41ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ
Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου
3-0 στο 89′
Ταινία για το εφήμερο των σχέσεων, για το άπιαστο της ευτυχίας, για την απιστία και τον έρωτα, για τη θερμότητα των σωμάτων και την παγωνιά των κτισμάτων. Ταινία για να δει κανείς μια μάλλον βλάσφημη εκδοχή των “Παιδιών του Πειραιά”, για να κατανοήσει πώς μια ζεστή παθιάρικη βραδιά μπορεί να μετεξελιχθεί σε μια κρύα ημέρα προσγείωσης από τα σύννεφα. Το 3-0 στο 89′ είναι το σκορ που αποτελειώνει κάθε ηττημένο, σε ένα φιλμ με ατοπήματα στην οικονομία χρόνου και ιδιαίτερο casting, που αναδεικνύει μια καλή ερμηνεία γυναικείου ρόλου (όχι όμως και ανδρικού).
Natron
Οι Απαρτιάν και Αβραμίδου σκηνοθετούν ένα οικολογικό animation, που καταπιάνεται με το βιασμό του φυσικού περιβάλλοντος και την αναμενόμενη εκδίκηση της φύσης, ώστε να αποκατασταθεί η ισορροπία στο οικοσύστημα. Για το σκοπό αυτό, οι δύο σκηνοθέτες στήνουν τα δικά τους “Πουλιά”, με τα pink flamingos να επαναστατούν κόντρα στην ανθρώπινη ανοησία. Λίαν ενδιαφέρον.
Το τηλεφώνημα
Αλληγορία για την Ελλάδα, που παρακολουθεί απαθής το λαό της να πεθαίνει, από ασιτία, αδιαφορία, έλλειψη χρημάτων. Ιστορία μιας διετίας που αργά ή γρήγορα θα έφερνε το τέλος του ανθρώπου της διπλανής πόρτας, αν δεν έφερε ήδη το δικό μας: Αυτά είναι τα “θέλω” του Ανδρέα Μαριανού, αυτά επιθυμεί να καταθέσει με τούτο το φιλμ, που ευτυχεί να έχει την καλή ερμηνεία της Αγάπης Μανουρά πλάι στην ανεκδιήγητη του έτερου γυναικείου ρόλου, αλλά και χωλαίνει επώδυνα στη σκηνοθετική πραγμάτωση.
Κιόκου, πριν έρθει το καλοκαίρι: Το να ετοιμάζεις μια μεγάλου μήκους και έτσι να σου προκύπτει εν είδει trailer -ή στην περίπτωσή μας prequel– και μια μικρού μήκους δεν είναι από μόνο του κακό. Ούτε το να γυρίζεις με μια φτηνή ξεχασμένη στο χρόνο βιντεοκάμερα! Δεν είναι κακό επίσης να αναπολείς νοσταλγικά μέσα από το έργο σου τα χρόνια που πέρασαν, ειδικά εκείνα της όμορφης εφηβείας. Δεν είναι, τέλος, κακό, να είσαι αυτοδίδακτος, μάλιστα δεν λείπουν “παιδιά-θαύματα” του χώρου, που προέκυψαν έτσι. Όλα αυτά, όμως, προϋποθέτουν, να κάνεις πράγματι σινεμά. Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως εριμμένοι…
Beyond Good & Evil or (The Exuberantly Painful Process of Teething)
Με αφορμή μια ιστορία για βαμπίρ, που δεν έχει πάντως ούτε μία σχετική σκηνή, ο σκηνοθέτης βάζει στ’ αλήθεια στο τραπέζι το θέμα της ενηλικίωσης. Της κατανόησης ότι από εδώ και στο εξής πρέπει να σκέφτεσαι πολλαπλά πριν πράξεις, μια που θα έχεις πια την απόλυτη ευθύνη των λόγων και κυρίως των έργων σου. Στο μπαρ, όπου τοποθετείται ο πυρήνας της δράσης, συνυπάρχουν δάσκαλος και μαθητής.
