται το δράμα του πρωταγωνιστή της, ο οποίος δεν λείπει από κανένα πλάνο. Βέβαια, η αφέλεια και ο όλος καλώς νοούμενος ερασιτεχνισμός δεν λειτουργούν, τελικά, σε βάρος του φιλμ.
Αντίθετα, ξεκλειδώνουν δυναμικές που δεν θα μπορούσαν να φανούν υπό τον μανδύα μίας πιο περφεξιονιστικής απόπειρας. Ο Σόκρατες στοχεύει απευθείας στην ψυχή του θεατή και φτάνει εκεί άμεσα και γρήγορα, χάρη στο πάθος του δημιουργού του και τα μεγάλα υπερεκφραστικά μάτια του πρωταγωνιστή του.
Ο 29χρονος Βραζιλιανοαμερικανός κινηματογραφεί με πάθος, έχοντας κάνει μία ενδελεχή έρευνα σχετικά με την μικροκοινωνία την οποία τοποθετεί στο κέντρο της ταινίας του. Κυρίαρχη είναι η συνεχής αίσθηση αδιεξόδου που βιώνει ο βασικός ήρωας. Αναζητά τη διαφυγή σε κάθε πιθανό επίπεδο, θεσμικό και προσωπικό, γνωρίζοντας συνεχείς απογοητεύσεις και ματαιώσεις των όποιων ελπίδων του. Παράλληλα, ο Σόκρατες είναι και ένα βαριά καταπιεσμένο παιδί: είναι ομοφυλόφιλος σε μία κοινωνία που είναι αλλεργική σε ο, τι δεν είναι μέρος της εξαντλητικής κανονικότητας.
Με το χαμό της μητέρας του, ο Σόκρατες έχασε και τον μόνο άνθρωπο που μπορούσε να τον δεχθεί όπως είναι. Η αίσθηση της απώλειας είναι η αληθινή κινητήριος δύναμη του φιλμ και συνάμα ένα κινηματογραφικό στοίχημα που κερδίζεται πλήρως. Η μητέρα δεν υπάρχει στο φιλμ, όταν αρχίζει η ταινία είναι ήδη νεκρή, και όμως με έναν τρόπο είναι η απούσα, μα τα πάντα πληρούσα πρωταγωνίστρια.
Πρόκειται για ένα φιλμ που κουβαλά έναν συναισθηματικό χείμαρρο, κοιτά με στοργή τον κεντρικό του χαρακτήρα και αγκαλιάζει όλα τα αντιφατικά συναισθήματα που φωλιάζουν στην ψυχή του στις δύσκολες ώρες που περνά. Στο συμπαγές τείχος των αδιεξόδων του Σόκρατες τελικά ο Μοράτο αφήνει μία χαραμάδα ελπίδας την οποία γεννά η ίδια η νεότητα του ήρωα και ενδυναμώνει η σκέψη της μητέρας του. Δανειζόμενος αρκετά από Moonlight έως και τα 400 χτυπήματα, ο Σόκρατες έρχεται να κάτσει σιμά σε εκείνα τα κινηματογραφικά παιδιά που αναζητούσαν μία αχτίδα φωτός σ’ ένα εξωφρενικά συμπαγές σκοτάδι.
