Σκηνοθεσία: Ρενέ Κλεμάν
Παίζουν: Αλέν Ντελόν, Μορίς Ρονέ, Μαρί Λαφορέ
Διάρκεια: 112’
Ο Τομ (Αλέν Ντελόν), ένας περιπλανώμενος καιροσκόπος, καταφθάνει από το Σαν Φρανσίσκο στην Ιταλία, με σκοπό να περιμαζέψει τον σεσημασμένο bon viveur Φιλίπ (Μορίς Ρονέ), που επιδίδεται σε ξέφρενες και σπάταλες διακοπές διαρκείας, παρέα με την ερωμένη του ονόματι Μαρζ (Μαρί Λαφορέ). Τον Τομ έχει προσλάβει ο πατέρας του Φιλίπ, επιθυμώντας να επαναπατρίσει τον άσωτο υιό, ο οποίος όμως δεν έχει την παραμικρή όρεξη να συμμορφωθεί στις πατρικές νουθεσίες.
Οι τρεις αυτοί χαρακτήρες θα συνθέσουν ένα σκαληνό τρίγωνο από υπόγειους ανταγωνισμούς, ανεκπλήρωτα απωθημένα και πλάγια παιχνίδια εξουσίας και επιβολής (δύο χρόνια αργότερα, ο Ρόμαν Πολάνσκι αντλεί έμπνευση από το συγκεκριμένο τρίγωνο, στο ντεμπούτο του, Μαχαίρι στο νερό), με φόντο τον μαγευτικό διάκοσμο της Ιταλίας, που μετατρέπεται σε αδελφή ψυχή του κεντρικού ήρωα χάρη στη φωτογραφία του Ανρί Ντεκέ
Ο Τομ θα προσεταιριστεί τον Φιλίπ, σε μια σχέση λυκοφιλίας και λανθάνοντος ομοερωτισμού, που αναπόφευκτα θα εκτραπεί στην αντανακλαστική και αναπόδραστη βία. Ένας επικίνδυνος τυχοδιώκτης που εποφθαλμιά τις ανέσεις ενός natural born προνομιούχου, ο οποίος με τη σειρά του δεν χάνει ευκαιρία να ταπεινώνει τον αντίζηλό του, ως επιβεβαίωση της υπεροχής του.
Σε μια έξοχη σκηνή, λίγο πριν οικειοποιηθεί τη ζωή του άσπονδου φίλου του, ο Τομ φιλά το είδωλό του στον καθρέφτη, αφού πρώτα έχει φορέσει τα ρούχα του Φιλίπ. Είναι πλέον φανερό ότι τα κίνητρα του Τομ είναι μονάχα σε πρώτο επίπεδο αμιγώς υλιστικά. Κατά βάθος, αυτό που διεκδικεί με τον θανατερό του χαμαιλεοντισμό είναι ο ζωτικός χώρος της ίδιας του της ύπαρξης. Ένα ξένο κουστούμι χαρακτήρα που ίσως τον λυτρώσει από τη δική του γύμνια.
Στην πραγματικότητα, ο Τομ δεν έρχεται από πουθενά και δεν έχει κανένα συγκεκριμένο προορισμό. Έχει φυτρώσει σε αυτό τον κόσμο χωρίς ρίζες, ενώ η ταυτότητά του είναι πάντοτε ρευστή: παίρνει το σχήμα του δοχείου στο οποίο θα επιλέξει να τρυπώσει. Εκ πρώτης όψεως, προχωρά στη ζωή χωρίς πλάνο ή επιθυμίες, σε δεύτερο επίπεδο όμως, όλες του οι ενέργειες μοιάζουν εκ των προτέρων και μακιαβελικά μελετημένες. Ακόμη και τα σκοτεινά του σχέδια, πάντως, στερούνται μια αίσθηση σκοπού ή τέλους.
Ο Τομ θα περιφέρεται σαν αερικό ατέρμονα, απαλλαγμένος από τους περιορισμούς που επιβάλλουν ο χαρακτήρας του ανθρώπου και οι σχέσεις που αναπτύσσει. Πάντοτε έτοιμος να υποκλέψει ζωές ανθρώπων, σαν επιθετικός ξενιστής που τρέφεται από τις ψυχές τις οποίες χειραγωγεί και μανιπουλάρει, ο Τομ ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση και καταρρέει από ανασφάλεια την ίδια ακριβώς στιγμή.
Η κλινικά αψεγάδιαστη ομορφιά του Αλέν Ντελόν (στον πρώτο μεγάλο ρόλο της καριέρας του, την ίδια χρονιά με το Ο Ρόκο και τα αδέρφια του, του Λουκίνο Βισκόντι) είναι το ιδανικό κέλυφος για να στεγάσει τη αμφιλεγόμενη και μυστηριώδη φιγούρα του Τομ Ρίπλεϊ. Ένα αγγελικό πρόσωπο που είναι στην πραγματικότητα ένα τεχνητό προσωπείο, προορισμένο για σαγήνη και αποπλάνηση, το οποίο κρύβει έναν θαρρείς δαιμονικό αμοραλισμό. Ό,τι κι αν υποθέσουμε, όσο υποψιασμένοι και να είμαστε, ποτέ δεν μπορούμε να αποκωδικοποίησουμε πλήρως τις επιθυμίες του ή να οχυρωθούμε απέναντι στις κινήσεις του.
Το Γυμνοί στον Ήλιο (1960) αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του Talented Mr. Ripley (1955), του πρώτου από τα πέντε συνολικά μυθιστορήματα της Πατρίσια Χάισμιθ όπου εμφανίζεται ο συγκεκριμένος αμφίσημος και διπρόσωπος ήρωας. Ο Γάλλος σκηνοθέτης Ρενέ Κλεμάν μένει πιστός στην κοσμοπολίτικη, παιγνιώδη και σαρδόνια αύρα της Χάισμιθ (με αρωγό το ταιριαστό μουσικό score του Νίνο Ρότα), φροντίζοντας να αποδώσει υπαινικτικά τις αντικρουόμενες όψεις ενός πολυσήμαντου ήρωα, ο οποίος μοιάζει να κινείται σε διαδρομές γεμάτες παρακάμψεις, μακριά από σταυροδρόμια μεταξύ καλού και κακού.
Το Plein Soleil, ηδυπαθές, υποδόρια λάγνο και αθεράπευτα κομψό, καψαλίζεται κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο και γεύεται την αρμύρα και τις οσμές του καλοκαιριού, καθώς μας βυθίζει σε μια ακατανόητη αίσθηση γοητευτικής απειλής. Κι ασχέτως αν η ίδια η Χάισμιθ αποδοκίμασε το φινάλε του (που διαφοροποιείται από το βιβλίο) ως αχρείαστα ηθικοπλαστικό, η τελική συμπαιγνία της μοίρας, που στέλνει τον Τομ από τον θρίαμβο στην καταδίκη, του χαρίζει ένα από ακαταμάχητο ατού: μια υπόνοια τραγικής ειρωνείας που ταιριάζει γάντι στον ήρωά του.