Ο πρώτος, ο μέντορας αν θέλετε, προσπαθεί να δώσει φιλοσοφικές απαντήσεις στα φιλοσοφικά ερωτήματα του δεύτερου. Ο δεύτερος αμφιταλαντεύεται, αμφιβάλλει, αλλά σύντομα καλείται να συνέλθει και να πάψει να αυτοκαταστρέφεται. Και ίσως φτάνουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο και στο πικρό απόφθεγμα: “Ο θάνατός σου… η ζωή μου”. Έξυπνο, με ικανές χιουμοριστικές αποχρώσεις το σενάριο…
37 μέρες
Μέσα από την επίφαση του κωμικού, η Νικολέττα Λεούση της βραβευμένης παλιότερα “Γεννήτριας” αφηγείται μια ιστορία του σύγχρονου ελληνικού δράματος. Δίπλα στην απεργία πείνας και την πολύ σκληρότερη απεργία δίψας, μας συστήνει την… απεργία γέννας, ως έσχατο μέσο άμυνας της εργαζόμενης απέναντι στο αφεντικό.
Παίζοντας με το παράλογο της άρνησης μιας νεαρής κοπέλας να φέρει στον κόσμο το παιδί της, γιατί πρόκειται να της κοστίσει τη δουλειά της, η σκηνοθέτιδα κρατά υπό έλεγχο ένα δύσκολο εγχείρημα. Πολύ καλή η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Έλλης Τρίγγου, απολαυστικό το αστραπιαίο πέρασμα του Αργύρη Μπακιρτζή.
Ο αδελφός μου
Η επιστροφή του Θοδωρή Παπαδουλάκη στη μικρού μήκους και στο Φεστιβάλ Δράμας γίνεται με ένα σύντομο φιλμ κοινωνικής ευαισθησίας. Πυρήνας είναι το σύνηθες φαινόμενο της κατάληψης πεζοδρομίων από τραπεζάκια, αλλά και διαβάσεων αναπήρων από αυτοκίνητα.
Η αδιαφορία απέναντι στο άτομο με ειδικές ανάγκες, κριτικάρεται μέσα από μια ιστορία, που είναι ιδιαίτερα έξυπνη στον αρχικό σχεδιασμό της, καθώς ξεκινά με μια έκρηξη βίας, που βλέποντάς την άπαντες σχολιάζουμε τα μύρια όσα σε βάρος του “καταστροφέα περιουσιών”. Όμως, σύμφωνα και με τη γνωστή τετριμμένη ατάκα “Τα φαινόμενα απατούν”.
Thin green line
Το κυπριακό σινεμά εμφανίζεται σταθερά στα ελληνικά φεστιβάλ, συχνά μάλιστα με επιτυχίες (πιο πρόσφατη η βράβευση για τον Άδωνι Φλωρίδη με τη “Ρόζμαρι”). Το φιλμ του Μάριου Ψαρά θέλει να είναι ένα δημιουργικό ντοκιμαντέρ, πάνω στον έρωτα και τα εμπόδια που καλείται να διαβεί. Εμπόδια τεράστια σαν αυτό της κυπριακής διχοτόμησης (“Λεπτή πράσινη γραμμή”), που εδώ και καμιά 15αριά χρόνια κάπως ξεπερνιούνται, αλλά τότε ορθώνονται άλλα εξίσου μεγάλα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη γλώσσα, τη θρησκεία, το φύλο. Πραγματικές οι τρεις ιστορίες που ακούμε (γιατί αυτό που βλέπουμε είναι μόνο καρτποσταλικά πλάνα, συνήθως σε αργή κίνηση), πάθους άνδρα με άνδρα, γυναίκας με άνδρα και γυναίκας με γυναίκα. Οπτικό αποτέλεσμα, όμως;
Shapes of mine
