Σκηνοθεσία: Σίντνεϊ Λιούμετ
Παίζουν: Αλ Πατσίνο, Τζον Καζάλ
Διάρκεια: 124’
Μεταφρασμένος τίτλος: «Σκυλίσια μέρα»
Η ληστεία, σε αυτή την πνιγηρή μέρα με την κολασμένη ζέστη, έπρεπε να κρατήσει δέκα λεπτά. Τέσσερις ώρες αργότερα, μοιάζει με άγρια κατηφόρα προς έναν αναπόφευκτο γκρεμό. Ο καύσωνας θολώνει το μυαλό, ο ιδρώτας ρέει ποτάμια και οι δύο ερασιτέχνες-αυτοσχέδιοι ληστές παλεύουν να περισώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί από μια κατάσταση που θυμίζει ξύπνιο εφιάλτη.
Σταδιακά, η λυπητερή ιστορία τους μετατρέπεται σε βορά για τα θηρία των μίντια και την ηδονοβλεπτική κοινή γνώμη. Δυο απελπισμένοι άνθρωποι, ορμώμενοι από ένα ουτοπικό όνειρο για μια ομορφότερη ζωή, έχουν βρεθεί μπλεγμένοι σε μια κατάσταση που τους υπερβαίνει κατά πολύ. Σήμερα το απόγευμα, το προσωπικό τους δράμα γίνεται ένα με τον παλμό μιας ολόκληρης χώρας (και κοσμοθεωρίας) που ψάχνει ασταμάτητα διόδους εκτόνωσης και βαλβίδες αποσυμπίεσης. To πρωί της επομένης, όλα θα είναι ήδη μπαγιάτικα, προτού καν στεγνώσουν το αίμα και τα δάκρυα: άψυχες επικεφαλίδες και πομπώδεις τίτλοι ρεπορτάζ για μια εφήμερη ιστορία με ήρωες αναλώσιμους.
Ο Λουίτζι Πιραντέλο έγραψε κάποτε, στο εισαγωγικό σημείωμα μίας έκδοσης του μυθιστορήματος Ο μακαρίτης Ματτία Πασκάλ (ως απάντηση σε κριτικούς λογοτεχνίας που τον κατηγορούσαν για αναληθοφάνεια), πως η ζωή δεν έχει την παραμικρή ανάγκη να φανεί αληθοφανής, ακριβώς διότι είναι αδιαπραγμάτευτα και πέρα για πέρα αληθινή. Η φράση αυτή μοιάζει να κολλάει γάντι στην περίπτωση του Dog Day Afternoon, καθώς τα αληθινά γεγονότα (αλλά και οι αφανείς ιστορίες πίσω από αυτά), που διαδραματίστηκαν το 1972 στο Μπρούκλιν, ξεπερνούν σε ορμή και ένταση πάρα πολλά κινηματογραφικά σενάρια.
Σε μια περιπέτεια κλειστού κυκλώματος, η μαεστρία του Σίντνεϊ Λιούμετ ανοίγει το πεδίο, διαστέλλει τον χωροχρόνο, του προσδίδει διαστάσεις ψυχολογικές και βιωματικές, τον εντάσσει σε έναν ευρύτερο ιστορικό και πολιτισμικό καμβά. Στα λιγοστά τετραγωνικά της τράπεζας και στα ελάχιστα μέτρα που χωρίζουν τους δύο ληστές από τα περιπολικά και τους λαίμαργους περαστικούς που διψούν για τραγωδίες, δράμα και bigger than life stories, στριμώχνεται και ξεψυχά μια ολόκληρη εποχή.
Το Dog Day Afternoon (με τον τίτλο που παραπέμπει στην παραμορφωτική συνθήκη της ζέστης, που κυοφορεί μέσα της την τρέλα και την κατάρρευση) είναι μία έμμεση πραγματεία για την ανεπάρκεια του Νόμου και της Δικαιοσύνης απέναντι στη ζωή, τους ανθρώπους και τις συντριβές τους. Ένα πικρό και στενάχωρο σχόλιο για την ενστικτώδη κατανάλωση πόνου από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Ένα ταξίδι σε σχέσεις ζωής και θανάτου που διαμορφώνονται αυτοστιγμεί, σε εύθραυστες ισορροπίες που παλεύουν να σταθούν όρθιες τις στιγμές εκείνες όπου η λογική μοιάζει με αφελές παραμύθι.
O Αλ Πατσίνο ενσαρκώνει έναν φύσει και θέσει τραγικό ήρωα, που καταβροχθίζει κομμάτι-κομμάτι τον εαυτό του, ενώ όλα γύρω του καταρρέουν. Από την άλλη, ο Τζον Καζάλ φορά τη θλίψη για κοστούμι και προοικονομεί το πένθος, σε μια πικρή υπόνοια ότι η ίδια τραγική ιστορία θα εκτυλίσσεται ξανά και ξανά, σαν μια λούπα από την οποία δεν ξεφεύγει κανείς. Όσο για εμάς, αγωνιούμε και θρηνούμε την ίδια στιγμή, αφηνόμαστε μάταια στην ελπίδα ενώ γνωρίζουμε ήδη το αναπόδραστο τέλος. Καλώς ήρθατε σε ένα απόγευμα που θα κρατήσει μια ολόκληρη ζωή και θα σβήσει σε λίγα δευτερόλεπτα
