Σκηνοθεσία: Αρασέλη Λαιμού
Η Έμυ είναι μία νεαρή μετανάστρια από τις Φιλιππίνες που ζει με την αδερφή της στον Πειραιά. Οι μεταφυσικές θεραπευτικές δυνατότητες που διαθέτει κάνουν τους συμπατριώτες της να την αντιμετωπίζουν με συστολή, καθώς η κοινότητα της τοπικής καθολικής εκκλησίας βλέπει τις δυνάμεις της ως κάτι το εγγενώς απειλητικό. Από την άλλη, μία κυρία της «καλής κοινωνίας» επιχειρεί να εκμεταλλευτεί με το αζημίωτο τις ικανότητές της.
Το ντεμπούτο της Αρασέλης Λαιμού επικεντρώνεται στην αναζήτηση της ταυτότητας δια της πίστης: η «αγία» Έμυ πασχίζει να πιστέψει και μέσω της πίστης να βρει τη θέση της στον κόσμο. Φοβούμενη μέχρι και η ίδια το εύρος των δυνάμεών της και την μοναδικότητα που της επιβάλλουν, η Έμυ κυριαρχείται από την ανάγκη του ανήκειν. Όταν το προστατευτικό πέπλο που έχει απλώσει γύρω της η αδερφή της αρχίζει να απομακρύνεται, θα ενδώσει στις σειρήνες της εκμετάλλευσης των δυνάμεων της, αναζητώντας παράλληλα μέσα της τις εξηγήσεις. Η Έμυ προσπαθεί να καταλάβει ποια είναι και να αφουγκραστεί κατά πόσο αυτές οι «θεόσταλτες» ικανότητες που κατέχει είναι δυνάμεις του καλού ή του κακού.
Σαν απόκληρη δύο κλειστών κόσμων (σπουδαίο σύμβολο της απανταχού μετανάστευσης), η Έμυ θα μάθει να εμπιστεύεται τη δική της «φύση» και να προσδιορίζει τη θέση της στον κόσμο μακριά από στενά δίπολα θρησκευτικών καταβολών, κατακτώντας ένα ουσιώδες αυτεξούσιο επί του σώματος και του πνεύματός της. Στο «Holy Emy», άλλωστε, η έννοια της εκμετάλλευσης (exploitation) διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο, ως πηγή ταυτοτικής σύγχυσης για την νεαρή κοπέλα και ως μέσο διαστρεβλωμένης ένταξής της στην τοπική κοινωνία.
Η δημιουργός εντάσσει στο έργο στοιχεία από χριστιανικές αλλά και παγανιστικές παραδόσεις, ενώ περιδιαβαίνει τους φυσικούς χώρους όπου η κοινότητα των Φιλιππινέζων μεταναστών και μεταναστριών δραστηριοποιείται. Παράλληλα, επικοινωνεί με διαφορετικά genres, εναλλάσσοντας τη ρεαλιστική αφήγηση με μία θεολογική παραβολή σε νόρμες body horror. Η ταινία περιβάλλεται από μία γοητευτική μυστηριώδη αύρα που μαζί με τον προσεγμένο σχεδιασμό της παραγωγής και τη φυσικότητα των ερμηνειών συνθέτουν ένα πολύ ενδιαφέρον σύνολο.
Συνολικά, η «Αγία Έμυ» είναι ένα φιλμ καμωμένο με προσοχή και ευρηματικότητα, ενδεικτικό μίας δημιουργού που δείχνει να χειρίζεται με άνεση την κινηματογραφική γλώσσα και να ακροβατεί επιτυχώς ανάμεσα στα είδη. Παρότι μπορεί κανείς να παρατηρήσει μία σχετική έλλειψη συγκεκριμένης εστίασης στην ταινία και μία δυστοκία στα εφέ, το τελικό αποτέλεσμα θέλγει και υπόσχεται την άφιξη μίας αξιοσημείωτης δημιουργού στο ελληνικό σινεμά μυθοπλασίας.
