41ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ
Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου
Δεσμοί
Ακόμα κι ένας μεγάλος έρωτας, ακόμα και η σπουδαιότερη δουλειά ή διάκριση μπορούν να υποταχθούν σε κάτι μεγαλύτερο. Αυτό το μεγαλύτερο μπορεί κανείς να το βαφτίσει “Δεσμοί”, όπως κάνει εδώ ο σκηνοθέτης, ή και “Νόστος”. Γιατί ακριβώς οι στενοί οικογενειακοί δεσμοί, εξ αίματος ή από τις διαχρονικές μεγάλες φιλίες, συνδυάζονται με τον άλλο μεγάλο δεσμό, της γλώσσας και συνθέτουν αυτό το ακατανίκητο που αποκαλείται νοσταλγία.
Ζεστή, όταν ασχολείται με ανθρώπινα αισθήματα, ή επιτηδευμένα ψυχρή, όταν προβάλλει τους ιλουστρασιόν χώρους διαβίωσης ή εργασίας, η φωτογραφία παίζει σημαντικό ρόλο στο φιλμ, που είναι ορθάνοιχτο στο μέσο θεατή. “Home is where the heart is” λένε, αλλά και η καρδιά διχάζεται! Λίγο φολκλόρ το μπαγλαμαδάκι, αλλά ΟΚ…
Η γυναίκα στο δωμάτιο
Τολμηρό να επιδιώκεις να οπτικοποιήσεις Στίβεν Κινγκ, ακόμα τολμηρότερο να αναφέρεσαι όχι μόνο δια της εικόνας, αλλά και δια του λόγου στον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και στην “Έβδομη σφραγίδα” του. Μπορεί εδώ το σκάκι να αντικαθίσταται από το τάβλι και ο θάνατος από τα κατάμαυρα να ντύνεται στα κατάλευκα, ώστε να δηλώσει ότι σε περιπτώσεις χρήζουσες ευθανασία είναι φίλος και όχι εχθρός, αλλά όλο το θέμα σηκώνει όπως πάντα πολύ κουβέντα. Παρά το ενδιαφέρον ασπρόμαυρο που επιλέγεται, το κεντρικό κομμάτι της ταινίας (του εφιάλτη) δεν λειτουργεί καλά…
The sound
Έχοντας διδαχθεί εξαιρετικά απ’ ότι φαίνεται το σινεμά του φανταστικού, ο Άντονι Πέτρου γυρίζει ένα φιλμ πάνω στην τρέλα, στην ξαφνική εισβολή της στον τέλειο (όπως νομίζουμε ως εκείνη τη στιγμή) κόσμο μας. Φέτος είχαμε το έξοχο θρίλερ “A quiet place”, όπου ο ήχος κυριολεκτικά σκότωνε, το ίδιο συμβαίνει κι εδώ. Ήχος που μπορεί να βρίσκεται μέσα μας, να ηχεί μόνο στ’ αυτιά μας.
Ο σκηνοθέτης φέρνει σε κόντρα την ιδανική οικογένεια στο ιδανικό μέρος με την εμφάνιση της νοητικής αρρώστιας και καταλήγει ότι δεν μπορούμε να νικήσουμε τους δαίμονές μας και ότι συχνά ούτε εκείνοι που μας αγαπούν αληθινά είναι σε θέση να τους κατανοήσουν, να τους πολεμήσουν μαζί μας. Υποδειγματικό μοντάζ, φωτογραφία, ερμηνείες, όλα σε υψηλό βαθμό!
Ο ήχος του Βλαδιβοστόκ
Ο «Κυρίαρχος της Ανατολής», το Βλαδιβοστόκ στην ακτή του Ειρηνικού Ωκεανού, ανακαλύπτεται εκ νέου μέσω των «δικών του» ήχων και μεταμορφώνεται σε μουσική πόλη. Συμμετέχουν οι βιομηχανικοί της ήχοι, οι μηχανές των πολεμικών πλοίων και αεροπλάνων, ο κρότος των μετάλλων ναυτικού πυροβολικού, τα υπόγεια ρεύματα της ιαπωνικής θάλασσας στους μείον 20 βαθμούς Κελσίου, ο βρυχηθμός της σιβηρικής τίγρης και 350 μουσικοί”: αυτά γράφει το δελτίο τύπου, αυτά και θέλει να προσφέρει το ηχητικό – οπτικό αυτό περίπου 5λεπτο ντοκιμαντέρ, εντυπωσιακό σαν βίντεο-κλιπ…
Calling
Ένας βιασμός. Μια προηγηθείσα σεξουαλική παρενόχληση. Ο σταθερός ρατσισμός του ισχυρού προς τον πιο αδύναμο. Η δύσκολη οικογενειακή κατάσταση, που ήδη απαιτεί δύναμη καρδιάς. Τα όσα έπονται μιας αποτρόπαιης πράξης στον ψυχισμό του θύματος. Η Αθανασιάδου σκηνοθετεί μέσω κυρίως των σιωπών, για να κραυγάσει ενάντια στη βία κατά των γυναικών, αλλά και να τονίσει πόσα guts χρειάζονται για να γίνει… ένα τηλεφώνημα. Σωστός χειρισμός του θέματος, χωρίς φανφάρες.
Όλα για όλα: Έτσι ρισκάρει ο ήρωας του φιλμ, όπως άλλωστε και ο αντιήρωας. Το δίπολο καλού – κακού είναι ξεκάθαρο, με τον πρώτο να τα παίζει “όλα για όλα” σε ένδειξη ύψιστης αλληλεγγύης στον φίλο του, να μην υπακούει σε καμιά λογική και να ρισκάρει το τομάρι του.
Με το σινεμά του Γιάννη Οικονομίδη να δίνει το “παρών” κυριολεκτικά (αφού εμφανίζεται σε τρίτο ρόλο ο ίδιος ο σκηνοθέτης), παρακολουθούμε μια ιστορία γιακούζα αλά ελληνικά. Όπου ακόμα και τα ρεμάλια έχουν κώδικες τιμής και όπου τα σκυλιά έχουν ελπίδα εκδίκησης από εκείνον που τα κακοποίησε…
