41ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ
Άλλη μια χρονιά βρισκόμαστε στη Δράμα, στο Φεστιβάλ των ελπίδων του ελληνικού κινηματογράφου, μια που – κακά τα ψέματα- η συντριπτική πλειοψηφία των μικρομηκάδων δημιουργών ξεκινά από εδώ την πορεία της στο χώρο. Θα σας ενημερώνουμε καθημερινά για τις εντυπώσεις μας από όσα είδαμε στην οθόνη: 67 ταινίες στο πιάτο σας, λοιπόν, και ξεκινάμε!
Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου
Βασιλεία
Ταινία αγχωτική και ειλικρινής, για την Ελλάδα της κρίσης. Η ελληνική σημαία υφαίνεται σχεδόν πλάι σ’ εκείνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μόνο που ανάμεσά τους βρίσκεται η σημαία της ΕΚΟ. Ελληνικά Καύσιμα Ορυκτέλαια: αυτά χωρίζουν την Ελλάδα του σήμερα από την Ευρώπη, τα καύσιμα. Τα καύσιμα, που κοντεύουν να εκλείψουν! Τελειώνει σιγά – σιγά για την ηρωίδα μας, μια κοπέλα καθημερινή που δεν άντεξε την οικονομική κατάρρευση, η τροφή.
Ψάχνει έτσι σε άδεια ψυγεία για να συμπληρώσει την όποια διατροφή της. Έχει χαθεί επίσης η στέγη, τριγυρνά στους χώρους που της είναι προσβάσιμοι για να βρει τρόπο να περάσει τις νύχτες της. Ακόμα και το πιο αναγκαίο αγαθό, το νερό, το αναζητά για την καθαριότητά της απεγνωσμένα. Ούτε καν η ύπαρξη δουλειάς δεν μπορεί να καλύψει τις ζωτικές της ανάγκες, μια που όλα περνούν μέσα από προφανώς κατασχεμένους λογαριασμούς. Χρέη παντού, η Βασιλεία μας είναι πια στο σκοτάδι…
You should know better
Χιουμοριστική ματιά στο μείζον -ακόμα και το 2017- θέμα των αμβλώσεων. Μέσα από το κωμικό στοιχείο, παρακολουθούμε μια μελέτη της υποκρισίας. Υποκρισίας, που περνά μέσα από έναν νέο, δήθεν, τρόπο ζωής. Βλέπουμε στο ευρηματικό αυτό φιλμάκι πώς τα μαθήματα γιόγκα καθίστανται κατ’ ουσίαν απλά ο εύκολος τόπος συνεύρεσης “ελεύθερων” πνευμάτων και σωμάτων.
Ακόμα τις διατροφικές συνήθειες, που έρχονται να δηλώσουν κι αυτές τάχα μοντέρνα αντίληψη της ζωής μας. Πόσο κενές έχουν καταντήσει οι σχέσεις των δύο φύλων, που στην πραγματικότητα επικοινωνούν μόνο μέσω του σεξ, αλλά και κινδυνεύουν να χωρίσουν εξαιτίας των παρενεργειών (;) του. Αγγλική σπουδαστική παραγωγή, που σ’ αφήνει με ένα… vegan χαμόγελο!
Η φάμπρικα
Από τον καταπράσινο τίτλο, η αναφορά στα πάλαι ποτέ έργα και τις ημέρες του ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι εμφανής. Ο σκηνοθέτης, φτιάχνοντας ένα φωσκολικών αποχρώσεων κοινωνικό νουάρ, επιδιώκει να μιλήσει πρωτίστως για την κατάντια του συνδικαλισμού. Η φάμπρικά του είναι η φάμπρικα του ίδιου του ελληνικού κράτους. Τα πολλά χρήματα είναι στους λίγους, αλλά η “επανάσταση” των πολλών πραγματοποιείται με λάθος τρόπο, με μόνο γνώμονα όχι το κοινό καλό, αλλά το καλό της τσέπης. Έτσι εκφυλίζονται οι θεσμοί.
