Πρώτη ταινία του θεματικού κύκλου “Γαστρονομικές τελετουργίες” των προβολών του cinedogs.gr στο “Οξυγόνο”
Σκηνοθεσία: Ζαν-Πιερ Ζενέ, Μαρκ Καρό
Παίζουν: Ντομινίκ Πινιόν, Μαρί Λορ Ντουνιάκ, Ζαν Κλοντ Ντρέιφους, Καρίν Βιαρντ
Διάρκεια: 95΄
Έτος: 1991
Κανείς δεν είναι τελείως κακός. Είναι οι συνθήκες που τον κάνουν κακό ή δεν ξέρει ότι κάνει κακό
Η αισιόδοξη ματιά του Λουιζόν
Σε ένα κόσμο κάπως διαφορετικό από τον δικό μας, σ’ ένα ζοφερό σύμπαν όπου η τροφή σπανίζει, τα ποντίκια έχουν εκλείψει, τα κτίρια είναι ετοιμόρροπα και ο ουρανός μονίμως μουντός και κοκκινωπός, οι άνθρωποι χάνουν την ανθρωπιά τους και τρώνε τις σάρκες τους. Κυριολεκτικά. Σε μια οικοδομή που μοιάζει να είναι βγαλμένη από μια παράλληλη και παράξενη δεκαετία του 50, ο κύριος του σπιτιού, ο χασάπης, προσελκύει νέους άντρες για να τους σκοτώσει και να θρέψει τους ενοίκους με το αζημίωτο φυσικά. Κι όμως, μέσα σ’ αυτό το τόσο σκοτεινό σύμπαν που μυρίζει θάνατο, όπου ο άνθρωπος πατάει επί πτωμάτων για να επιβιώσει, μπορεί να υπάρξει μια ελπιδοφόρα παιδικότητα, μια γλυκιά αθωότητα που θα σπινθηρίσει με αξιοπρέπεια.
Πάνω απ’ όλα, όμως, υπάρχει ένας ευφάνταστος κινηματογράφος, ένα ντελίριο εικόνων, ήχων, χρωμάτων κι ευρηματικότητας. Ο Ζαν-Πιερ Ζενέ συνεργάζεται με τον Μαρκ Καρό για πρώτη φορά σε μεγάλου μήκους ταινία. Ο πρώτος βάζει το σκηνοθετικό μάτι και ο δεύτερος τα εντυπωσιακά και λεπτομερή σκηνικά βγαλμένα από έναν μπαρόκ σουρεαλισμό… Όχι, δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, αλλά είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να σκεφτώ για να περιγράψω την απροσδόκητη και άψογα ενορχηστρωμένη πανδαισία αισθήσεων του «Delicatessen».
Και το επόμενο επίθετο που μου έρχεται στο μυαλό για να ταιριάξει τα αταίριαστα είναι το «ασυνήθιστος». Ασυνήθιστοι χαρακτήρες, με ασυνήθιστες φάτσες και ασυνήθιστες συμπεριφορές, βρίσκουν ασυνήθιστους τρόπους για να ζήσουν την ασυνήθιστη ζωή τους. Ασυνήθιστες ασχολίες, ασυνήθιστο φλερτ, ασυνήθιστες καταστάσεις και ασυνήθιστες αφορμές για να δοθεί ρυθμός στη βαρετή ρουτίνα. Μια ανιαρή και ρυθμική ερωτική πράξη, για παράδειγμα, που προκαλεί το τρίξιμο από τις σούστες του κρεβατιού μπορεί να δώσει το ερέθισμα για μια αλυσιδωτή αντίδραση από ασυνήθιστους καθημερινούς ήχους και μουσικές που ταιριάζουν ασυνήθιστα με τη μουντίλα. Μια γυναίκα λες και είναι βγαλμένη από ρομαντικό μυθιστόρημα άλλου αιώνα, προσπαθεί να δώσει τέλος στη ζωή της κι επινοεί μάταια τις πιο ασυνήθιστες μεθόδους. Κι όταν ο συμπαθής Λουιζόν ξεστομίζει: «μόνο ένα πράγμα μας απομένει», δεν υπάρχει περίπτωση ο θεατής να φανταστεί ποιο μπορεί να είναι αυτό. Διότι θα είναι τουλάχιστον… ασυνήθιστο.
Ο Ζενέ με τον Καρό σκηνοθέτησαν ακόμα μια ταινία από κοινού, το 1995, την πιο φαντασμαγορική και μεγαλειώδη «Πόλη των χαμένων παιδιών». Εκεί οι δρόμοι τους χωρίστηκαν και ο Ζενέ ακολούθησε σόλο καριέρα. Η αξεπέραστη στιγμή του που συνδυάζει τη σουρεαλιστική ευρηματικότητα με μια πιο ελαφριά και ρομαντική προσέγγιση των πραγμάτων χωρίς το κατάμαυρο χιούμορ των προηγούμενων ταινιών ήταν φυσικά η εμβληματική «Αμελί». Δυστυχώς έκτοτε ο πήχης δεν ξεπεράστηκε…
