Το Another Day of Life των Raúl de la Fuente και Damian Nenow, που προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ των Καννών, στο πλαίσιο των Special Screenings, είναι μια ταινία που χρειάστηκε οχτώ ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του διάσημου Πολωνού δημοσιογράφου Ryszard Kapuscinski. Ο συγκεκριμένος κύριος, λοιπόν είναι ένας λαμπρός, βετεράνος δημοσιογράφος, ιδεαλιστής και φίλος χαμένων σκοπών κι επαναστάσεων. Δουλεύοντας στην Πολωνική Υπηρεσία Τύπου, πείθει το αφεντικό του να τον στείλει στην Αγκόλα, όπου ξεσπάει ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος την παραμονή της ανεξαρτησίας της χώρας, καθώς οι Πορτογάλοι αποικιοκράτες φεύγουν κακήν κακώς.
Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ’70, στην ακμή του Ψυχρού Πολέμου, και οι δύο υπερδυνάμεις κάνουν ότι μπορούν για να βάλουν τη χώρα στη σφαίρα επιρροής τους. Ο Καπουσίνσκι, που όλοι τον φωνάζουν Ρικάρντο, επιχειρεί ένα οδικό ταξίδι, που μοιάζει με αυτοκτονία, στην καρδιά του εμφυλίου πολέμου. Εκεί, γίνεται μάρτυρας για άλλη μια φορά της βρόμικης πραγματικότητας του πολέμου και ανακαλύπτει μια αίσθηση ανικανότητας που ήταν μέχρι τότε άγνωστη σε αυτόν. Η Αγκόλα θα τον αλλάξει για πάντα: ήταν ρεπόρτερ όταν άφησε την Πολωνία, αλλά ήταν συγγραφέας όταν επέστρεψε πίσω…
Αυτή λοιπόν ήταν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία. Γιατί πέτυχε έναν δύσκολο στόχο: να ενημερώσει, να ψυχαγωγήσει και να προκαλέσει ενσυναίσθηση στον θεατή. Ως κατασκευή αποτελεί ένα ιδιαίτερο κράμα. Είναι ταινία κινουμένων σχεδίων. Ένα το κρατούμενο. Υπάρχουν όμως και συνεντεύξεις με επιζήσαντες, που μιλάνε για όσα διαπραγματεύεται η ταινία. Άρα, είναι και ντοκιμαντέρ. Δύο τα κρατούμενα. Είναι και βιογραφία. Είναι και μεταφορά βιβλίου στον κινηματογράφο. Και είναι μια απολύτως συναρπαστική εμπειρία θέασης.
Ιδίως για όσους δεν γνωρίζουν την πρόσφατη ιστορία εκείνης της χώρας, το όλο θέαμα θα φανεί ανατριχιαστικό. Υπάρχει όμως κι άλλη, μεγάλη κατηγορία θεατών, που θα αδιαφορήσει: τι μας νοιάζει τι έγινε στην Αγκόλα το 1975; Εκεί όπου πολέμησαν αντάρτες, που είχαν την υποστήριξη του λαού, απέναντι στην καθεστηκυία τάξη, που είχε την υποστήριξη της CIA. Μέχρι και εισβολή της Νότιας Αφρικής υπήρξε, ένας κανονικός πόλεμος δηλαδή, εμφύλιος, αλλά και με εξωτερικούς εμπλεκόμενους.
Ο Καπουσίνσκι, ατρόμητος, προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά του. Ήταν ο μόνος δημοσιογράφος στον κόσμο που έβλεπε τι γινόταν από πρώτο χέρι. Ήταν μαχόμενος δημοσιογράφος, που υποστήριζε πάντα το δίκιο. Ήταν ένας δημοσιογράφος που υπηρετούσε το λειτούργημά του, αλλά αναγκάστηκε να διαλέξει στο τέλος μία πλευρά. Είναι αδύνατον να μένεις ακίνητος σε ένα κινούμενο τρένο, όπως έλεγε κάποτε και μια ψυχή. Ο Καπουσίνσκι απέκρυψε, λοιπόν, την βοήθεια της Κούβας, που εμφανίστηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή κι άλλαξε τον ρου του εμφυλίου, καθώς ταμάτησε την πολεμική μηχανή της Νότιας Αφρικής που αν κατακτούσε τη χώρα, πιθανώς το Απαρτχάιντ να εξαπλωνόταν σε όλη την Αφρική.
Το κινούμενο σχέδιο είναι σαγηνευτικό, οι συνεντεύξεις είναι εξαιρετικές, υπάρχουν και επίκαιρα από την εποχή εκείνη. Άρτια κατασκευαστικά ταινία, με δυνατά συναισθήματα και υψηλή μεταδοτικότητα σε ό,τι αφορά την ιστορία που ξεδιπλώνει. Η οποία μας σύστησε και μερικούς εξαιρετικά ενδιαφέροντες ανθρώπους που δεν πρέπει να ξεχαστούν. Όπως λέει σε κάποιο σημείο χαρακτηριστικά η ταινία μέσω του Καπουσίνσκι, από τον οποίο ένας ετοιμοθάνατος μαχητής ζητάει να του βγάλει φωτογραφία, κανείς δεν θέλει να ξεχαστεί. Πόσο μάλλον όταν αγωνίζεται για έναν σκοπό που τον ξεπερνάει. Δυστυχώς, ξεχνάμε. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά…