Η αναρρίχηση στην εξουσία, από την άλλη, έρχεται σχεδόν υποχρεωτικά ως απότοκη αποκήρυξης παλιότερων ιδεών σου. Κι εδώ υπάρχει αναφορά στο σήμερα της πολιτικής, μια που η γραβάτα του “ήρωά” μας είναι κόκκινη, όταν αναλαμβάνει την καρέκλα, για να συνεχίσει μάλλον όσα έκαναν οι προηγούμενοι. Προδοσία υπάρχει, ώστε ο Αλέξανδρος Σικαλιάς αναρωτιέται “Πού να βρούμε σωτηρία έτσι;” και μας αφήνει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη του. Όμως χωλαίνει πολύ κατασκευαστικά, αλλά και στην ερμηνεία του βασικού πρωταγωνιστή του…
Ave Eva
Υποτίθεται πρόκειται για ένα ταξίδι στη δύσκολη παιδική ηλικία, μια ματιά στο θαύμα της γέννησης, αλλά και στο τραύμα της θέασης των γονιών όταν κάνουν σεξ. Μείγμα πραγματικού και φανταστικού, με αδιανότητες ατάκες να εκστομίζονται από παιδικά στόματα, κακούς λύκους να παραφυλάνε και την “κοκκινοσκουφίτσα” να βρίσκει τρόπο να τους τιθασεύσει. Το λογοπαίγνιο των δύο λέξεων με αντεστραμμένα τα γράμματα στον τίτλο, αναφορά μάλλον σε Παναγία, αλλά και Αδάμ και Εύα, για να καταδείξει το διφορούμενο στη φύση της γυναίκας: να πει ναι ή όχι στον “απαγορευμένο καρπό”; Τα παιδιά πώς το αντιλαμβάνονται;
Grief
Οδοιπορικό στη Σικελία, εκεί που οι ονειρεμένες εικόνες της γης και της θάλασσας δένουν αρμονικά με το ηφαίστειο της Αίτνας. Έτσι είναι και οι σχέσεις μάνας και κόρης, ανέκαθεν προβληματικές στην ιστορία μας, που βρίσκουν εδώ πρόσφορο έδαφος για να… εκραγούν, προτού ξαναγαληνέψουν χάρη και στη βοήθεια του πανδαμάτορος οίνου.
Παράλληλα, η σκηνοθέτιδα αγγίζει το θέμα της θλίψης, που πηγάζει από τη μέγιστη των απωλειών, αυτή του συζύγου ή του πατέρα. Το φιλμ παρακολουθεί το “παιχνίδι” των δύο ηρωίδων, που πασχίζουν να την υποτάξουν για να συνεχίσουν τη ζωή τους. Μαύρη γη, μαύρη τέφρα, αλλά “the show must go on”, όπως έλεγαν και οι Queen, δια στόματος Φρέντι Μέρκιουρι. Εξαιρετικές οι δύο πρωταγωνίστριες, Μπαζάκα και Γεωργίου.
Η σιγή των ψαριών όταν πεθαίνουν
Μαύρη κωμωδία, σουρεαλιστική στη βάση της, αλλά και πολύ πικρή στις διδαχές της. Η ύπαρξή μας η ίδια καθορίζεται από τους άλλους, τους γύρω μας. Όταν εκείνοι αποφασίσουν ότι είμαστε πια περιττοί, παύουμε να ζούμε. Η ζωή μας είναι όσο μοναχική και όσο παρεΐστικη την κάνουν οι ανωτέρω βουλές. Δεν έχουν σχεδόν καμιά επίδραση οι πράξεις μας.
Συμπεράσματα σκοτεινά, που προκαλούν βουβή θλίψη, μετά τη θέαση μιας ταινίας, που σε κάνει κατά διαστήματα να γελάς με τη μαυρίλα της, ενώ το Όπου φυσάει ο άνεμος πάω, από τον Κώστα Τουρνά, ακούγεται δις στο φιλμ (θα ταίριαζε και το“All we are is dust in the wind”, που θα έλεγαν και οι Kansas). Και τι στίγμα αφήνουμε στο τέλος; ίσως έναν ήχο σαν αυτόν των ψαριών όταν πεθαίνουν…
Όταν ήμουν στο λύκειο ήμουν ερωτευμένος με την Άννα
Άλλη μια μαύρη κωμωδία (λιγότερο μαύρη από τη “Σιγή των ψαριών” και περισσότερο κωμωδία), με θέμα της αυτήν τη φορά την αδυναμία να βρεις το ταίρι της ζωής σου. Ο κεντρικός χαρακτήρας, ένας… νεκροθάφτης, δεν μπορεί να στεριώσει ευτυχισμένη σχέση με το άλλο φύλο.
Από το λύκειο ως το τώρα, καμιά 15αριά (;) χρόνια αργότερα, όλες οι γυναίκες τον αφήνουν μετέωρο, με το στόμα ανοιχτό, άφωνο. Πού θα βρει παρηγοριά; Κατά κάποιον τρόπο στη δουλειά του! Με τον Χάρη Φραγκούλη να κινδυνεύει να τυποποιηθεί σε ρόλους εραστή που ψάχνει τον ιδανικό ζευγάρωμα ή την αποκατάσταση των ταραγμένων σχέσεών του με το άλλο φύλο, η ταινία λειτουργεί περισσότερο ανεκδοτολογικά.