Τοποθετημένη σε ένα (όχι απίθανα μακρινό;) μέλλον, η ταινία μιλά για την ανία της ερωτικής επιθυμίας, που σε κάνει να επιζητάς διαρκώς διαφορετικό παρτενέρ. Μιλά ακόμα για την τεχνολογία, που διευκολύνει στα πάντα: είναι απλά μια εφαρμογή στο κινητό! Αυτό είναι το υπέρτατο όπλο για τον καθένα μας, ώστε να πιστεύει ότι του επιτρέπονται όλα, πως είναι σε θέση να τον υπηρετούν οι πάντες. Όλοι έχουμε τον νάρκισσο μέσα μας, ας μην του δίνουμε τόσο χώρο όμως! Καλοφτιαγμένο, πλην ελαφρώς ανεκδοτολογικό…
Πέρα από τ’ αστέρια
Όμορφη και ρομαντική ταινία της Κύπριας Στελάνας Κληρή, που ρωτά ευθέως αν μπροστά στις αναποδιές και στη μοναξιά της ζωής είναι σωστό να τα παρατάμε όλα και να δραπετεύουμε προς κάτι μακρινό ή αντίθετα οφείλουμε να μένουμε και να πιανόμαστε απ’ ό,τι έχουμε. Ίσως η ίδια η ζωή βέβαια απαντά σε τέτοια ερωτήματα. Από τη μία το όνειρο, που σημαίνει και φευγιό από την πραγματικότητα, από την άλλη η ελπίδα για τα καλά που βρίσκονται δίπλα μας. Μάλλον αχρείαστο το εύρημα με την επερχόμενη εγκυμοσύνη…
Tropical dreams
Πορτρέτο δύο φιλενάδων, που βιώνουν τις δυσκολίες υλοποίησης των ονείρων τους και καταλήγουν στις αγγελίες εύρεσης εργασίας είναι αυτό το φιλμ της Βαγγελιώς Σουμέλη. Τα τροπικά όνειρα είναι σαγηνευτικά, αλλά σπάνια έχουν σχέση με την αλήθεια και εκεί στους τροπικούς “Τα χρυσόψαρα εύκολα γίνονται πιράνχα” ακούμε να λέγεται! Η μια κοπέλα είχε όνειρο να γίνει γιατρός, η φίλη της μάλλον μαγείρισσα, ενώ η γριούλα που φροντίζει ήθελε να επισκεφθεί τους καταρράκτες του Νιαγάρα.
Όλες καταλήγουν κάπου αλλού, η κεντρική ηρωίδα μάλιστα καταφεύγει σε ψεύτικα σκηνικά για να μη στενοχωρήσει τη φαμίλια της. Η σωτηρία της ψυχής μοιάζει εφικτή μόνο από την απέναντι κατεύθυνση, από την προσγείωση στη γήινη οικονομική αλήθεια. Κηρύσσει τελικά την προσαρμοστικότητα ως αντίδοτο στη μαυρίλα της ζωής. Το φινάλε είναι τελικά -έστω και λίγο- αισιόδοξο ή όχι; Εσύ αποφασίζεις…
Newstria
Ο κόσμος που ζούμε σε λίγο δεν θα μας χωρά. Χρειάζεται να βρεθούν νέοι τόποι. Έτσι, ένας Τιτανικός (η Newstria) ξεκινά για το άγνωστο με βάρκα… τη Χίμαιρα! Καμιά ελπίδα για τη μελλοθάνατη ανθρωπότητα, που θα πνιγεί στα πλούτη, στην υποκρισία, στην υποταγή, στην εξαθλίωση, στην απάθεια, στα πάθη της, αναλόγως της κοινωνικής ομάδας στην οποία ανήκει.
“Και το πλοίο φεύγει”, με εικόνες “φελινικού” γκροτέσκου, αλλά δεν είναι εύκολο να υλοποιηθεί κάτι τόσο φιλόδοξο, όσες κατασκευαστικές αξίες κι αν υπάρχουν. Η “Newstria” πνίγεται αύτανδρη στην υπερβολή της…
