Το 1987 πέθανε στο Ισραήλ ένας άνθρωπος ονόματι Ερνστ Μπεχίνσκι. Για 23 χρόνια, τούτος ο θάνατος δεν αποτελούσε κάτι το αξιοσημείωτο, ώσπου μέσω μίας κληρονομικής φύσεως ιστορίας, αποκαλύφθηκε το ανήκουστο: ο ίδιος άνθρωπος είχε πεθάνει ξανά το 1969 στην Αυστρία! Προσπαθώντας να ξετυλίξει το περιπεπλεγμένο κουβάρι του ποιος μπορεί να ήταν ο νοσφιστής της ταυτότητας του παππού του, ο Γαΐρ Λεβ φορτώνεται την κάμερα στον ώμο και ξεκινά ένα μακρύ οδοιπορικό, τα ευρήματα του οποίου ήταν πολύ διαφορετικά των αναμενομένων.
Ο Ισραηλινός ντοκιμαντερίστας δίνει ευθύς εξαρχής έναν βαθύτατα προσωπικό τόνο στην αναζήτησή του. Ο θεατής τον ακολουθεί κατά πόδας καθώς αυτός βυθίζεται όλο και περισσότερο το μυστήριο που έχει λάβει χώρα τόσες δεκαετίες νωρίτερα. Οι συναισθηματικές και ψυχικές του μεταπτώσεις βιώνονται σε πρώτο χρόνο ∙ κοινό και δημιουργός είναι ένα σύνολο, διαθέτουν κοινό έκπληκτο βλέμμα μπροστά στις αποκαλύψεις, μοιράζονται τις επιφυλάξεις, τη δυσπιστία, την εκκολαπτόμενη οργή, αλλά και την τελική διάψευση όλων αυτών.
Παίρνοντας αφορμή από μία δυνητική κληρονομική διεκδίκηση, ο Λεβ τάχιστα εγκαταλείπει τούτο το πρόσχημα. Το «Πεθαίνεις Μονάχα Δύο Φορές» είναι μία αναδρομική πλην αγωνιώδης αναζήτηση ταυτότητας, στην οποία συνδυάζονται με φυσικότητα οι συμβάσεις του θρίλερ μυστηρίου και του ντοκιμαντέρ. Οι υποψίες του δημιουργού γύρω από την ταυτότητα του δεύτερου Μπεχίνσκι φανερώνουν μία δικαιολογημένη οργή. Δεν είναι άλλωστε και λίγοι οι αδυσώπητοι ναζιστές που μετά τη συντριβή τους στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έκλεψαν την ταυτότητα άλλων, Εβραίων και μη, προκειμένου να επιβιώσουν στη μεταπολεμική Ευρώπη.
Αυτή είναι τελικά και ο αληθινός πρωταγωνιστής της ιστορίας: μία ήπειρος που φέρει τόσο τεράστιες πληγές στο σώμα της που φαντάζει αδύνατο να κλείσουν ποτέ. Το μίσος που κυριάρχησε, η απάνθρωπη οδύνη που άφησε στο αιματηρό ξέσπασμά του ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, η μπολιασμένη σε όλον τον πληθυσμό έχθρα, τα μίση που παραμένουν ζωντανά μοιάζουν να απαγορεύουν οποιαδήποτε ελπίδα για το μέλλον. Το πέρασμα του ναζισμού από την Ευρώπη σήμαινε και συνολικά το τέλος του πολιτισμού της.
Τούτη εδώ όμως δεν είναι μία ακόμα ιστορία φρίκης εκείνης της περιόδου. Είναι μία απίθανη ιστορία αγάπης, μία προσωπική εξέγερση απέναντι στον όλεθρο, μία σαφής δήλωση περί του ότι ο άνθρωπος δεν έχει γίνει ακόμα κτήνος. Η κλεμμένη ταυτότητα ήταν τελικά γη αποθέωση της αυταπάρνησης, της άνευ ανταλλάγματος προσφοράς. Ήταν το θεμέλιο ενός καταδικασμένου έρωτα που επέζησε μέσα στην καρδιά του ευρωπαϊκού σκοταδισμού.
Μέσα από την εξιστόρηση της αξιοθαύμαστης πορείας του Μπεχίνσκι -αληθούς και ψευδούς- προκύπτει και μια σειρά δευτερευουσών σχέσεων και επαφών, στις οποίες διαβάζει κανείς μια συντριπτική ήττα των στερεοτύπων, έναν θρίαμβο της συγχώρεσης, αλλά και μία ανεξάντλητη πίστη σ’ έναν ανένδοτο αγώνα επιβίωσης. Το φιλμ που δημιούργησε ο Λεβ ζεσταίνει την καρδιά του θεατή δίχως να του κρύβει τη φρίκη, αλλά και την αμηχανία που σημαδεύει τις σχέσεις των κληρονόμων της. Ψάχνοντας μέσα στα συντρίμμια ενός πολιτισμού, μπορεί να βρει κανείς τεράστιες «μικρές» ιστορίες σαν και αυτήν. Ιστορίες που αψηφούν τα σύνορα, τα κάθε λογής εμπόδια, προκειμένου να κρατήσουν άσβεστη τη φλόγα της ανθρωπιάς.
