Σκηνοθεσία: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Παίζουν: Νίκος Κουρής, Αθηνά Μαξίμου, Κώστας Μαρκόπουλος, Ζωή Ναλμπάντη
Διάρκεια: 112’
Στον Ανδρέα αρέσει να απλώνει τα πόδια μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα. Προτιμά να αγναντεύει από απόσταση ασφαλείας τα όνειρα, καθώς πετούν ψηλά πάνω από το κεφάλι του, παρά να τα κυνηγήσει. Οι φιλοδοξίες του εξαντλούνται στο να αποκτήσει κανονική μηχανή αντί για μηχανάκι και να βάλει εφημερίδες και τσιγάρα στο ψιλικατζίδικο που κληρονόμησε, για να κάνουν παρέα στα γιαούρτια και στα γάλατα. Η Στέλλα, από την άλλη, θέλει να αγγίξει τα αστέρια, παρόλο που βαθιά μέσα της καταλαβαίνει πως θα χρειαστεί πιο ψηλή σκάλα. Λαχταρά να ζήσει το όνειρο, ακόμη κι αν χρειαστεί να προβεί σε ορισμένες εκπτώσεις. Έχει μία και μόνο φιλοδοξία, που πρέπει πάση θυσία να εκπληρώσει. Να γίνει τραγουδίστρια.
Ο Ανδρέας αγαπά τη Στέλλα με τρόπο αδιαπραγμάτευτο και δογματικό. Πιο πολύ από την ίδια λατρεύει το να είναι τρελά ερωτευμένος: να έχει έναν σκοπό και μπούσουλα που καθοδηγούν το μυαλό και την καρδιά. Δεν έχει ανάγκη να εξιδανικεύσει τη Στέλλα για να την αγαπήσει, αφού έχει ούτως ή άλλως εξιδανικεύσει το συναίσθημά του. Όσο για τη Στέλλα, αγαπά κι αυτή τον Ανδρέα, άσχετα αν κάποιες στιγμές τού δείχνει το αντίθετο, γιατί αντανακλά όλα όσα της προκαλούν ασφυξία. Τα λίγα και καλά, τη χωρίς δισταγμούς και δεύτερες σκέψεις ηρεμία και στασιμότητα, τη λιτή και υποτυπώδη ευτυχία.
Ο Ανδρέας και η Στέλλα ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο. Έναν έρωτα που τσαλαβουτά στη λασπουριά, περιπλανιέται σε δρόμους μακρινούς κι αφιλόξενους, τρυπώνει σε θλιβερά καταγώγια, λυτρώνεται μέσα από τον συμβιβασμό. Ναι, ο έρωτας, όπως κάθε άλλο -ή μάλλον πολύ περισσότερο από κάθε άλλο- υψηλό ιδανικό, είναι βαθιά γήινος. Είναι ευάλωτος, τρωτός και φθαρτός, θολώνει το μυαλό των ανθρώπων, μετατρέπει την επιθυμία σε πείσμα, ζει μέσα στην αδυναμία, θρέφεται από τον φόβο της μοναξιάς. Ο έρωτας είναι συνώνυμος με εκείνη την αίσθηση του ακρωτηριασμού που περιγράφει ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο, που μας αφήνει λειψούς και περιπλανώμενους σακάτηδες, καθώς αναζητούμε ένα κομμάτι που έχουμε οι ίδιοι πετσοκόψει από τον εαυτό μας. Γλιστρά σαν άμμος από τα χέρια, αλλά επιμένει σαν σκουριά σε σίδερο. Ο Ανδρέας και η Στέλλα θα μπαρκάρουν σε μία -κατά κυριολεξία μοναδική- περιπέτεια που θα ζήσουν για πρώτη και για τελευταία φορά. Στην πορεία, θα ανακαλύψουν πως οι απαντήσεις (ίσως και να) υπάρχουν, αλλά πάντα θα μας διαφεύγουν.
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος σκηνοθετούσε περίπου όπως ανέπνεε, περπατούσε, έτρωγε και κοιμόταν. Με τη φυσικότητα του αυτονόητου και τη σοβαρότητα της βιολογικής ανάγκης. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, σε καμία άλλη ταινία δεν κατέβαλε ανάλογη επιμέλεια και φροντίδα, δεν επέδειξε ανάλογο πάθος και ζήλο, όσο στο Αυτή η νύχτα μένει. Όπου παίρνει τους δρόμους, τα βουνά και τα λαγκάδια, ακολουθώντας από απόσταση αναπνοής δύο ήρωες που λατρεύει, επιδεικνύοντας την πιο γλυκιά και σκληρή τρυφερότητα. Ο Παναγιωτόπουλος αφήνει τον Ανδρέα και τη Στέλλα χωρίς λουρί και δίχτυ ασφαλείας, σε μία επώδυνη και συναρπαστική διαδρομή ενηλικίωσης. Τους αφήνει να πληγωθούν και να συντριβούν, να γλυκοκοιτάξουν με γουρλωμένα μάτια την άγρια όψη του κόσμου. Ταυτόχρονα, υφαίνει μία περιπαικτική ελεγεία για την ηδονή και τη συντριβή που συνοδεύουν το αίσθημα του ανεκπλήρωτου. Και μας βυθίζει στα σωθικά μιας Ελλάδας που κοχλάζει υπόγεια σε πίστες old school σκυλάδικων, που σέβεται -σε ένα μαγευτικό παράδοξο- την άγραφη τιμή του ξεπουλήματος. Ο Παναγιωτόπουλος φτιάχνει έναν κόσμο οιονεί νεκρό που αργοπεθαίνει με τους δικούς του όρους, έναν κόσμο σκοτεινό και παραμορφωμένο, που ασκεί νοσηρή γοητεία σε κάθε αμύητο που πέφτει στον ιστό του.
Η ιστορία του Ανδρέα και της Στέλλας θα διαγράψει έναν πλήρη κύκλο, επιστρέφοντας στο σημείο αφετηρίας. Ο κύκλος θα κλείσει, αλλά δεν θα γίνει ποτέ λείος ή γυαλισμένος. Οι δυο ερωτευμένοι θα κουβαλούν μέσα τους χαρακιές και πληγές, αλλά και μια άγρια λάμψη στα μάτια, ανάμνηση μιας άλλης ζωής, γεμάτης κίνδυνο και παραζάλη. Και η ιστορία τους θα μείνει για πάντα ζωντανή ως μια ρομαντική κατάθεση ψυχής για όλες τις περιπέτειες που πέθαναν και για όλες τις περιπέτειες που θα πεθάνουν στο μέλλον. Για εκείνες τις λιγοστές και ατελείωτες μέρες και νύχτες που η ζωή έτρεχε με σπασμένα φρένα.
