Σκηνοθεσία: Τζ. Σ. Καντόρ
Παίζουν: Κέβιν Σπέισι, Πολ Μπέτανι, Ζάκαρι Κουίντο, Τζέρεμι Άιρονς, Στάνλεϊ Τούτσι, Ντέμι Μουρ
Διάρκεια: 107΄
Μεταφρασμένος τίτλος: «Ο δρόμος του χρήματος»
Τα πράγματα είναι απλά. Οκέι, δεν είναι ακριβώς απλά, αν θέλεις μπορείς να τα δεις ιδιαιτέρως πολύπλοκα, αλλά η βάση τους είναι απλή. Όταν μια οικογένεια ξοδεύει περισσότερα από όσα βγάζει, έχει πρόβλημα. Όταν μια επιχείρηση έχει περισσότερα έξοδα από έσοδα πάει για φούντο με μαθηματική ακρίβεια μόλις τελειώσουν οι πιστώσεις και οι δανειστές τα πάρουν στο κρανίο. Όταν μια εθνική οικονομία κάνει περισσότερες εισαγωγές από εξαγωγές, παράγει λιγότερα απ’ όσα καταναλώνει και συντηρείται από πακέτα και δάνεια, τότε συμβαίνει αυτό που έχουμε αρχίσει να ζούμε στην Ελλάδα. Η οικογένεια θα χάσει το σπίτι της, η επιχείρηση θα εξαφανιστεί από τον χάρτη και η εθνική οικονομία θα φτάσει στον πάτο (ακόμα δεν φτάσαμε, έχουμε μπόλικη κατρακύλα ακόμη), θα μείνει εκεί για αρκετά χρόνια και θα αρχίσει δειλά δειλά να ορθοποδεί (μάλλον…).
Πρόσφατα κυκλοφόρησε στο youtube υποτιτλισμένη στα ελληνικά η συνέντευξη ενός χρυσού αγοριού-χρηματιστή που εξηγεί με πολύ απλά λόγια πώς λειτουργούν και σκέφτονται οι τραπεζικοί και χρηματιστικοί οργανισμοί. Μπορείτε να τη βρείτε αν πληκτρολογήσετε «άφωνο το BBC από λόγο καταπέλτη». Ναι, άφωνο… Οι δυο παρουσιαστές (και όλοι οι τηλεθεατές, φαντάζομαι) μείνανε αυθεντικά με το στόμα ανοιχτό, ακόμα μαζεύουν τα σαγόνια τους από τις γροθιές κυνισμού, ρεαλισμού και ειλικρίνειας του θρασύτατου και υπερόπτη νέου. Από τη μια η γλώσσα της αλήθειας που σπάει κόκαλα (όχι, ότι είπε κάτι καινούριο, αλλά αυτά τα πράγματα σπανίως λέγονται δημοσίως) και από την άλλη η σαδιστική ηδονή ενός γύπα που τρέφεται από τα κουφάρια των ζώων. Οι χρηματιστικοί οργανισμοί δεν κάνουν φιλανθρωπία. Θέλουν κέρδος και δεν θέλουν απώλειες. Δεν τους νοιάζει αν μια χώρα θα βουλιάξει, αν ένα έθνος λιμοκτονήσει, δεν έχουν κανένα ηθικό χρέος. Γιατί να έχουν; Θέλουν να διασφαλίσουν τα νούμερά τους πάση θυσία και να εκμεταλλευτούν όλες τις ευκαιρίες. Και δεν υπάρχει καλύτερη περίοδος για αυτούς από μια χοντρή ύφεση. Διότι τότε παίζοντας έξυπνα μπορούν να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους. Νομίζετε ότι στον πόλεμο υπάρχουν μόνο χαμένοι; Χα! Κάνετε μεγάλο λάθος…
Στην ταινία «Ο δρόμος του χρήματος» παρακολουθούμε με απλό τρόπο πώς ξεκίνησε η κρίση στις Η.Π.Α. με τις υποθήκες και την ακίνητη περιουσία. Μια ομάδα ανθρώπων που βγάζουν από 250.000 μέχρι 86.000.000 εκατομμύρια τον χρόνο (ω, ναι…) και εργάζονται για μια επενδυτική εταιρεία (κοινώς μεταφέρει νούμερα από υπολογιστή σε υπολογιστή) αντιλαμβάνεται πρώτη την έλευση του χάους και προσπαθεί να δράσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο προς όφελος της εταιρείας προφανώς. Μικρά ηθικά διλήμματα, καρχαρίες μεταξύ καρχαριών, κάποιοι μεγάλοι, κάποιοι μικροί και κάποιοι που τώρα ακονίζουν τα δόντια τους, παραγκωνισμός συναισθηματικών εξάρσεων, ψυχρή λογική, κι ένα εξαιρετικό φινάλε ατελείωτης σύγχυσης, εγκλωβισμού, ξεσπάσματος και αδυναμίας. Ψυχρά γραφεία, αναμμένες οθόνες υπολογιστών σε σκοτεινά δωμάτια, τα φώτα της πόλης, η τρέλα του ιλίγγου και ο Κέβιν Σπέισι 19 χρόνια μετά το «Οικόπεδα με θέα» αψεγάδιαστος όπως πάντα και ανάμεσα σε εξαιρετικούς ηθοποιούς. Τα χρόνια πέρασαν, οι εποχές γυρίσανε, όλα κύκλους κάνουνε κι εσείς καλώς ήρθατε… Καλώς ήρθατε στην κινηματογραφική εποχή του κλειστοφοβικού και ασφυκτικού οικονομικού θρίλερ… Αναπνεύστε…
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Τύπος της Θεσσαλονίκης”.
Μπορείτε να δείτε τη συνέντευξη του χρυσού αγοριού στο BBC εδώ.
