Η εκτενής αναφορά μας σε 16 ταινίες από τις 65 του ελληνικού προγράμματος φανέρωσε ξεκάθαρα τις επιλογές μας από το 40ό Φεστιβάλ. Από αυτές τις 16, δεν κρύψαμε την προτίμησή μας στον “Cowboy” του Γιάννη Χαριτίδη, που αγνοήθηκε επιδεικτικά στα βραβεία, σοκάροντας τους πιο πολλούς από τους παρευρισκόμενους στη Δράμα, ενώ η αμέσως επόμενη προτίμησή μας ήταν η “Έλλη” του Μιλτιάδη Χρηστίδη. Ας μην επανέλθουμε και στα υπόλοιπα 14 φιλμ που ήδη γνωρίζετε ότι ξεχωρίσαμε. Αξίζει, ωστόσο, να σταθούμε σε δύο από τις κύριες βραβεύσεις, ταινιών που δεν σας παρουσιάσαμε αναλυτικά..
Όσο κι αν εκτιμούμε απεριόριστα τη σπουδαία Διευθύντρια Φωτογραφίας Κατερίνα Μαραγκουδάκη, που προήδρευσε ή τους σκηνοθέτες Σπύρο Ταραβήρα και Γιάννη Σακαρίδη που συμμετείχαν, θεωρούμε ότι η κατεύθυνση που δίνει η βράβευση δεν είναι η ορθή. Το να θεωρείται καλύτερη ταινία το «Play», θα ήταν θεμιτό και αναμενόμενο… στα Όσκαρ! Αν στόχος είναι η επικράτηση της πιο μεγαλεπήβολης παραγωγής σε βάρος των ανεξάρτητων και μικρών μεγεθών, τότε πάσο. Αν καλύτερη ταινία είναι η πιο εφετζίδικη και χορταστική στον αμφιβληστροειδή μας, όλα καλά. Είναι έτσι;
Ποιο το ακριβές περιεχόμενο του “Play”; Σε τι αποσκοπεί η προσαρμογή σε ελληνικά -πιο αθώα- δεδομένα του “Κουρδιστού Πορτοκαλιού” ή των “Funny games”; Τι θέλει να πει ο σκηνοθέτης, με την αφήγηση off που εστιάζει διαρκώς στο ότι ο εργοδότης στην αρχή στήριξε την ανάγκη των εργαζομένων για ελεύθερο χρόνο, τους τον παρείχε -και μάλιστα άπλετα- και οι… ανεπρόκοποι δες τι έκαναν μ’ αυτόν; Θέλουμε μόνο τον εντυπωσιασμό και τα ωραία κοστούμια (σωστή η διάκριση για τη Σάντυ Καραγιάννη) ή ψάχνουμε κάτι άλλο; Οι απαντήσεις της Επιτροπής δεν συνάδουν με τα δικά μας “πιστεύω”…
Την «Ουρανία» τίμησε το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (βραβείο “ΚΙΝΗΤΡΟ” χρηματικού ποσού ύψους 2.000 Ευρώ), η Επιτροπή του Εθνικού Διαγωνιστικού (βραβείο “ ΜΑΡΚΕΤΑΚΗ” για την καλύτερη γυναικεία σκηνοθεσία, αλλά και -δικαίως- καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για τη Φωτεινή Μπαξεβάνη), καθώς και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κριτικών…
“Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου βραβεύει φέτος μια ταινία που συγκεντρώνει τα εξής χαρακτηριστικά: Αποτελεί ένα σχόλιο πάνω στο αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς στο αναπάντεχο ερωτικό βίωμα και στην επανεύρεση της χαμένης ταυτότητας, ανεξαρτήτως τιμήματος. Διαθέτει εκφραστική και αφηγηματική πυκνότητα, όπως αρμόζει στην αυτόνομη φυσιογνωμία των ταινιών μικρού μήκους. Πρόκειται για την ταινία «Ουρανία» της Δέσποινας Κούρτη”. Αυτό είναι το σκεπτικό βράβευσης της ΠΕΚΚ, που μάλιστα η συγκυρία έφερε να ακουστεί από τα χείλη του γράφοντος στην τελετή λήξης.
Θα αναρωτιούνται πιθανά κάποιοι εξ υμών: “Και γιατί δεν διαβάσαμε κάτι για την “Ουρανία” στα προηγούμενα κείμενά σου;”… Η απάντηση είναι απλή. Διότι, ενώ δεν διαφωνώ καθόλου με το σκεπτικό, βρήκα το σενάριο υπερβολικό. Σενάριο που θέλει ένα κλεφτρόνι, όπως θα αποδειχθεί στο τέλος της ταινίας, να εκμεταλλεύεται μια παχουλή μοναχική γυναίκα και, αφού της χαρίζει στιγμές που για εκείνη είναι μνήμες του τι σημαίνει έρωτας, τελικά -μετά το σεξ σε έρημο ακρογιάλι- φεύγει αδειάζοντας το πορτοφόλι της από τα χρήματα. Το ότι ο συγκεκριμένος τύπος, λοιπόν, λειτουργεί σχεδόν σαν ζιγκολό (!), μια που ουσιαστικά πληρώνεται για την παροχή των ερωτικών του υπηρεσιών, έστω και εν αγνοία της ηρωίδας μας, δεν πείθει. Σύμφωνοι, μυθοπλασία έχουμε, ευελιξία στην πραγμάτωση της ιδέας πρέπει να υπάρχει, αλλά θαρρώ πως στη σφαίρα του πραγματικού, η κλοπή θα είχε τελειώσει το αργότερο την ώρα του απλού ξεμοναχιάσματος στην παραλία. Δεν θα έφτανε πιο μακριά. Αυτό, πάντως, δεν αναιρεί την πρόθεση της Δέσποινας Κούρτη να αφηγηθεί μια ιστορία φρούδας ελπίδας, πρόσκαιρης ηδονής, προσγείωσης στο σκληρό τώρα, αλλά και εκ νέου ανακάλυψης του ξεχασμένου εαυτού…
