Σκηνοθεσία: Μπιλ Κόντον
Παίζουν: Ίαν ΜακΚέλεν, Λόρα Λίνεϊ, Μάιλο Πάρκερ
Διάρκεια: 104’
O Σέρλοκ Χολμς, ο δαιμόνιος ντετέκτιβ που έπλασε ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ το 1877 και ο οποίος ανήγαγε την επαγωγική σκέψη και τους λογικούς συλλογισμούς σε μορφές υψηλής και λεπτής τέχνης, γνωρίζει εδώ και αρκετά χρόνια ένα νέο κύμα σουξέ. Αφενός, με τις ταινίες Sherlock Holmes (2009) και Sherlock Holmes: A Game of Shadows (2011) του Γκάι Ρίτσι, με τους Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και Τζουντ Λο στους ρόλους των Σέρλοκ και Γουότσον αντίστοιχα (ενώ και μια τρίτη ταινία είναι στα σκαριά).
Αφετέρου, με τις τρέχουσες τηλεοπτικές σειρές Sherlock (από το 2010) και Elementary (από το 2012), με την πρώτη εκ των δύο να γνωρίζει τεράστια δημοφιλία ιδίως χάρη στην καθηλωτική περσόνα του φοβερού Μπένεντικτ Κάμπερμπατς. Εν μέσω λοιπόν αυτής της μαινόμενης “Sherlockmania”, εύλογα θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί τι καινούργιο έχει να προσφέρει μία ακόμη ταινία, αυτή του βετεράνου σκηνοθέτη Μπιλ Κόντον…
Τον απόλυτο εξανθρωπισμό, είναι η σωστότερη και ακριβέστερη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε. Με πρώτη ύλη το μυθιστόρημα A Slight Trick of the Mind του Μιτς Κάλιν, το Mr. Holmes μας παρουσιάζει ένα υπερήλικα Σέρλοκ, αποσυρμένο στην αγγλική εξοχή, ολίγον δύστροπο και εσωστρεφή, μα κυρίως αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη μάχη της καριέρας του. Το μεγαλύτερο του όπλο, που τον συντρόφευσε πιστά σε όλη του τη διαδρομή έχει πλέον αρχίσει να εξασθενεί επικίνδυνα.
Το μυαλό φθίνει, η μνήμη ατονεί, το παρελθόν φυλλοροεί μπροστά στα μάτια του. Και ο Σέρλοκ, με βλέμμα τρομαγμένο και κινήσεις τρεμάμενες, πασχίζει να θυμηθεί και να καταγράψει, μα πάνω απ’ όλα, να λυτρωθεί. Από το βάρος μιας υπόθεσης που ο εγκέφαλος του επέλεξε να αποσύρει, ρίχνοντας μία μαύρη κηλίδα θολούρας και αμνησίας. Από τη σκόνη της λήθης που απειλεί να σκεπάσει μία διαδρομή γεμάτη θριάμβους και αλάνθαστες επαληθεύσεις.
Ο Κόντον χτίζει με σύνεση, απλότητα και σαφήνεια, ένα τριπλό χρονικό επίπεδο, με δύο ιστορίες να ξετυλίγονται στο παρελθόν και μία να εκτυλίσσεται σε παρόντα χρόνο. Επί της ουσίας, έχουμε να κάνουμε με ένα είδος σινεμά που καταφεύγει στα βασικά και τα στέρεα, αποφεύγοντας πάσης φύσεως φιοριτούρες, αποδεικνύοντας πως το απλό και συνάμα απέριττο είναι ακόμη ικανό να διεγείρει το ενδιαφέρον και να προκαλέσει συγκίνηση. Το Mr. Holmes μιλά από καρδιάς για όλες τις ιστορίες που δεν κλείνουν ποτέ παραμένοντας άλυτες. Για τις πληγές που μπορούν να επουλωθούν σταδιακά και μερικώς, μονάχα αν γίνουν αποδεκτές ως κάτι εξ ορισμού αγιάτρευτο. Για τις εμμονές που αρνούνται να εγκαταλείψουν την ψυχή, ακόμη κι όταν το σώμα έχει πια ρίξει λευκή πετσέτα.
Όλα τα παραπάνω καθίστανται εφικτά μέσα από μια καλοδεχούμενη διαδικασία τρυφερού εναγκαλισμού της αποτυχίας, της αδυναμίας και της φθοράς ως συνθήκες πέρα για πέρα ανθρώπινες και φυσιολογικές. Και φυσικά, μέσα από μια ερμηνεία βαθιά όσο και η δεινότητα του ηθοποιού που την ενσαρκώνει. Ο Ίαν ΜακΚέλεν μοιάζει με υποδειγματικά ραμμένο κουστούμι που δεν πιάνει ποτέ ναφθαλίνη και, πέρα από το ότι εξανθρωπίζει ένα λογοτεχνικό μύθο δίχως να τον υπονομεύει ούτε στο ελάχιστο, σκορπίζει μια τόσο ιδιαίτερη και διαπεραστική μελαγχολία στην οθόνη. Κάτι σαν αισιόδοξη θλίψη, θα έλεγε κανείς ή τέλος πάντων, θα έλεγα εγώ.
