Άνθρωποι κυνηγούν ελάφια στο δάσος. Κρεμούν το θήραμα τους ανάποδα προκειμένου να στραγγίσει από το αίμα του. Άλλοι, ταριχευτές όντες, αφαιρούν το δέρμα από τα νεκρά ζώα. Στον αντίποδά τους οι εκτροφείς μίας μικρής φάρμας ελαφιών. Ένας αέναος κύκλος που καταργεί την ψευδαίσθηση αρχής και τέλους. Εκεί που η ύλη αναπόδραστα φθείρεται, η ψυχή επιβιώνει, μεταλλάσσεται, εκφεύγει. Η ζωή και ο θάνατος είναι δύο ορατοί σταθμοί στην πορεία της. Αυτή είναι μία ιστορία ανθρώπων, ζώων και πραγμάτων, μία σύζευξη θνητοτήτων και μία διαρκής εξαπάτηση.
Όπως η κάμερα προσπαθεί να αγγίξει ετυμολογία του σκοπού της, να απαθανατίσει τη στιγμή, έτσι ο ταριχευτής πασχίζει να κρατήσει ζωντανό αυτό που έχει αποδημήσει προ πολλού. Αμφότεροι καταφέρνουν μόνο την εξ όψεως διατήρηση. Η στιγμή χάθηκε, το ζώο σκοτώθηκε. Κάθε έμβιο ον οδεύει με βήμα ταχύ προς το τέλος του. Από εκεί και πέρα, ο,τι απομείνει από αυτό δεν παύει παρά να είναι πράγμα. Μία φωτογραφία, μία οπτική αποτύπωση, μία ταριχευμένη μάζα.
Η Άιστε Ζεγκουλίτε, στην πρώτη μεγάλου μήκους δημιουργία της, εμπιστεύεται ιδιαίτερα κάδρα και πλάθει μία απόκοσμη ατμόσφαιρα που παραπέμπει στην ποιητική αύρα του Ρόι Άντερσον ή στο φιλμ της Ίλντιγκο Ενιέντι, “Η Ψυχή και το Σώμα”. Το φιλμ της μοιάζει σαν να ακροβατεί σε κάποια ρωγμή της σύντομης παρουσίας των ανθρώπων -και των ζώων- στον κόσμο. Ειρωνεύεται την ανθρώπινη ανάγκη για εξασφάλιση κάποιας μορφής αθανασίας. Αντιμετωπίζει με παιγνιώδη διάθεση, αλλά ποτέ πλήρως αποδοκιμαστική, την μάταιη επιδίωξη των ανθρώπων να ξεγελάσουν εαυτούς ως προς το σαρωτικό τέλος που καταφτάνει. Σαρκάζει την ανάγκη για επιβολή επί των ζώων, την ανάγει ωστόσο και αυτήν στην ίδια αφετηρία.
Τοποθετεί ένα μακρύ, ακίνητο πλάνο εντός μίας εκκλησίας, στο κατ’ εξοχήν σύμβολο της αδυναμίας του ανθρώπου να έρθει σε ισορροπία με το αναπόδραστο φινάλε του, στην οποία κυριαρχούν τα ταριχευμένα ζώα. Στο βάθος της ιστορίας, ένας διαγωνισμός «καλύτερου βαλσαμωμένου ζώου», μία ακόμα εκδήλωση της ματαιότητας της ανθρώπινης παρουσίας στον κόσμο. Λες και όποιος ανακηρυχθεί νικητής -σε αυτόν τον διαγωνισμό, στις λυσσαλέες ανταγωνιστικές συνθήκες της καθημερινής ζωής επίσης- καταφέρνει να διαφύγει του υπαρξιακού του άγχους.
Η Λιθουανή δημιουργός εμπιστεύεται αργούς ρυθμούς για το φιλμ της, φιλοτεχνώντας ένα σχεδόν υπνωτιστικό (στην πραγματικότητα βαθύτατα καθαρτικό) σύνολο. Πλάθει έναν κόσμο αντιθέσεων, ειρωνειών και υπόκωφης αγωνίας. Τα αγέρωχα ζώα, ως πλάσματα της φύσης, σε αντίθεση με τα βασανισμένα ανθρώπινα όντα, είναι αρμονικά ενταγμένα στο φυσικό σύνολο. Δε φέρουν υπαρξιακά αδιέξοδα, δεν διαταράσσουν την ισορροπία του περιβάλλοντος. Δεν πασχίζουν να κατακυριεύσουν, ούτε χρειάζεται να διεκδικήσουν περισσότερο χώρο από αυτόν που τους αναλογεί. Και όμως, αντί να κοιτούν εκδικητικά την αδυναμία του ανθρώπου να ξεπεράσει τα εγγενή ελαττώματά του, στέκονται στο πλευρό του. Άλλωστε, όλα τα έμψυχα όντα διέπονται από ένα κοινό στοιχείο: την animus animalis.
