Σκηνοθεσία: Ζαν-Πιερ και Λυκ Νταρντέν
Παίζουν: Τομά Ντορέ, Ζερεμί Ρενιέ, Σεσίλ ντε Φρανς
Διάρκεια: 87’
Μεταφρασμένος τίτλος: «Το παιδί με το ποδήλατο»
Τα αδέρφια Ζαν-Πιερ και Λυκ Νταρντέν από το Βέλγιο μπορούν να περηφανεύονται πως ανήκουν σε ένα κλειστό και προνομιούχο κλαμπ, αυτό των σκηνοθετών που έχουν κερδίσει δύο φορές τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Η πρώτη φορά ήταν το 1999 με τη «Ροζέτα» και η δεύτερη το 2005, με την ταινία «Το παιδί». Τα υπόλοιπα μέλη αυτής της ελίτ είναι τα εξής: ο Ιάπωνας Σοέι Ιμαμούρα («Η μπαλάντα του Ναραγιάμα», το 1983 και «Το χέλι», το 1997), ο Σέρβος Εμίρ Κουστουρίτσα («Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές», το 1984 και «Underground», το 1995) και ο Δανός Μπιλ Όγκουστ («Πέλε, ο κατακτητής» το 1988 και «Οι καλύτερες προθέσεις», το 1992).
Ουσιαστικά στην παραπάνω κατηγορία συμπεριλαμβάνεται και ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο οποίος τιμήθηκε με την ύψιστη διάκριση του Φεστιβάλ των Καννών το 1974 («Η συνομιλία») και το 1979 («Αποκάλυψη τώρα»). Απλούστατα, αν θέλουμε να τηρήσουμε αυστηρά το πρωτόκολλο, οφείλουμε να αναφέρουμε πως από το 1964 ως και το 1974 ο Χρυσός Φοίνικας δεν υφίστατο ως βραβείο και είχε αντικατασταθεί από το Μέγα Βραβείο του Φεστιβάλ. Όπως και να έχει, αυτές είναι λεπτομέρειες που αφορούν περισσότερο στατιστικολόγους και τυπολάτρες.
Επιστρέφουμε λοιπόν στα άκρως «φεστιβαλικά» αδέρφια, τα οποία ούτε και στο πρόσφατο Φεστιβάλ των Καννών έφυγαν με άδεια χέρια, κερδίζοντας τον, τρόπο τινά, «Αργυρό Φοίνικα», δηλαδή το Μέγα Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής. Επί της ουσίας, οι Νταρντέν δεν απομακρύνονται ούτε σπιθαμή από το στυλ που τόσο πιστά και επιτυχώς έχουν υπηρετήσει. Δεν διεκδικούν κάποιο βραβείο πρωτοτυπίας, δεν διαθέτουν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, στηρίζονται όμως σε μία επαναληψιμότητα λειτουργική σαν χειρουργικό νυστέρι. Όλα τα επιμέρους φιλμικά στοιχεία διακατέχονται από μία αίσθηση απλότητας που παρασέρνει και οδηγεί σε ένα σύνολο, το οποίο κάθε άλλο παρά απλοϊκό μπορεί να χαρακτηριστεί. Η κριτική δεν χρειάζεται κορώνες και υστερίες, χρειάζεται βάθος και αυτοπεποίθηση.
Ο σεναριακός πυρήνας πάντοτε παραπλήσιος, μία οδυνηρή διαδρομή ενηλικίωσης, μία αλυσίδα από αποφάσεις που στοιχίζουν, από διλήμματα που χαρακώνουν. Ενήλικες που αρνούνται πεισματάρικα τα βάρη, πεισμωμένα παιδιά που τα επωμίζονται γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική. Μία απεγνωσμένη αναζήτηση συντροφικότητας και επαφής σε ένα περιβάλλον εχθρικό και αποτρεπτικό που υποθάλπει την εξώθηση στο αθέατο περιθώριο. Το στυλ γνώριμο και χιλιοδοκιμασμένο, ένα κομψοτέχνημα αφηγηματικής οικονομίας και δραματουργικής λιτότητας, το οποίο δεν θα συναρπάσει αποστομωτικά αλλά θα κερδίσει με συνέπεια. Τίποτα περισσότερο από τα απολύτως αναγκαία, παράλληλα όμως τίποτα αφημένο στην τυχαιότητα και τίποτα εκτός σχεδίου. Ένα νατουραλιστικό δοκίμιο με μπρεσονικά στοιχεία, δοσμένο με στιβαρότητα και μεθοδικότητα από τους μετρ του είδους. Τα δάνεια από το είδος του ντοκιμαντέρ ενσωματώνονται αρμονικά σε ένα στυλιζάρισμα που επιτελείται σχεδόν χωρίς να το αντιληφθούμε. Για να το θέσουμε αλλιώς, οι εικόνες των Νταρντέν δείχνουν αφτιασίδωτα αληθινές παρόλο που η επεξεργασία και το φινίρισμά τους δεν κρύβονται ούτε μία στιγμή. Οι ερμηνείες χτίζονται κάδρο με το κάδρο, πλάνο με το πλάνο, αγγίζουν ξάφνου την κορύφωση, ακριβώς στο σημείο που μοιάζουν εξαϋλωμένες και αόρατες. Μία σινεφίλ τραχύτητα με βελούδινη αίσθηση αφής. Οι λάτρεις του στυλ θα ενθουσιαστούν. Ανεξαρτήτως πάντως σινεφιλικού γούστου, η συνεχής ωρίμανση μίας κινηματογραφικής φόρμας αξίζει πάντοτε μία επιβράβευση.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας:
