Μεταφρασμένος τίτλος: «Λίνκολν»
Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ
Παίζουν: Ντάνιελ Ντέι Λιούις, Τόμι Λι Τζόουνς, Σάλι Φιλντ, Τζέιμς Σπέιντερ
Διάρκεια: 150΄
Ο Αμερικάνικος Εμφύλιος ξεκίνησε το 1861 και τελείωσε το 1865 αφήνοντας πίσω περισσότερους από εφτακόσιες χιλιάδες νεκρούς στρατιώτες και ανυπολόγιστες απώλειες αμάχων. Ο πατερούλης Στίβεν Σπίλμπεργκ μας μεταφέρει λίγο μετά τη μάχη του Γκέτισμπεργκ, όταν πλέον η πλάστιγγα έχει γείρει υπέρ των Βορείων, αλλά ο δέκατος έκτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Ρεπουμπλικάνος Αβραάμ Λίνκολν, δεν θέλει μονάχα να κερδίσει τον πόλεμο και την ένωση των πολιτειών, αλλά να καταφέρει να περάσει τη δέκατη τρίτη τροπολογία του συντάγματος που θα καταργεί το δικαίωμα ιδιοκτησίας ανθρώπων, δηλαδή τον θεσμό της δουλείας.
Αντίπαλοί του σε αυτοί την προσπάθεια είναι οι Δημοκρατικοί, που πέρα από οποιεσδήποτε φυλετικές προκαταλήψεις, φοβούνται πως μετά από μια τέτοια κίνηση τέσσερα εκατομμύρια έγχρωμοι θα καταφύγουν στον βορρά, αλλά και οι ριζοσπαστικοί Ρεπουμπλικάνοι που δεν αρκούνται στην κατάργηση της σκλαβιάς και απαιτούν, όχι μόνο ελευθερία, αλλά και δικαίωμα ψήφου.
Στις ΗΠΑ επικρατεί μια γενικότερη προεδρολατρεία. Ο θεσμός της δημοκρατίας και η έννοια της ψήφου λατρεύονται και οι πρόεδροι αριθμούνται στην προσπάθεια να φτιαχτεί μια ιστορική συνέχεια από την ημερομηνία που ορίζεται η γέννηση του έθνους, το 1776. Ο πρόεδρος είναι μια πατρική φυσιογνωμία που απλώνει τις φτερούγες του για να προστατέψει το λαό και δεν είναι τυχαίο που οι πρωτεργάτες της ανεξαρτησίας ονομάστηκαν «πατεράδες του έθνους». Η δε λατρεία των αμερικανών πολιτών προς το πρόσωπο του Αβραάμ Λίνκολν δεν έχει αντίστοιχό του στην ελληνική κουλτούρα. Μονάχα τον Καποδίστρια μπορώ να σκεφτώ ως μια μορφή που παρουσιάζεται ως άσπιλος πολιτικός ηγέτης, αλλά και πάλι, η αγάπη που εισπράττει δεν φτάνει ούτε στο μικρό νύχι του Αβραάμ.
Προφανώς, για την αναβίωση αυτού του μυθικών διαστάσεων προέδρου δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη σκηνοθετική επιλογή από τον πλέον οσκαρικό, εμπορικό και λαϊκό Στίβεν Σπίλμπεργκ, ενώ για το ρόλο του Αβραάμ ο ερμηνευτικός ογκόλιθος Ντάνιελ Ντέι Λιούις είναι η μοναδική “σωστή” επιλογή. Ο Σπίλμπεργκ, σεβόμενος την παθολογική αγάπη του λαού για τον Λίνκολν, όχι μόνο δεν αποπειράται να ταράξει τα νερά, αλλά φτιάχνει ένα βιβλικό έπος αγιοποίησης. Μάλιστα.
Σ’ ένα μονίμως γκρίζο τοπίο κατάρρευσης και θανάτου, ο Αβραάμ Λίνκολν είναι ο εκλεγμένος του Θεού, ένας ακόμα προφήτης, μια μετενσάρκωση του Χριστού, ο οποίος κατέβηκε στη Γη για να κουβαλήσει στις πλάτες του τις αμαρτίες των ανθρώπων και μέσω της ανιδιοτελούς θυσίας του να δείξει το δρόμο προς τη σωτηρία. Μεταφέρει το λόγο του στους αδαείς ανθρώπους μέσα από παραβολές, τις οποίες οι πιστοί ακόλουθοί του ακούν ωσάν κήρυγμα. Είναι άμεμπτος και αλάνθαστος, η πίστη του δοκιμάζεται μονάχα με μια θρησκευτική χροιά, όπως δοκιμάστηκε και η πίστη του Χριστού στο Σταυρό, ενώ η σοφία του δεν έχει ταβάνι, αφού έχει φτάσει σε επίπεδα γκουροσύνης που θα ζήλευαν και οι μοναχοί στο Θιβέτ.
Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούς αν κι εξαιρετικός σε αυτό που κάνει, φτιάχνει μια περσόνα που, στα μάτια του μη τυφλού από προεδρική αγάπη θεατή, προκαλεί μονάχα ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΟ, ο οποίος επιδεινώνεται από τον προβλέψιμο, επιτηδευμένο συναισθηματικά φορτισμένο επικό μελοδραματισμό του Σπίλμπεργκ. Προφανώς και υπάρχουν σκηνές συναισθηματικού εκβιασμού που αναγκάζουν το δέρμα του θεατή να ριγήσει, αλλά παραδόξως προέρχονται από το δεύτερο ρόλο του Τόμι Λι Τζόουνς, απλώς και μόνο διότι η γήινη περσόνα του Τζόυνς δεν φοράει λαμπερό φωτοστέφανο. Η ταινία ως αναμενόταν απέσπασε 12 υποψηφιότητες στα όσκαρ και βάζω στοίχημα πως βαθιά μέσα τους κι ενδεχομένως υποσυνείδητα, τα μέλη της ακαδημίας θα θεωρούσαν πως το αντίθετο θα σήμαινε εθνική προδοσία…
